Biografie - Het inspannende ritme van lijden

• De jaren 1950 en 1960
• De jaren 1970 en 1980
• De laatste jaren van Amelia Rosselli

Amelia Rosselli werd op 28 maart 1930 in Parijs geboren als dochter van Marion Cave, een Britse Labour Party-activiste, en Carlo Rosselli, een antifascistische balling (oprichter van Rechtvaardigheid en vrijheid ) en theoreticus van de Liberaal socialisme .

In 1940, toen ze nog een kind was, werd ze gedwongen Frankrijk te ontvluchten na de moord door de cagoulards (fascistische milities) op haar vader en oom Nello, op bevel van Benito Mussolini en Galeazzo Ciano.

De dubbele moord traumatiseert haar en brengt haar psychisch van streek: vanaf dat moment Amelia Rosselli begint last te krijgen van vervolgingsobsessies, omdat ze ervan overtuigd is dat ze gevolgd wordt door de geheime dienst met het doel haar te vermoorden.

Als balling met haar familie verhuisde ze eerst naar Zwitserland en daarna naar de Verenigde Staten. Ze probeerde muzikale, filosofische en literaire studies, zij het zonder regelmaat; ze keerde terug naar Italië in 1946, maar haar studies werden niet erkend, dus besloot ze naar Engeland te gaan om ze af te maken.

Tussen de jaren 1940 en 1950 wijdde ze zich aan compositie, etnomusicologie en muziektheorie, waarbij ze niet afzag van de productie van verschillende essays over dit onderwerp. In de tussentijd, in 1948, begon ze te werken voor verschillende uitgeverijen in Florence als vertaler uit het Engels.

De jaren 1950 en 1960

Later, via zijn vriend Rocco Scotellaro, die hij in 1950 ontmoette, en Carlo Levi, begon hij Romeinse literaire kringen te frequenteren en kwam hij in contact met de kunstenaars die hem zouden voortbrengen. de avant-garde van Groep 63 .

In de jaren zestig sloot hij zich aan bij de Italiaanse Communistische Partij, terwijl zijn teksten de aandacht trokken van onder andere Pasolini en Zanzotto. In 1963 publiceerde hij vierentwintig gedichten in " De Menabon Het jaar daarop drukte hij 'Variazioni belliche', zijn eerste gedichtenbundel, voor Garzanti. Hierin Amalia Rosselli toont het vermoeiende ritme van het lijden, zonder de vermoeidheid te verbergen van een bestaan dat onuitwisbaar getekend is door een jeugd vol pijn.

In 1966 begon hij zich te wijden aan de literaire recensies gepubliceerd in 'Paese Sera', en drie jaar later publiceerde hij 'Serie ospedaliera', nog een verzameling verzen. Ondertussen wijdde hij zich aan het schrijven van 'Appunti sparsi e spersi'.

De jaren 1970 en 1980

In 1976 publiceerde hij 'Documento (1966-1973)' voor Garzanti, en vervolgens 'Primi scritti 1952-1963' met Guanda in het begin van de jaren 1980. In 1981 publiceerde hij een lang gedicht verdeeld in dertien delen, getiteld 'Impromptu'; twee jaar later verscheen 'Appunti sparsi e spersi'.

La libellula' dateert uit 1985, twee jaar later gevolgd door 'Antologia poetica' (voor Garzanti) en, in 1989, 'Sonno-Sleep (1953-1966)', voor Rossi & Spera.

De laatste jaren van Amelia Rosselli

In 1992 publiceerde hij 'Sleep. Poems in English' voor Garzanti. De laatste jaren van zijn leven bracht hij door in Rome, in een huis in Via del Corallo, niet ver van Piazza Navona.

Lijdend aan een ernstige depressie, die samenging met verschillende andere ziekten (met name de ziekte van Parkinson, maar in verschillende klinieken in het buitenland was ze ook gediagnosticeerd met paranoïde schizofrenie), pleegde Amelia Rosselli op 11 februari 1996 zelfmoord in haar huis: ze had in het verleden al verschillende pogingen ondernomen om zichzelf van het leven te beroven en was net opgenomen in de Villa Giuseppina,een verpleeghuis waar hij sereniteit probeerde te vinden. Zonder daarin te slagen.