Biografía • De forma deslumbrante

Algúns considérano, quizais con certa esaxeración, o pintor máis representativo da idade contemporánea, outros só un brillante xestor de mercadotecnia da arte, capaz de impoñer un estilo de pintura como se fose unha marca. Imposible non recoñecer de inmediato un cadro de Botero, sen esquecer que quizais sexa o único caso dun artista moderno que acaba en postais, notas e demais parafernalia comercial.

Seguro que despois da morte de Balthus, sublime na súa abstracción anoréxica e algo morbosa, o florido e opulento mundo de Fernando Botero é o único capaz de reflectir dun xeito grotesco e metafórico certas características do Sociedade contemporánea hipertrófica.

Para encher grandes campos de cor, o artista amplía a forma: os homes e as paisaxes adquiren dimensións insólitas, aparentemente irreais, onde o detalle convértese na máxima expresión e os grandes volumes permanecen imperturbables. Os personaxes de Botero non senten alegría nin dor, miran ao espazo e están inmóbiles, coma se fosen representacións de esculturas.

Nado o 19 de abril de 1932 en Medellín, Colombia, Fernando Botero cursou na súa infancia a escola primaria e continuou os seus estudos no instituto xesuíta de Medellín. Con doce anos, o seu tío matriculouno nun colexio de toureiros onde permaneceu dousanos (non é casual que a súa primeira obra coñecida sexa unha acuarela que representa a un toureiro).

Comezou a publicar ilustracións para "El Colombiano", xornal de Medellín, alá polo ano 1948, cando só tiña dezaseis anos.

Ao frecuentar o café "Automatica", coñeceu algunhas personalidades da vangarda colombiana, entre elas o escritor Jorge Zalamea, gran amigo de García Lorca. As discusións dos mozos pintores que frecuentan o café teñen como tema principal a arte abstracta.

Posteriormente trasladouse a Bogotá onde entrou en contacto cos círculos culturais, despois a París onde se dedicou ao estudo dos vellos mestres.

Entre 1953 e 1954 Botero viaxou entre España e Italia e fixo copias de artistas renacentistas, como Giotto e Andrea del Castagno: ascendencia figurativa que sempre se mantivo firme na súa expresión pictórica.

Despois de varias mudanzas entre Nova York e Bogotá de novo, en 1966 trasládase definitivamente a Nova York (Long Island), onde se mergulla nun traballo incansable, tratando sobre todo de desenvolver a influencia que Rubens foi asumindo aos poucos en as súas investigacións, especialmente sobre o uso de formas plásticas. Ao redor dos anos 70 comezou a realizar as súas primeiras esculturas.

Casado en 1955 e logo separado de Gloria Zea, tivo tres fillos con ela. En 1963 casou de novo con Cecilia Zambiano. Por desgraza nestesanos de idade, o seu fillo Pedro, de só catro anos, morre nun accidente de tráfico, no que resulta ferido o propio Botero. Despois do drama Pedro convértese en tema de moitos debuxos, pinturas e esculturas. En 1977 inaugurouse a sala Pedro Botero do Museo Zea de Medellín coa doazón de dezaseis obras en memoria do seu fillo falecido.

Separando tamén do zambiano, nos anos 1976 e 1977 dedicouse case exclusivamente á escultura, reproducindo os máis variados temas: un gran torso, gatos, serpes pero tamén unha cafetera xigante.

As exposicións en Alemaña e Estados Unidos levan ao éxito e tamén o semanario "Time" expresa unha crítica moi positiva. Posteriormente trasladouse entre Nova York, Colombia e Europa, realizando exposicións na Gran Mazá e na "súa" Bogotá. O seu estilo nestes anos afirmouse definitivamente, creando esa síntese que o artista buscaba dende hai tempo, cada vez máis celebrada con exposicións persoais e exposicións en Europa (Suíza e Italia), en Estados Unidos, en América Latina e en Oriente Medio.