Βιογραφία - Outrageous

"Romana de Roma", έτσι αυτοπροσδιορίστηκε η Silvana Pampanini, η πρώτη πραγματική ιταλική ντίβα του κινηματογράφου που έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο, από την Ινδία μέχρι την Ιαπωνία, από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Αίγυπτο, καθώς και στην παλιά Ευρώπη. Η Silvana Pampanini γεννήθηκε στην πρωτεύουσα στις 25 Σεπτεμβρίου 1925. Μετά τις γυμνασιακές της σπουδές, φοίτησε στο Ωδείο Santa Cecilia, όπου σπούδασε τραγούδι και πιάνο- ανιψιά τουδιάσημη σοπράνο της όπερας Rosetta Pampanini, η Silvana δεν θα ακολουθήσει τα βήματα της θείας της, η οποία θα αποσυρθεί από τη σκηνή την ίδια στιγμή που η Silvana θα αρχίσει να πατάει στα σανίδια.

Το 1946, η καθηγήτρια τραγουδιού της έστειλε μια φωτογραφία της όμορφης Silvana, ώστε να επιλεγεί για τον διαγωνισμό Miss Italy- η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στη Stresa τον Σεπτέμβριο του Η Silvana ήρθε δεύτερη πίσω από τη Rossana Martini, αλλά η "οργή του λαού" του κοινού, που εξέφρασε τη διαφωνία του προς την κριτική επιτροπή, εξασφάλισε ότι η Pampanini εξελέγη Miss Italy. ex aequo .

Η αντιπαράθεση στο ραδιόφωνο και στις εφημερίδες που ακολούθησε την υπόθεση έκανε τη δημοτικότητά της να εκτοξευθεί στα ύψη. Λίγους μήνες αργότερα, άρχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες στις οποίες ήταν μια ελκυστική παρουσία. Οι γενναιόδωρες μορφές της θα λειτουργούσαν ως πρότυπο για τη μετέπειτα άνοδο δύο άλλων Ιταλών σταρ, που θα έμελλε να αφήσουν το στίγμα τους στον κόσμο, της Σοφία Λόρεν και της Τζίνα Λολομπριγκίντα.

Ο πατέρας της Francesco, αρχισυντάκτης της ρωμαϊκής εφημερίδας "Momento sera" και ερασιτέχνης πυγμάχος σημαντικού μεγέθους, προσπάθησε αρχικά να βοηθήσει την καριέρα της κόρης του με την επίδειξη. Εν ολίγοις, η επιτυχία της Silvana τον έκανε να γίνει ο προσωπικός της ατζέντης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Silvana Pampanini ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη και περιζήτητη Ιταλίδα ηθοποιός.

Κυριολεκτικά κατακλύστηκε από προσφορές εργασίας και θα γυρίσει μέχρι και οκτώ ταινίες μέσα σε ένα χρόνο.

Ελεύθερη από οικογενειακές υποχρεώσεις, κατάφερε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, συμμετέχοντας σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ ως σύμβολο και πρέσβειρα του ιταλικού κινηματογράφου. Οι χώρες στις οποίες έμεινε περισσότερο ήταν η Ισπανία, η Αίγυπτος, η Γαλλία - εδώ της δόθηκε το παρατσούκλι Ninì Pampan, αρχικά από τη Le Figaro - και το Μεξικό. Στο απόγειο της καριέρας της (στα μέσα της δεκαετίας του 1950) μπορούσε να αντέξει οικονομικά νααπορρίπτοντας προσφορές από το Χόλιγουντ.

Μεταξύ των πιο διάσημων ταινιών του είναι: "Ok Nerone", η πρώτη του διεθνής επιτυχία, μια παρωδία του "Quo vadis", "Bellezze in bicicletta" (1951), στην οποία τραγούδησε και το ομώνυμο τραγούδι, "La presidentessa" (1952, του Pietro Germi), "La bella di Roma" (1955), μια κωμωδία του Luigi Comencini, "Racconti romani" (1955) βασισμένη σε βιβλίο του Alberto Moravia, "La strada lunga un anno" του Giuseppe de Santis.(γιουγκοσλαβική παραγωγή, που αγνοήθηκε στην Ιταλία, αν και η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1959). Το 1964 σκηνοθετήθηκε από τον Dino Risi στην ταινία "Il Gaucho".

