Biografie - In de regering van Hare Majesteit

Anthony Charles Lynton Blair werd geboren in Edinburgh (Schotland) op 6 mei 1953. Na een jeugd en adolescentie die hij doorbracht tussen de Schotse hoofdstad en de stad Durham, ging hij rechten studeren aan het St. John's College in Oxford.

De keuze voor een politieke carrière was niet direct aan de jonge Blair besteed. Tony trad aanvankelijk in de voetsporen van zijn vader en was van 1976 tot 1983 advocaat bij de balie in Londen. Zijn verdienste waren vooral zaken op het gebied van arbeids- en werknemersrechten.

Net als zijn vader, zij het met een compleet andere visie en uitkomst, besloot Tony een politieke carrière te proberen.

In 1983 werd hij, slechts 30 jaar oud, gekozen in het parlement in de gelederen van Labour, waarmee hij zich onderscheidde als een van de meest rechtse mannen binnen de partij. Het waren waarschijnlijk deze standpunten die zijn briljante politieke opkomst ondersteunden, begunstigd door dat deel van links dat moe was van de conservatieve overheersing, maar tegelijkertijd steeds meer twijfelde aan het nut van het handhaven van radicale standpunten.

De Britse politiek werd 18 jaar lang (van 1979 tot 1997) gedomineerd door de Tory-partij en in het bijzonder door de figuur van de Iron Lady, Margaret Thatcher, die het land een radicale verandering in liberalistische richting oplegde.

Na verschillende functies als oppositiewoordvoerder, voor schatkist en economische zaken in 1984, voor handel en industrie in 1987, voor energie in 1988, voor arbeid in 1989 en voor binnenlandse zaken sinds 1992, werd Tony Blair in mei 1994 op 41-jarige leeftijd leider van de Labourpartij, als opvolger van de vroegtijdig overleden secretaris John Smith.

Blair voerde onmiddellijk een drastische koerswijziging door in de politieke lijn van de partij en legde een gematigde wending op. Emblematisch was zijn strijd, die hij won, voor de hervorming van de grondwet van de partij, die een van haar historische grondslagen uitwiste: de toewijding aan publiek eigendom ('clausule 4'). 'New Labour' was geboren.

Bij de verkiezingen van 1997 werd het programma van Labour, dat gericht was op een poging om de behoeften van de markt te combineren met die van sociale rechtvaardigheid, grotendeels beloond. Labour kwam in de regering met een overweldigende meerderheid en versloeg de Tories onder leiding van John Major. Blair werd de jongste premier in de geschiedenis van Engeland in de afgelopen twee eeuwen, naLord Liverpool (1812).

Er waren veel politieke doelstellingen voor de ambitieuze Blair. Op de voorgrond stonden constitutionele veranderingen, met de lancering, via een referendum, van een decentralisatieproces voor Schotland en Wales, maar vooral voor Ulster, waar in 1998 de eerste semi-autonome Assemblee werd gekozen.

De enige nederlaag kwam in 2000, toen Ken Livingston ('Red Ken') werd gekozen als burgemeester van Londen en de Labour-kandidaat versloeg.

In juni 2001 werden de Labourpartij en Blair bevestigd in de regering, maar het hervormingsproces kwam op de achtergrond te staan door de gebeurtenissen van 11 september.

De premier twijfelt niet aan de militaire inzet van de VS. Ondanks sterke tegenstand binnen de publieke opinie en zijn partij steunt hij militair de inzet van de VS in Afghanistan tegen de Taliban sinds 2001 en in Irak tegen het regime van Saddam Hoessein sinds 2003.

De geloofwaardigheid van Blair werd ernstig ondermijnd door zijn beslissingen op het gebied van buitenlands beleid, zozeer zelfs dat hij zich kandidaat stelde voor de algemene verkiezingen op 5 mei 2005 en deze won, maar hij verklaarde zich terug te trekken, althans uit de rol van Labour-leider, voor de volgende zittingsperiode.

Wat de man en zijn privéleven betreft, wordt Tony Blair beschreven als een echte charmeur. Hij is een redenaar die door het volk wordt gewaardeerd en begrepen," merken sommige commentatoren op, "en hij geeft zijn gesprekspartners het geruststellende gevoel dat hij de juiste man is om de dingen recht te zetten door alleen overtuigingskracht en vooral zonder revoluties. Zijn tegenstanders daarentegen zeggen dat hij inZijn toespraken bevatten geen inhoud, alleen mooie woorden op afgemeten en elegante toon.

Sinds 1980 is hij getrouwd met Cherie, een advocate, met wie hij vier kinderen heeft. Hij is naar verluidt een toegewijde en actieve vader en speelt graag voetbal met zijn jongens. Hij houdt van Italië en vooral van Toscane; hij heeft een hobby in keramiek en als hij kan, gaat hij antiquairs af op zoek naar zeldzame stukken.

Zijn maniertjes 'moderniseren' de formalismen van de vastgeroeste Britse politiek." Noem me Tony "zegt hij tegen zijn ministers, waarmee hij een einde maakt aan eeuwen van pompeuze formaliteit tijdens kabinetsvergaderingen in Downing Street; hij wint ook een kleine plaats in de Britse modegeschiedenis: hij is het eerste hoofd van de regering van Hare Majesteit die zich in spijkerbroek kleedt als hij aan het werk is, in de kantoren in Downing Street.

Hij kondigde zijn aftreden als premier en leider van de Labourpartij aan op 10 mei 2007; zijn opvolger aan het roer van het land werd Gordon Brown. Ook in 2007 bekeerde hij zich tot het katholieke geloof.

Na zijn vertrek uit de Britse politiek zette Tony Blair zich in voor het vredesproces in het Midden-Oosten; een van zijn doelen was om de Palestijnen te helpen bij het oprichten van een staat. Hij richtte ook de Tony Blair Foundation op om respect en begrip tussen de grote religies te bevorderen en te laten zien dat geloof een aanwinst kan zijn in de moderne wereld. Hij werktook in bestuursprojecten in Afrika: met name Rwanda, Sierra Leone en Liberia, waar het optreedt als adviseur van de respectieve presidenten op het gebied van beleidsvorming en het aantrekken van investeringen.

In 2010 schreef en publiceerde hij een autobiografie getiteld 'A Journey'.