Biografia - dziennikarstwo, które tworzy historię

Wielki włoski dziennikarz urodził się 9 sierpnia 1920 r. w Lizzano w Belvedere, wiosce w Apeninach Toskańsko-Emiliańskich w prowincji Bolonia. Jego ojciec był skromnego pochodzenia, pracował jako pomocnik magazynowy w rafinerii cukru, podczas gdy jego matka była prostą gospodynią domową.

Obdarzony wrodzonym talentem pisarskim, już jako dziecko wykazywał się szczególnym talentem do tematów literackich. Kroniki donoszą również o jego słynnym "wyczynie", kiedy to jeden z jego szczególnie udanych esejów został nawet zgłoszony papieżowi.

Kiedy skończył osiemnaście lat i stał się pełnoletni, zajął się dziennikarstwem, nie porzucając studiów. Podjął pierwsze kroki w swojej karierze, pracując w szczególności jako reporter w Resto del Carlino i mając zaledwie dwadzieścia jeden lat, stał się profesjonalistą. Był to w rzeczywistości minimalny wiek, aby wejść do rejestru zawodowego. Jak widać, Biagi spalał wszystkieW międzyczasie w całej Europie tli się zarazek wojny, który, gdy zostanie wywołany, nieuchronnie będzie miał reperkusje w życiu młodego i przedsiębiorczego dziennikarza.

W momencie wybuchu II wojny światowej został powołany do wojska i po 8 września 1943 r., aby nie dołączyć do Republiki Salò, przekroczył linię frontu, dołączając do grup partyzanckich działających na froncie apenińskim. 21 kwietnia 1945 r. wkroczył do Bolonii wraz z wojskami alianckimi i ogłosił koniec wojny z mikrofonów Pwb.

Okres powojenny w Bolonii był dla Biagi okresem wielu inicjatyw: założył tygodnik "Cronache" i dziennik "Cronache sera". Od tego momentu wielka kariera tego, który miał stać się jednym z najbardziej lubianych włoskich dziennikarzy wszechczasów, rozpoczęła się w sposób definitywny. Ponownie zatrudniony w Resto del Carlino (w tamtych latach Giornale dell'Emilia), w roli korespondenta i krytykafilm, pozostanie w annałach pamiętnych relacji z poleskich powodzi.

Pierwsze naprawdę prestiżowe zlecenie otrzymał w latach 1952-1960, gdzie po przeprowadzce do Mediolanu kierował tygodnikiem "Epoca". Od samego początku miał również bardzo bliski związek z medium telewizyjnym, narzędziem medialnym, które w niemałym stopniu przyczyniło się do poszerzenia jego popularności i sprawiło, że stał się kochany nawet przez mniej kulturalne i literackie klasy.

Jego wejście do RAI sięga 1961 roku i trwa praktycznie do dziś. Należy podkreślić, że Biagi zawsze wyrażał słowa wdzięczności i przywiązania do tej firmy, której niewątpliwie również tak wiele dał. W czasie swojego pobytu na korytarzach Viale Mazzini udało mu się zostać dyrektorem wiadomości telewizyjnych, a w 1962 roku założył pierwszą stację telewizyjną RAI.Ponadto w 1969 roku stworzył program dostosowany do niego i jego możliwości, słynny "They Say About Her", oparty na wywiadach z celebrytami, co było jego specjalnością.

Były to lata intensywnej pracy i niemałej satysfakcji. Biagi był bardzo poszukiwany, a jego linia, stopniowo, pojawiała się w La Stampa (dla której był korespondentem przez około dziesięć lat), La Repubblica, Corriere della sera i Panorama. Nie zadowalając się tym, rozpoczął działalność pisarską, która nigdy nie została przerwana i która widziała go niezawodnie na szczycie list sprzedaży. Można śmiało powiedzieć,W rzeczywistości dziennikarz sprzedał przez lata kilka milionów książek.

Obecność telewizji, jak wspomniano, jest również stała. Główne programy telewizyjne prowadzone i opracowane przez Biagi to "Proibito", bieżące śledztwo dotyczące wydarzeń tygodnia oraz dwa główne cykle międzynarodowych śledztw, "Douce France" (1978) i "Made in England" (1980). Oprócz tego istnieje znaczna liczba raportów na temat handlu bronią, mafii i innych bliskich tematów.Był twórcą i prezenterem pierwszego cyklu "Dossier filmowego" (1982) oraz "Tego stulecia: 1943 i okolice" w 1983 r. Zjednał sobie publiczność także wieloma innymi programami: "1935 i okolice", "Trzecia B", "Apel (1971)", "Linia bezpośrednia (1985, siedemdziesiąt sześć odcinków)"; w 1986 r. zaprezentował piętnaście odcinków cotygodniowego magazynu publicystycznego "Spot".a w latach '87 i '88 "Il caso" (odpowiednio jedenaście i osiemnaście odcinków), w '89 roku ponownie zajął się "Linea diretta", a jesienią "Terre lontane (siedem filmów i siedem rzeczywistości)" i "Terre vicine", skupiając się na przemianach w byłych komunistycznych krajach Wschodu.

Od 1991 r. do chwili obecnej Biagi produkował jeden program telewizyjny rocznie dla RAI, z których możemy wymienić "I dieci comandamenti all'italiana" (1991), "Una storia" (1992), "To Us", "La lunga marcia di Mao" (sześć odcinków o Chinach), "Processo al processo su tangentopoli" i "Le inchieste di Enzo Biagi".

W 1995 roku stworzył "Il Fatto", codzienny pięciominutowy program poświęcony włoskim wydarzeniom i osobistościom, który był powtarzany we wszystkich kolejnych sezonach, zawsze z bardzo wysoką oglądalnością. W 1998 roku zaprezentował dwa nowe programy, "Fratelli d'Italia" i "Cara Italia", a w lipcu 2000 roku przyszła kolej na "Signore e Signore". W 2001 roku pojawiło się "Giro del mondo", podróż przez sztukę i świat.literatura: osiem odcinków z niektórymi z wielkich pisarzy XX wieku. Po siedmiuset odcinkach "Il Fatto" Biagi znalazł się w centrum gorzkich kontrowersji z powodu jego rzekomej stronniczości wobec ówczesnego premiera Silvio Berlusconiego, który wyraźnie zarzucił dziennikarzowi brak uczciwości. Zarząd RAI, chociażChociaż oficjalnie nie poparł tej krytyki, to jednak zmienił pierwotny i prestiżowy przedział czasowy programu (umieszczony tuż po zakończeniu wieczornych wiadomości), który po protestach samego Biagi prawdopodobnie nie ujrzy ponownie światła dziennego.

Po pięciu latach milczenia powrócił do telewizji wiosną 2007 roku z programem "RT - Rotocalco Televisivo".

Z powodu problemów z sercem Enzo Biagi zmarł w Mediolanie 6 listopada 2007 roku.

Podczas swojej bardzo długiej kariery opublikował ponad osiemdziesiąt książek.