Βιογραφία - Ιταλικές κωμωδίες

Όταν λες "ιερό τέρας", ποτέ ο όρος δεν ήταν τόσο εύστοχος όσο στην περίπτωση του Μάριο Μονιτσέλι, μιας ιστορικής μορφής του ιταλικού κινηματογράφου, δημιουργού εξαιρετικών τίτλων σε εκείνον τον τεράστιο κατάλογο που ακούει στο όνομα Ιταλική κωμωδία .

Γεννημένος στις 16 Μαΐου 1915 σε μια οικογένεια με καταγωγή από τη Μαντούα, ο Mario Monicelli μεγάλωσε στο Viareggio της δεκαετίας του 1930, αναπνέοντας τον αέρα των μοντέρνων παραλιών, που τότε ήταν το κέντρο της έντονης λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας.

Φοίτησε στο κλασσικό λύκειο Giosuè Carducci και προσέγγισε τον κινηματογράφο στην Τιρένια, μέσω της φιλίας του με τον Giacomo Forzano, γιο του ιδρυτή των στούντιο Pisorno. Σε αυτό το πλαίσιο διαμόρφωσε το ιδιαίτερο καυστικό και ασεβές πνεύμα της Τοσκάνης που έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο στην κινηματογραφική ποιητική του Μονιτσέλι (πολλά από τα αστεία που αφηγείται στην περίφημη ταινία "Amici miei", η οποία έγινελατρεία του είδους, είναι εμπνευσμένες από πραγματικά επεισόδια της νεότητάς του).

Μετά τους πειραματισμούς του με μικρούς ρυθμούς και την πρωτοποριακή "Pioggia d'estate" που γυρίστηκε το 1937 με μια ομάδα φίλων, το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας σκηνοθέτης έγινε το 1949, σε συνεργασία με τον Steno με την ταινία "Totò cerca casa". Ικανός αφηγητής, ξένος προς κάθε καπνισμένο σκηνοθετικό διανοουμενίστικο πνεύμα, ο Mario Monicelli έχει ένα αποτελεσματικό και λειτουργικό ύφος, οι ταινίες του ρέουν τέλεια χωρίς να σε κάνουν να αντιληφθείς τηνπαρουσία της κάμερας.

Κάποιοι τίτλοι τον έχουν κατατάξει για πάντα στην ιστορία του κινηματογράφου: "I soliti ignoti" το 1958 (με τους Vittorio Gassman, Marcello Mastroianni, Totò, Claudia Cardinale), που θεωρείται από πολλούς ως το πρώτο πραγματικό ορόσημο του Ιταλική κωμωδία La grande guerra" (1959), μια κωμική και αντι-ρητορική τοιχογραφία για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο- "L'armata Brancaleone" (1966), στην οποία επινοεί έναν ξεκαρδιστικό Μεσαίωνα που μας μιλάει για το σήμερα με μια απίθανη μακαρονική γλώσσα που έγινε κοσμοϊστορική.

Και πάλι το "La ragazza con la pistola" (1968), το ήδη αναφερθέν "Amici miei", (1975), το "Un borghese piccolo piccolo" (1978) και το "Il marchese del Grillo" (1981) με τον σπουδαίο Alberto Sordi, μέχρι πιο πρόσφατα έργα όπως το απολαυστικό "Speriamo che sia femmina" (1985), το διαβρωτικό "Parenti serpenti" (1992) ή το ασεβές "Cari fottutissimi amici" (1994, με τον Paolo Hendel).

Το 1995, με την ευκαιρία των 80ων γενεθλίων του, ο δήμος του Viareggio τον γιόρτασε απονέμοντάς του την τιμητική ιδιότητα του πολίτη.

Πέθανε από αυτοκτονία στις 29 Νοεμβρίου 2010, πηδώντας από το παράθυρο του νοσοκομείου San Giovanni στη Ρώμη, όπου νοσηλευόταν για καρκίνο του προστάτη.