Βιογραφία - Η Ιταλία στα κόμικς

Ο διάσημος σκιτσογράφος, Τζόρτζιο Φορατίνι μπορεί δικαίως να χαρακτηριστεί ως ο βασιλιάς της ιταλικής πολιτικής σάτιρας. Στην κορυφή του κύματος εδώ και δεκαετίες, οι γελοιογραφίες του θεωρούνται συχνά, πρωτίστως από τους συντάκτες των εφημερίδων που τους επιφυλάσσουν εξέχοντα ρόλο, πιο αιχμηρές από πολλά άρθρα του παρασκηνίου.

Γεννημένος στη Ρώμη το 1931, είναι ο πρωταγωνιστής μιας πολύ ασυνήθιστης επαγγελματικής πορείας. Αφού αποφοίτησε από το κλασικό λύκειο, γράφτηκε αρχικά στην αρχιτεκτονική, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1953 για να δώσει προτεραιότητα στην εργασία του. Αρχικά εργάστηκε ως εργάτης σε ένα διυλιστήριο στη βόρεια Ιταλία, στη συνέχεια έγινε αντιπρόσωπος πωλήσεων πετρελαϊκών προϊόντων στη Νάπολη.το 1959 επέστρεψε στοΡώμη από όπου εκπροσωπεί μια δισκογραφική εταιρεία της οποίας θα γίνει εμπορικός διευθυντής στο Μιλάνο.

Ας αφήσουμε όμως το λόγο στον ίδιο τον σκιτσογράφο, ο οποίος συνοψίζει την περίεργη και εκπληκτική καριέρα του σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα strdanove.net: "Ήδη από μικρός ήξερα να ζωγραφίζω, στο σχολείο συνήθιζα να γελοιοποιώ τους καθηγητές μου. Ήμουν ένας επαναστάτης γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας με αιμιλιανή καταγωγή, μιας πολύ συντηρητικής, παραδοσιακής οικογένειας. Μου άρεσε να είμαι λίγο επαναστάτης στοοικογένεια, παντρεύτηκα πολύ νέος, εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο και δούλεψα ως εμπορικός αντιπρόσωπος για πολλά χρόνια. Όταν έφτασα τα σαράντα, κουρασμένος να ταξιδεύω στην Ιταλία για τη δουλειά μου, ανακάλυψα το επάγγελμα του σκιτσογράφου μπαίνοντας από την "πόρτα" της διαφήμισης. Στη συνέχεια έκανα έναν διαγωνισμό για μια εφημερίδα στη Ρώμη, την "Paese sera", όπου έψαχναν για σκιτσογράφους,στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το "Panorama" και, τέλος, η "Repubblica".

Ο Forattini συνεχίζει: "Άρχισα να ζωγραφίζω από παιδί, αλλά από τα είκοσί μου μέχρι τα σαράντα μου χρόνια δεν ξαναπήρα μολύβι στα χέρια μου. Ξαναμπήκα στη ζωγραφική μετά από πολλά χρόνια επειδή είχα κουραστεί από τη δουλειά μου και χρειαζόμουν κάτι πιο άνετο, έτσι, μέσω της εφημερίδας "Paese sera", όπου έκανα εικονογραφικά σκίτσα αθλητικών ειδήσεων, και στη συνέχεια της "Panorama", άρχισα νασχεδιάζοντας τις πρώτες μου εβδομαδιαίες πολιτικές γελοιογραφίες".

Μετά από αυτό το απίστευτο ξεκίνημα, κατά το οποίο, μεταξύ άλλων, ανέλαβε την εικόνα και το λανσάρισμα της διαφημιστικής καμπάνιας για το Fiat Uno και, για τέσσερα χρόνια, την καμπάνια των προϊόντων της Alitalia, επέστρεψε στη "La Repubblica" στα τέλη του 1984, η οποία δημοσίευε καθημερινά τη γελοιογραφία του στην πρώτη σελίδα. Επίσης, από το 1984 άρχισε να συνεργάζεται με την "L'Espresso" μέχρι το 1991, όταν επέστρεψε στην "Panorama".

Τα τελευταία χρόνια του Forattini ήταν ταραγμένα, όχι μόνο λόγω των συνεχών αλλαγών εφημερίδας (το 1999 άφησε τη "Repubblica" για να επανενταχθεί στη "La Stampa"), αλλά και λόγω των πολυάριθμων αγωγών που δέχθηκε, μία από τις οποίες, ηχηρή, έχει πλέον περάσει στην ιστορία του εθίμου: εκείνη του τότε πρωθυπουργού Massimo D'Alema, ανθρώπου της αριστεράς όσο ποτέ άλλοτε, που προσβλήθηκεγια μια γελοιογραφία που σχετίζεται με την υπόθεση Mitrokhin (η γελοιογραφία τον δείχνει να σκοπεύει να σβήσει κάποια ονόματα από έναν κατάλογο κατασκόπων της KGB, που του είχε παράσχει ακριβώς ο Mitrokhin, με έναν ασπροπίνακα). Η αξίωση για αποζημίωση; Τρία δισεκατομμύρια παλιές λίρες.

Τον Μάιο του 2000, ο σκιτσογράφος κέρδισε το 16ο βραβείο Hemingway στον τομέα της δημοσιογραφίας.Το πρώτο του βιβλίο "Referendum Reverendum" εκδόθηκε από τον Feltrinelli το 1974 και έκτοτε έχουν εκδοθεί δεκάδες βιβλία, όλα από τον εκδοτικό οίκο Mondadori, τα οποία έφτασαν κατευθείαν στην κορυφή των charts, πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα.

Ο Giorgio Forattini, ως γνωστόν, σχεδιάζει κυρίως ασπρόμαυρα, με εξαίρεση την εβδομαδιαία σελίδα του "Πανοράματος". Το "σώμα" των έργων του Forattini αποτελεί τελικά έναν τρόπο, έστω και σύντομο και υπό τη σημαία της σκωπτικής περιγραφής, να ανατρέξει στην ιστορία των τελευταίων ετών της ιταλικής πολιτικής. Η σατιρική του ιδιοφυΐα έχει γρατζουνίσει όλο το φάσμα, χωρίς να λυπηθεί κανέναν:από την "ανέγγιχτη" ιταλική αριστερά (είναι ένας από τους ελάχιστους στην Ιταλία που έχει σατιρίσει τους αριστερούς), την εκκλησία, μέχρι τους πολλούς ισχυρούς στις καρέκλες της εξουσίας.