Biografie - Fit als een hoentje

Sommigen beschouwen hem, misschien met enige overdrijving, als de meest representatieve schilder van het hedendaagse tijdperk, anderen gewoon als een briljante kunstmarketingmanager, die in staat is een schilderstijl op te leggen alsof het een merk is. Het is onmogelijk om een schilderij van Botero niet meteen te herkennen, zonder te vergeten dat hij misschien wel het enige geval is van een moderne kunstenaar die op ansichtkaarten, kaarten en anderecommerciële voorziening.

Wat zeker is, is dat na de dood van Balthus, subliem in zijn anorexische en enigszins morbide abstractheid, de bloemrijke en weelderige wereld van Fernando Botero de enige is die in staat is om op een groteske en metaforische manier bepaalde kenmerken van de hypertrofische hedendaagse maatschappij te weerspiegelen.

Om grote kleurvlakken te vullen, verwijdt de kunstenaar de vorm: mannen en landschappen krijgen ongewone, schijnbaar onwerkelijke dimensies, waarbij het detail de maximale expressie wordt en grote volumes ongestoord blijven. Botero's personages voelen vreugde noch pijn, hun blik is verloren in leegte en ze zijn roerloos, bijna alsof ze voorstellingen van sculpturen zijn.

Fernando Botero werd op 19 april 1932 geboren in Medellin, Colombia. Hij ging in zijn kinderjaren naar de basisschool en vervolgde zijn studie aan de jezuïetenschool in Medellin. Op twaalfjarige leeftijd schreef zijn oom hem in bij een school voor stierenvechters waar hij twee jaar verbleef (zijn eerste bekende werk is dan ook een aquarel van een stierenvechter).

Hij begon met het publiceren van illustraties voor 'El Colombiano', een krant in Medellin, in 1948, toen hij nog maar zestien jaar oud was.

Terwijl hij het 'Automatica' café frequenteerde, leerde hij enkele Colombiaanse avant-garde persoonlijkheden kennen, waaronder de schrijver Jorge Zalamea, een grote vriend van Garcìa Lorca. De discussies van de jonge schilders die het café frequenteerden hadden abstracte kunst als hoofdonderwerp.

Daarna verhuisde hij naar Bogotá waar hij in contact kwam met culturele kringen, en vervolgens naar Parijs waar hij zich toelegde op de studie van de Oude Meesters.

Tussen 1953 en 1954 reisde Botero tussen Spanje en Italië en maakte hij kopieën van renaissancekunstenaars als Giotto en Andrea del Castagno: een figuratieve afkomst die altijd stevig geworteld is gebleven in zijn picturale expressie.

Na verschillende verhuizingen tussen New York en Bogotá verhuisde hij in 1966 definitief naar New York (Long Island), waar hij zich onvermoeibaar op zijn werk stortte en vooral probeerde de invloed die Rubens geleidelijk aan in zijn onderzoek kreeg, vooral op het gebruik van plastische vormen, verder te ontwikkelen. Rond het begin van de jaren 1970 begon hij zijn eerste sculpturen te maken.

Hij trouwde in 1955 met Gloria Zea, scheidde later en kreeg drie kinderen van haar. In 1963 hertrouwde hij met Cecilia Zambiano. Helaas overleed in deze jaren hun zoon Pedro, net vier jaar oud, bij een auto-ongeluk, waarbij Botero zelf gewond raakte. Na het drama werd Pedro het onderwerp van vele tekeningen, schilderijen en beeldhouwwerken. In 1977 werd de Pedro Botero-zaal in het Zea Museum geopend.van Medellin met de donatie van zestien werken ter nagedachtenis aan hun overleden zoon.

Nadat hij zich ook had losgemaakt van Zambiano, wijdde hij zich in 1976 en 1977 bijna uitsluitend aan de beeldhouwkunst, waarbij hij de meest uiteenlopende onderwerpen reproduceerde: een grote torso, katten, slangen maar ook een reusachtige koffiepot.

Tentoonstellingen in Duitsland en de VS brachten hem succes, en zelfs het weekblad 'Time' gaf hem een zeer positieve recensie. Hij verplaatste zich vervolgens tussen New York, Colombia en Europa, en hield tentoonstellingen in de Big Apple en in 'zijn' Bogotá. Zijn stijl in deze jaren vestigde zich definitief, en bereikte die lang gezochte synthese van de kunstenaar, die steeds meer gevierd werd met solotentoonstellingen enInstallaties in Europa (Zwitserland en Italië), de Verenigde Staten, Latijns-Amerika en het Midden-Oosten.