Biografia - Wielka wizja miasta

Włoski reżyser Francesco Rosi urodził się w Neapolu 15 listopada 1922 r. W latach II wojny światowej studiował prawo, a następnie rozpoczął karierę jako ilustrator książek dla dzieci. W tym samym czasie rozpoczął współpracę z Radiem Neapol: tutaj poznał i nawiązał przyjaźnie z Raffaele La Capria, Aldo Giuffrè i Giuseppe Patroni Griffi, z którymi często pracował wprzyszłość.

Rosi jest również pasjonatem teatru, który doprowadził go do nawiązania przyjaźni z Giorgio Napolitano, przyszłym prezydentem Republiki Włoskiej.

Jego kariera w show-biznesie rozpoczęła się w 1946 roku jako asystent reżysera Ettore Gianniniego przy produkcji teatralnej "O voto Salvatore Di Giacomo". Potem nastąpił wielki przełom: w wieku zaledwie 26 lat Rosi był asystentem reżysera Luchino Viscontiego przy kręceniu filmu "La terra trema" (1948).

Po kilku scenariuszach ("Bellissima", 1951, "Processo alla città", 1952) nakręcił kilka scen do filmu "Camicie rosse" (1952) Goffredo Alessandriniego. W 1956 roku wyreżyserował film "Kean" wraz z Vittorio Gassmanem.

Pierwszym pełnometrażowym filmem Francesco Rosiego była "La sfida" (1958): dzieło zostało natychmiast docenione przez krytyków i publiczność.

W następnym roku wyreżyserował Alberto Sordiego w "I magliari" (1959).

W 1962 roku w filmie "Salvatore Giuliano", wraz z Salvo Randone, zainaugurował tak zwany nurt "filmu śledczego".

W następnym roku Rosi wyreżyserował film Roda Steigera, który przez wielu uważany jest za jego arcydzieło: "Ręce na mieście" (1963); reżyser i scenarzysta odważnie piętnuje w nim tarcia istniejące między różnymi organami państwa i wyzysk miasta Neapol. Film został nagrodzony Złotym Lwem na festiwalu w Wenecji. Te dwa ostatnie wspomniane filmy znajdują się wW jakiś sposób uważany za twórcę kina o tematyce politycznej, w którym później często występował Gian Maria Volontè.

Po nakręceniu "Momentu prawdy" (1965) neapolitański reżyser oddał się pracy nad baśniowym filmem "Once Upon a Time..." (1967), w którym główne role zagrali Sophia Loren i Omar Sharif, ten ostatni świeżo po sukcesie arcydzieła "Doktor Żywago" (1966, reż. David Lean); Rosi początkowo poprosił Włocha Marcello Mastroianniego o rolę męską.

W latach 70. powrócił do tematów najbliższych jego sercu w "Il caso Mattei" (1971), w którym opowiedział o palącej śmierci Enrico Mattei, ze świetną rolą Gian Marii Volontè, oraz w "Lucky Luciano" (1973), filmie skupionym na postaci Salvatore Lucanii (znanego jako "Lucky Luciano"), włosko-amerykańskiego bossa przestępczego w Nowym Jorku i odesłanego do Włoch jako "niepożądany" w 1946 roku.

Odniósł wielki sukces dzięki arcydziełu "Cadaveri eccellenti" (1976) z Renato Salvatorim i nakręcił filmową wersję "Cristo si è fermato a Eboli" (1979), opartą na powieści Carlo Levi o tym samym tytule.

Kolejnym sukcesem okazał się film "Trzej bracia" (1981), w którym główne role zagrali Philippe Noiret, Michele Placido i Vittorio Mezzogiorno. W tym czasie Rosi chciał przenieść na duży ekran powieść Primo Leviego "Rozejm", ale samobójstwo pisarza (1987) zmusiło go do rezygnacji z tego pomysłu; film nakręcił w 1996 roku, również z pomocą finansową wielkiego włosko-amerykańskiego reżysera Martina Scorsese.

Wyreżyserował filmową adaptację "Carmen" Bizeta (1984) z Placido Domingo w roli głównej, a następnie pracował nad "Cronaca di una morte annunciata" (1987), opartym na powieści Gabriela Garcíi Márqueza: film, nakręcony w Wenezueli, zgromadził dużą obsadę, w tym Gian Maria Volontè, Ornella Muti, Rupert Everett, Michele Placido, Alain Delon i Lucia Bosè.

W 1990 roku nakręcił film "Dimenticare Palermo" z Jamesem Belushi, Mimi Rogers, Vittorio Gassmanem, Philippe Noiretem i Giancarlo Gianninim.

W dniu 27 stycznia 2005 r. Francesco Rosi otrzymuje stopień naukowy ad honorem w dziedzinie planowania przestrzennego miast i środowiska na Uniwersytecie "Mediterranea" za " lekcja planowania urbanistycznego "jego filmu 'Hands on the City'.

Zmarł 10 stycznia 2015 r. w wieku 92 lat.