Biografie - Italiaanse komedies

Als je het hebt over 'heilig monster', dan is die term nog nooit zo treffend geweest als in het geval van Mario Monicelli, een historische figuur van de Italiaanse cinema, maker van buitengewone titels in die enorme catalogus die luistert naar de naam Italiaanse komedie .

Geboren op 16 mei 1915 in een familie van Mantuaanse afkomst, groeide Mario Monicelli op in het Viareggio van de jaren 1930, ademde de lucht van de modieuze stranden, toen het centrum van levendige literaire en artistieke activiteiten.

Hij bezocht de klassieke middelbare school Giosuè Carducci en kwam in aanraking met cinema in Tirrenia, door zijn vriendschap met Giacomo Forzano, zoon van de oprichter van de Pisorno studio's. Het was in deze context dat hij de bijzondere bijtende en oneerbiedige Toscaanse geest vormde die zo'n grote rol speelde in Monicelli's filmische poëtica (veel van de grappen verteld in de beroemde film 'Amici miei', die eencultus van het genre, zijn geïnspireerd op echte episodes uit zijn jeugd).

Na zijn experimenten met kleine tempo's en het baanbrekende 'Pioggia d'estate', in 1937 opgenomen met een groep vrienden, vond zijn debuut als professioneel regisseur plaats in 1949, in samenwerking met Steno met de film 'Totò cerca casa'. Mario Monicelli is een vaardig verteller, vreemd aan enig rokerig regisseursintellectualisme, en heeft een effectieve en functionele stijl. Zijn films vloeien perfect in elkaar over zonder dat je deaanwezigheid van de camera.

Sommige titels hebben hem voor altijd in de filmgeschiedenis opgenomen: 'I soliti ignoti' in 1958 (met Vittorio Gassman, Marcello Mastroianni, Totò, Claudia Cardinale), door velen beschouwd als de eerste echte mijlpaal van de filmgeschiedenis. Italiaanse komedie La grande guerra' (1959), een komisch en anti-retorisch fresco over de Eerste Wereldoorlog; 'L'armata Brancaleone' (1966), waarin hij een hilarische Middeleeuwen verzint die ons over het heden vertelt in een onwaarschijnlijke macaronische taal die baanbrekend is geworden.

En weer 'La ragazza con la pistola' (1968), het al genoemde 'Amici miei', (1975), 'Un borghese piccolo' (1978) en 'Il marchese del Grillo' (1981) met een grote Alberto Sordi, tot recentere werken als het verrukkelijke 'Speriamo che sia femmina' (1985), het bijtende 'Parenti serpenti' (1992) of het oneerbiedige 'Cari fottutissimi amici' (1994, met Paolo Hendel).

In 1995, ter gelegenheid van zijn 80e verjaardag, vierde de gemeente Viareggio hem door hem het ereburgerschap toe te kennen.

Hij stierf door zelfmoord op 29 november 2010, door uit een raam te springen van het San Giovanni ziekenhuis in Rome, waar hij was opgenomen voor prostaatkanker.