Biografia - Walki psychiczne

Anatolij Evgenevic Karpov urodził się 23 maja 1951 roku w Zlatoust, małym miasteczku na Uralu. Wkrótce po jego narodzinach cała rodzina przeniosła się do Moskwy. Powodem przeprowadzki były studia ojca, który chciał uzyskać dyplom inżyniera mechanika. Anatolij, pieszczotliwie nazywany "Tolja", jest tak słaby, że lekarze obawiają się o jego życie.Jest to dość zaskakujące, biorąc pod uwagę dowód wytrzymałości i wytrwałości, jaki był w stanie pokazać na mistrzostwach szachowych.

Jednak to jego ojciec uczy go gry w szachy w bardzo młodym wieku. Dobry człowiek z pewnością nie ma zamiaru uczynić z niego mistrza, a jedynie chce spędzić z synem kilka godzin po męczącej pracy w kopalniach. Niestety, "Tolja" jest nieustannie dotknięty najróżniejszymi chorobami i jest zmuszony spędzać długie okresy w łóżku, pomijając szachy i każdą inną grę.Jednak jako młody człowiek był wzorowym uczniem. Nawet dziś, w gimnazjum, do którego uczęszczał, jego biurko jest zarezerwowane dla najlepszych w klasie.

Gdy nieco dojrzał, jego umiejętności jako gracza nie umknęły uwadze otoczenia. W rzeczywistości to jego starsi koledzy nakłonili go do dołączenia do sekcji szachowej w zakładzie metalurgicznym ojca, gdzie wkrótce zdobył trzecią kategorię. Po szybkim zdobyciu drugiej i pierwszej kategorii, w wieku dwunastu lat uzyskał tytuł kandydata na mistrza.Dzięki temu "wyczynowi" jego sława szybko wykroczyła poza granice rodzinnej prowincji, a pod koniec 1963 r. został wybrany do udziału w kursach Michaiła Botwinnika. Ten ostatni był mistrzem świata od 1948 r., ale w tym czasie rozważał wycofanie się z międzynarodowych zawodów na rzeczBotwinnik, posiadacz ogromnej mądrości i umiejętności, jednak zmęczony wymiarem rywalizacji, chciał przekazać sztuczki i wiedzę zdobytą przez wiele lat praktyki szachowej nowicjuszom.

Karpov zetknął się więc z wielkim mistrzem w sprzyjającym dla obu momencie. Jeden potrzebował nowej życiodajnej krwi, a drugi był spragniony nowej wiedzy, gąbki zdolnej szybko wchłonąć wszystkie nauki i uczynić je własnymi.

Na początku jednak młody uczeń nie robił większego wrażenia w symultanicznych partiach treningowych, a nawet w rozwiązywaniu studiów szachowych i problemów był raczej przeciętny. W kolejnych latach jednak gra Karpowa zaczęła nabierać bardziej precyzyjnych konturów, po części dzięki studiowaniu partii Capablanki. Jego styl gry charakteryzuje się pewną prostotąale w każdym przypadku okazuje się bardzo skuteczny, łącząc to z dojrzałym charakterem i silną determinacją do rywalizacji.

W 1966 roku został mistrzem, a w następnym roku, w Czechosłowacji, wygrał swój pierwszy międzynarodowy turniej. Nawiasem mówiąc, okoliczności prowadzące do tego turnieju były dość komiczne. Radziecka federacja szachowa wysłała go na turniej w przekonaniu, że jest to turniej młodzieżowy...

Potem nastąpiła nieprzerwana seria sukcesów: młodzieżowy mistrz Europy w 1968 r., młodzieżowy mistrz świata w 1969 r. i wreszcie arcymistrz w 1970 r. W tym okresie był ściśle związany z jednym z najsłynniejszych powojennych rosyjskich arcymistrzów, Semjonem Furmanem, który pozostał jego przyjacielem i trenerem aż do przedwczesnej śmierci w połowie lat 70-tych.

Lata 1971 i 1972 były latami triumfu Fischera, który wygrał mistrzostwa świata przez objeżdżanie (w tym bardzo silnego Spasskiego). Dla Rosjan był to zimny prysznic, a kiedy zaczęli rozglądać się za odpowiedzią na zagadkę, jak przywrócić tytuł do domu, znaleźli tylko Karpowa. Jego gra wciąż nie jest w pełni przekonująca, ale jego wyniki wskazują na stały rozwój.W międzyczasie ukończył ekonomię polityczną w Leningradzie, a następnie przeprowadził się do Moskwy (tutaj w 1980 roku ożenił się i miał syna, ale po około dwóch latach małżeństwo zakończyło się separacją). 1973 był rokiem, w którym w końcu miał okazję w pełni zademonstrować wszystkie swoje zalety. Był to rok Międzynarodowego Turnieju w Leningradzie, wydarzenia najwyższej rangi.poziom, kluczowy dla zakwalifikowania się do mistrzostw świata zaplanowanych na 1975 r. Ktokolwiek myślał, że Karpow się martwi, nie znał jeszcze żelaznego charakteru wciąż młodego mistrza. Po początkowym i zrozumiałym wahaniu (i na sile pierwszego dużego zwycięstwa) oświadczył: "Zły ten żołnierz, który nie marzy o zostaniu generałem".

Dobry prorok samego siebie, w trakcie turnieju eliminuje wszystkich silnych kandydatów, co oznacza spotkanie twarzą w twarz z nieprzewidywalnym geniuszem tej uwodzicielskiej gry: Amerykaninem Bobbym Fischerem. W rzeczywistości Fischer cierpiał na liczne zaburzenia osobowości i nie miał zamiaru wracać na scenę. Jego postawa staje się więc niezrozumiała aż do propozycjiZasady meczu były tak dziwaczne, że FIDE, międzynarodowy związek szachowy, nie mógł ich wziąć pod uwagę. W ten sposób Karpow został ogłoszony nowym mistrzem świata przez przepadek swojego przeciwnika. Koronacja odbyła się w Moskwie 24 kwietnia 1975 r. podczas uroczystej ceremonii, dokładnie w Sali Kolumnowej, gdzie dziesięć lat później Karpow przeżyje swój najbardziej krytyczny moment.całą swoją karierę.

Oczywiście takie zwycięstwo może tylko przeciągnąć się w czasie i rozpętać las niekontrolowanej krytyki. Niektórzy posuwają się nawet do stwierdzenia, że tytuł jest niezasłużony i że Karpow nie jest prawdziwym mistrzem, pomimo jego wcześniejszych ekscytujących sukcesów. Anatolij odpowie na krytykę faktami, wygrywając więcej międzynarodowych turniejów w ciągu ostatniej dekady niż którykolwiek z wielkich mistrzów w historii.Liczby mówią same za siebie: Karpow wziął udział w 32 turniejach międzynarodowych, wygrywając 22 z nich, pięciokrotnie zajmując pierwsze miejsce w remisach i dwukrotnie zajmując czwarte miejsce ex æquo.

Po przejściu na emeryturę ogranicza się do nauczania szachów nowych graczy. W przeszłości Karpow był jednak członkiem Komitetu Centralnego Komsomołu (Komunistyczno-Leninowskiej Młodzieży Związku Radzieckiego) i redaktorem popularnego rosyjskiego periodyku szachowego "64".