Στην τηλεόραση συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ιταλικά ονόματα και πρόσωπα της εποχής, όπως οι Walter Chiari, Peppino De Filippo, Marcello Mastroianni, Nino Manfredi, Vittorio Gassman, Renato Rascel, Alberto Sordi, Ugo Tognazzi, Vittorio De Sica, Vallone, Taranto, Fabrizi, Totò, Dapporto, Aroldo Tieri και πολλοί άλλοι.

Γνωστή για τον έντονο και πληθωρικό χαρακτήρα της που την έκανε ακόμα πιο αισθησιακή, χωρίς ποτέ να πέφτει στη χυδαιότητα, σήμερα θα θεωρούνταν "σεξοβόμβα", η πρώτη της κατηγορίας που θα οριζόταν ως "majoratas" εκείνα τα χρόνια.

Τόσο στη δουλειά της όσο και στην ιδιωτική της ζωή, δεν θα βρει έναν σύντροφο με τον οποίο να μπορεί να δημιουργήσει έναν μόνιμο δεσμό. Αντίθετα, έχει την ευκαιρία σε αρκετές περιπτώσεις να συγκρουστεί στα δικαστήρια με παραγωγούς, ιδίως με τον ισχυρό Morris Ergas. Ο Ergas είναι ένας από τους πολλούς μνηστήρες - η ηθοποιός θα δηλώσει " Είχα περισσότερους μνηστήρες από πονοκεφάλους "Έχασε την υπόθεση στο δικαστήριο, αλλά για χρόνια έκανε ό,τι μπορούσε για να καταστρέψει την καριέρα της Παμπανίνι και τελικά τα κατάφερε. Από το 1956 και μετά, ο ιταλικός κινηματογράφος δεν της προσέφερε πλέον πρωταγωνιστικούς ρόλους: εξαιρετικά πλούσια και ταυτόχρονα χωρίς κίνητρο, γύριζε όλο και πιο σποραδικά ταινίες, δουλεύοντας κυρίως σεραδιόφωνο και τηλεόραση.

Στους συνοδούς της περιλαμβάνονται αρχηγοί κρατών όπως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Χιμένεθ και ο Φιντέλ Κάστρο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 αποφάσισε να εγκαταλείψει την κινηματογραφική βιομηχανία για να φροντίσει τους άρρωστους γονείς του: έζησε με τους συγγενείς του μέχρι το θάνατό τους.

Το 1970 ερμήνευσε ένα έργο του Φλομπέρ για τη RAI, ένα σπάνιο τηλεοπτικό πεζογράφημα της. Το 1983 εμφανίστηκε στο έργο "Il tassinaro" (1983) του Alberto Sordi στον ρόλο του εαυτού της.

Το φθινόπωρο του 2002, σε ηλικία 77 ετών, επέστρεψε στην τηλεόραση στο καστ της Domenica In, όπου χόρευε, τραγουδούσε και έδειχνε τα πόδια της.

Αν και επί μακρόν κάτοικος του Πριγκιπάτου του Μονακό -όπως εύκολα μπορεί να μαντέψει κανείς για να απολαμβάνει φορολογικά πλεονεκτήματα- διορίστηκε Μεγάλος Αξιωματικός του Τάγματος Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας το 2003.

Το 2004 δημοσίευσε μια βιογραφία με τίτλο "Σκανδαλωδώς αξιοσέβαστος".

Μετά από δύο μήνες νοσηλείας μετά από πολύπλοκη εγχείρηση στην κοιλιακή χώρα, πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 2016 σε ηλικία 90 ετών.