Biografie - Juiste getallen

Laura Morante, een van de meest gevraagde Italiaanse actrices, een model van een fascinerende maar ook rusteloze en gepassioneerde vrouw, werd op 21 augustus 1956 geboren in Santa Fiora, in de provincie Grosseto. Na al heel jong voor het theater te hebben gewerkt ("Riccardo III", "S.A.D.E.", beide met dat heilige monster dat luistert naar de naam Carmelo Bene), maakte ze in 1979 haar filmdebuut in "Oggetti smarriti", geregisseerd doorGiuseppe Bertolucci, die, met dezelfde regisseur, het jaar daarop werd gevolgd door 'The Tragedy of a Ridiculous Man'.

Meteen daarna gaat ze door Nanni Moretti's "Sogni d'oro" (1981), waar ze Silvia speelt, de enige studente die aandachtig luistert naar de lezing van professor Michele Apicella over Leopardi. Ze wordt opnieuw door een school achtervolgd ("Bianca", Nanni Moretti, 1984), door die professor (dit keer van wiskunde), met wie ze een moeizame liefdesrelatie heeft.

Met Gianni Amelio maakte hij 'Hitting at the Heart' en vanaf midden jaren tachtig verdeelde hij zijn tijd tussen engagementen in het buitenland (met regisseurs als Joao Cesar Monteiro, Alain Tanner, Pierre Granier-Deferre) en in Italië (met Monicelli, Risi, Del Monte, Amelio, Salvatores).

Vanaf het midden van de jaren 1980 verhuisde Laura Morante naar Parijs, waar ze veel films maakte en tv-populariteit verwierf door te verschijnen in een zevendelige serie geregisseerd door Paul Vecchiali. Tegelijkertijd bleef ze actief in Italië, waar Gianni Amelio haar wilde voor 'I ragazzi di Via Panisperna'. Later bewees ze dat ze zich ook kon meten met minder dramatische rollen (echter altijdrusteloos), zoals die van Vittoria, de radiospreekster die verliefd is op twee vrienden, Fabrizio Bentivoglio en Diego Abatantuono ('Turnè', Gabriele Salvatores, 1990).

Nog steeds in Italië, na te hebben deelgenomen aan het televisiedrama 'La famiglia Ricordi' (Mauro Bolognini, 1995), verhuisde Laura Morante van het 18e-eeuwse Sicilië van 'Marianna Ucria' (Roberto Faenza, 1997) naar de zomerse kusten van onze dagen voor 'Ferie d'agosto' (Paolo Virzì, 1996), een komedie die haar talenten als briljant actrice laat zien, bevestigd in 'Liberate i pesci' (CristinaComencini, 2000), een dimensie die haar bijzonder goed ligt terwijl ze gewild blijft om allerlei ontberingen en wonden op het witte doek te verbeelden.

In 1998 is ze een sociologe die ziekelijk bezeten is door seks als gevolg van een ruwe jeugdervaring in Vicente Aranda's 'De blik van de ander' en vervolgens Anita in Mario Orfini's 'De verjaardag', een ongelukkige echtgenote die, in plaats van haar huwelijk in alle sereniteit te vieren, een gewelddadige ruzie heeft met haar man.

Voortdurend ontevreden, al lang een liefhebster van het theater, dat tenslotte haar natuurlijke humus vertegenwoordigt (ook vanwege haar acteerprestaties die zo intens zijn als weinig anderen), keerde ze terug naar het toneel, gedreven door een verlangen om zichzelf te verbeteren, met 'Le relazioni pericolose' geregisseerd door een ongekende Mario Monicelli, en vervolgens met 'Moi', van Benno Besson. In de bioscoop vinden we haar echter altijd in hoofdrollenpiano in bijna alle belangrijke Italiaanse films van de afgelopen jaren, van Nanni Moretti's 'La stanza del figlio' (2001), Renzo Martinelli's 'Vajont' (2001), tot Michele Placido's 'Un viaggio chiamato amore' (2002, met Stefano Accorsi), en 'Ricordati di me' (2002, met Monica Bellucci) van de inmiddels gevestigde Gabriele Muccino. Na de tv-film 'Moeder Teresa' (2003), vinden we in 2004 Laura Morantein 'L' amore è eterno finchè dura' (Liefde is eeuwig zolang het duurt) samen met Stefania Rocca en Carlo Verdone, die ook de regisseur is.

Latere films zijn onder andere: 'The Empire of Wolves' (2004, van Chris Nahon), 'Hearts' (2006, van Alain Resnais), 'The Hiding Place' (2006, van Pupi Avati), 'The Summer of My First Kiss' (2006, van Carlo Virzì), 'The Gallant Adventures of Young Molière' (2007, van Laurent Tirard).