Βιογραφία - Ο επίπονος ρυθμός του πόνου

• Η δεκαετία του 1950 και του 1960
• Η δεκαετία του 1970 και του 1980
• Τα τελευταία χρόνια της Amelia Rosselli

Η Αμέλια Ροσέλι γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1930 στο Παρίσι, κόρη της Μάριον Κέιβ, ακτιβίστριας του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, και του Κάρλο Ροσέλι, αντιφασίστα εξόριστου (ιδρυτή του Δικαιοσύνη και Ελευθερία ) και θεωρητικός του Φιλελεύθερος σοσιαλισμός .

Το 1940, ενώ ήταν ακόμη παιδί, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γαλλία μετά τη δολοφονία του πατέρα και του θείου της Nello από τους cagoulards (φασιστική πολιτοφυλακή), με εντολή του Benito Mussolini και του Galeazzo Ciano.

Η διπλή δολοφονία την τραυματίζει και την αναστατώνει ψυχολογικά: από εκείνη τη στιγμή και μετά Amelia Rosselli αρχίζει να υποφέρει από ιδεοληψίες καταδίωξης, πεπεισμένη ότι την παρακολουθεί η μυστική υπηρεσία με σκοπό να τη σκοτώσει.

Ως εξόριστη μαζί με την οικογένειά της, μετακόμισε αρχικά στην Ελβετία και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δοκίμασε μουσικές, φιλοσοφικές και λογοτεχνικές σπουδές, αν και χωρίς συνέπεια- επέστρεψε στην Ιταλία το 1946, αλλά οι σπουδές της δεν αναγνωρίστηκαν, οπότε αποφάσισε να πάει στην Αγγλία για να τις ολοκληρώσει.

Μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και της δεκαετίας του 1950, αφιερώθηκε στη σύνθεση, την εθνομουσικολογία και τη θεωρία της μουσικής, χωρίς να παραιτηθεί από την παραγωγή αρκετών δοκιμίων επί του θέματος. Εν τω μεταξύ, το 1948, άρχισε να εργάζεται για διάφορους εκδοτικούς οίκους στη Φλωρεντία ως μεταφράστρια από τα αγγλικά.

Η δεκαετία του 1950 και του 1960

Αργότερα, μέσω του φίλου του Ρόκο Σκοτελάρο, τον οποίο γνώρισε το 1950, και του Κάρλο Λέβι, άρχισε να συχνάζει στους ρωμαϊκούς λογοτεχνικούς κύκλους, ερχόμενος σε επαφή με τους καλλιτέχνες που θα δημιουργούσαν η πρωτοπορία της ομάδας 63 .

Στη δεκαετία του 1960, εντάχθηκε στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ τα κείμενά του τράβηξαν την προσοχή, μεταξύ άλλων, των Παζολίνι και Ζανζότο. Το 1963, δημοσίευσε είκοσι τέσσερα ποιήματα στο " Το Menabon ', ενώ τον επόμενο χρόνο τύπωσε για τον Garzanti το "Variazioni belliche", την πρώτη του ποιητική συλλογή. Σε αυτήν Amalia Rosselli δείχνει τον κουραστικό ρυθμό του πόνου, χωρίς να κρύβει την κούραση μιας ύπαρξης που σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από μια παιδική ηλικία πόνου.

Το 1966 άρχισε να αφιερώνεται στην λογοτεχνικές κριτικές που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Paese Sera", και τρία χρόνια αργότερα δημοσίευσε τη "Serie ospedaliera", μια άλλη συλλογή στίχων. Εν τω μεταξύ, αφιερώθηκε στη συγγραφή των "Appunti sparsi e spersi".

Η δεκαετία του 1970 και του 1980

Το 1976, δημοσίευσε το "Documento (1966-1973)" για τον Garzanti, και στη συνέχεια δημοσίευσε το "Primi scritti 1952-1963" με τον Guanda στις αρχές της δεκαετίας του '80. Το 1981, δημοσίευσε ένα μεγάλο ποίημα χωρισμένο σε δεκατρείς ενότητες, με τίτλο "Impromptu"- δύο χρόνια αργότερα, εκδόθηκε το "Appunti sparsi e spersi".

Το "La libellula" χρονολογείται από το 1985, ενώ δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε το "Antologia poetica" (για τον Garzanti) και, το 1989, το "Sonno-Sleep (1953-1966)", για τον Rossi & Spera.

Τα τελευταία χρόνια της Amelia Rosselli

Το 1992 δημοσίευσε το "Sleep. Poems in English" για τον Garzanti. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη Ρώμη, σε ένα σπίτι στη Via del Corallo, όχι μακριά από την Piazza Navona.

Υποφέροντας από σοβαρή κατάθλιψη, η οποία επικαλυπτόταν από διάφορες άλλες ασθένειες (ιδίως τη νόσο του Πάρκινσον, αλλά σε διάφορες κλινικές του εξωτερικού είχε επίσης διαγνωστεί με παρανοϊκή σχιζοφρένεια), η Amelia Rosselli αυτοκτόνησε στις 11 Φεβρουαρίου 1996 στο σπίτι της: είχε ήδη αποπειραθεί να αυτοκτονήσει αρκετές φορές στο παρελθόν και μόλις είχε εισαχθεί στη Villa Giuseppina,ένα γηροκομείο όπου είχε προσπαθήσει να βρει γαλήνη. Χωρίς να τα καταφέρει.