Βιογραφία - Σωστά νούμερα

Μια από τις πιο περιζήτητες Ιταλίδες ηθοποιούς, πρότυπο γυναίκας γοητευτικής αλλά και ανήσυχης και παθιασμένης, η Λάουρα Μοράντε γεννήθηκε στις 21 Αυγούστου 1956 στη Σάντα Φιόρα, στην επαρχία του Γκροσέτο. Αφού δούλεψε πολύ νεαρή στο θέατρο ("Riccardo III", "S.A.D.E.", και τα δύο με εκείνο το ιερό τέρας που ακούει στο όνομα Καρμέλο Μπένε), έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το 1979 στην ταινία "Oggetti smarriti", σε σκηνοθεσία τουGiuseppe Bertolucci, το οποίο, με τον ίδιο σκηνοθέτη, ακολούθησε την επόμενη χρονιά η "Τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου".

Αμέσως μετά περνάει από το "Sogni d'oro" (1981) του Nanni Moretti, υποδυόμενη τη Silvia, τη μοναδική φοιτήτρια που ακούει προσεκτικά τη διάλεξη του καθηγητή Michele Apicella για τον Leopardi. Κυνηγάει ξανά σε ένα σχολείο ("Bianca", Nanni Moretti, 1984), από τον εν λόγω καθηγητή (αυτή τη φορά των μαθηματικών), με τον οποίο ζει μια δύσκολη ερωτική σχέση.

Με τον Gianni Amelio γύρισε το "Χτύπημα στην καρδιά" και από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά μοιράζει το χρόνο του μεταξύ των δεσμεύσεών του στο εξωτερικό (με σκηνοθέτες όπως οι Joao Cesar Monteiro, Alain Tanner, Pierre Granier-Deferre) και στην Ιταλία (με τους Monicelli, Risi, Del Monte, Amelio, Salvatores).

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, η Λάουρα Μοράντε μετακόμισε στο Παρίσι, όπου γύρισε πολλές ταινίες και απέκτησε τηλεοπτική δημοτικότητα με την εμφάνισή της σε ένα επταμερές σίριαλ σε σκηνοθεσία του Paul Vecchiali. Παράλληλα, συνέχισε να δραστηριοποιείται στην Ιταλία, όπου ο Gianni Amelio την ήθελε για το "I ragazzi di Via Panisperna". Αργότερα, απέδειξε ότι μπορούσε να μετρηθεί και με λιγότερο δραματικούς ρόλους (πάντως πάνταανήσυχη), όπως αυτή της Vittoria, της ραδιοφωνικής ομιλήτριας που είναι ερωτευμένη με δύο φίλους, τον Fabrizio Bentivoglio και τον Diego Abatantuono ("Turnè", Gabriele Salvatores, 1990).

Ακόμα στην Ιταλία, μετά τη συμμετοχή της στο τηλεοπτικό δράμα "La famiglia Ricordi" (Mauro Bolognini, 1995), η Laura Morante μετακόμισε από τη Σικελία του 18ου αιώνα του "Marianna Ucria" (Roberto Faenza, 1997) στις καλοκαιρινές ακτές των ημερών μας για το "Ferie d'agosto" (Paolo Virzì, 1996), μια κωμωδία που αναδεικνύει το ταλέντο της ως λαμπρής ηθοποιού, που επιβεβαιώθηκε στο "Liberate i pesci" (CristinaComencini, 2000), μια διάσταση που της ταιριάζει ιδιαίτερα, ενώ συνεχίζει να είναι περιζήτητη για να αναπαραστήσει κάθε είδους κακουχίες και σκισίματα στη μεγάλη οθόνη.

Το 1998, είναι μια κοινωνιολόγος που νοσηρά ταλαιπωρείται από το σεξ λόγω μιας σκληρής παιδικής εμπειρίας στο "Το βλέμμα του άλλου" του Vicente Aranda και στη συνέχεια η Ανίτα στο "Η επέτειος" του Mario Orfini, μια δυστυχισμένη σύζυγος που, αντί να γιορτάσει το γάμο της με γαλήνη, έχει έναν βίαιο καβγά με τον σύζυγό της.

Διαρκώς δυσαρεστημένη, από παλιά λάτρης του θεάτρου, το οποίο άλλωστε αποτελεί το φυσικό της χούμο (και λόγω της υποκριτικής της που είναι τόσο έντονη όσο λίγες άλλες), επιστρέφει και πάλι στη σκηνή, οδηγούμενη από την επιθυμία να βελτιωθεί, με το "Le relazioni pericolose" σε σκηνοθεσία ενός ανεπανάληπτου Μάριο Μονιτσέλι, και στη συνέχεια με το "Moi", του Μπενό Μπεσόν. Στον κινηματογράφο, πάντως, τη βρίσκουμε πάντα σε πρωταγωνιστικούς ρόλουςπιάνο σε όλες σχεδόν τις σημαντικότερες ιταλικές ταινίες των τελευταίων ετών, από το "La stanza del figlio" (2001) του Nanni Moretti, το "Vajont" (2001) του Renzo Martinelli, μέχρι το "Un viaggio chiamato amore" (2002, με τον Stefano Accorsi) του Michele Placido και το "Ricordati di me" (2002, με τη Monica Bellucci) του καθιερωμένου πλέον Gabriele Muccino. Μετά την τηλεοπτική ταινία "Mother Teresa" (2003), το 2004 βρίσκουμε τη Laura Moranteστο "L' amore è eterno finchè dura" (Η αγάπη είναι αιώνια όσο διαρκεί) μαζί με τη Stefania Rocca και τον Carlo Verdone, ο οποίος είναι και ο σκηνοθέτης.

Μεταγενέστερες ταινίες: "Η αυτοκρατορία των λύκων" (2004, του Chris Nahon), "Καρδιές" (2006, του Alain Resnais), "Η κρυψώνα" (2006, του Pupi Avati), "Το καλοκαίρι του πρώτου μου φιλιού" (2006, του Carlo Virzì), "Οι γενναίες περιπέτειες του νεαρού Μολιέρου" (2007, του Laurent Tirard).