Βιογραφία - Η εξέλιξη της τζαζ

Η αφήγηση της ζωής του Μάιλς Ντέιβις ισοδυναμεί με την αναδρομή σε ολόκληρη την ιστορία της τζαζ: τρομπετίστας, διευθυντής ορχήστρας, συνθέτης και ένας από τους πιο λαμπρούς συνθέτες όλων των εποχών, ο Μάιλς Ντέιβις ήταν προσωπικά ένας από τους δημιουργούς της.

Ο Miles Dewey Davis III III γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1926 στο αγροτικό Ιλινόις- σε ηλικία δεκαοκτώ ετών βρισκόταν ήδη στη Νέα Υόρκη (με αρκετή εμπειρία στα τζαζ κλαμπ του Σεντ Λούις), βαριόταν τα μαθήματα στη διάσημη Μουσική Σχολή Juilliard και έπαιζε κάθε βράδυ στα φλογερά τζαμαρίσματα των κλαμπ του Χάρλεμ και του Fifty Seventh, δίπλα στον Charlie Parker και τον Dizzy Gillespie.

Από την εμπειρία του be-bop προέκυψε η πρώτη καθοριστική δουλειά του Davis, το "Birth of the Cool", που ηχογραφήθηκε μεταξύ 1949 και 1950 και κυκλοφόρησε ως long-playing το 1954.

Η επιρροή αυτών των ηχογραφήσεων σε ολόκληρη τη σκηνή της τζαζ είναι τεράστια, αλλά οι αρχές της δεκαετίας του 1950 είναι για τον Ντέιβις (και για πολλούς από τους συναδέλφους του μουσικούς), τα σκοτεινά χρόνια της ηρωίνης.

Βγήκε από το τούνελ το 1954 και μέσα σε λίγα χρόνια δημιούργησε ένα θρυλικό σεξτέτο με τον John Coltrane και τον Cannonball Adderley.

Οι ηχογραφήσεις αυτής της περιόδου είναι όλες κλασικές: από τη σειρά των άλμπουμ για την Prestige (Walkin', Cookin', Relaxin', Workin', Steamin') μέχρι τους ορχηστρικούς δίσκους που ενορχήστρωσε ο φίλος μου Gil Evans (Miles Ahead, Porgy and Bess, Sketches of Spain), τους πειραματισμούς με τη modal μουσική (Milestones), μέχρι αυτό που θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως το πιο όμορφο άλμπουμ στην ιστορία της τζαζ, τοτο υπέροχο 'Kind of Blue', 1959.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 οι μουσικοί της free-jazz υπονόμευσαν την πρωτοκαθεδρία του Μάιλς Ντέιβις ως καινοτόμου, ο οποίος θεωρούσε το συγκεκριμένο είδος μουσικής πολύ ασαφές και επιτηδευμένο. Εκείνος απάντησε το 1964 δημιουργώντας ένα άλλο τρομερό συγκρότημα, αυτή τη φορά ένα κουαρτέτο με τους Χέρμπι Χάνκοκ, Τόνι Γουίλιαμς, Ρον Κάρτερ και Γουέιν Σόρτερ, και σταδιακά κινήθηκε προς τη ροκ και την ηλεκτρική ενορχήστρωση (μιασυνεργασία με τον Gil Evans και τον Jimi Hendrix που θα έμενε στην ιστορία μόνο που ξεθώριασε λόγω του τραγικού θανάτου του Hendrix).

Ο Davis, όλο και περισσότερο γοητευμένος από το ψυχεδελικό ροκ της Δυτικής Ακτής, εμφανίστηκε σε μεγάλα ροκ φεστιβάλ προς το τέλος της δεκαετίας και κέρδισε το νεαρό λευκό "εναλλακτικό" κοινό. Άλμπουμ όπως το "In a Silent Way" και το "Bitches Brew" σηματοδότησαν τη γέννηση του τζαζ ροκ και άνοιξαν το δρόμο για το φαινόμενο της fusion.

Η ανήσυχη προσωπικότητα του Ντέιβις, ωστόσο, φαίνεται να τον οδηγεί στην πτώση: αναζωπυρωμένη εξάρτηση από τα ναρκωτικά, συγκρούσεις με την αστυνομία, ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα, προβλήματα υγείας κάθε είδους, όλο και πιο τεταμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Το 1975, ο Miles Davis αποσύρθηκε από τη σκηνή και κλείστηκε στον εαυτό του, θύμα των ναρκωτικών και στη δίνη της κατάθλιψης. Όλοι πίστευαν ότι είχε τελειώσει, αλλά έκαναν λάθος.

Μετά από έξι χρόνια επιστρέφει για να σαλπίσει τη δική του τρομπέτα, πιο άγριος από ποτέ.

Αδιαφορώντας για τους κριτικούς και τους πουριτανούς της τζαζ, ρίχνεται σε κάθε είδους μολύνσεις με τους νεότερους ήχους: φανκ, ποπ, ηλεκτρονικά, τη μουσική του Prince και του Michael Jackson. Στον ελεύθερο χρόνο του, αφιερώνεται επίσης, με επιτυχία, στη ζωγραφική.

Το κοινό δεν τον εγκαταλείπει. Η τελευταία ενσάρκωση της μεγάλης ιδιοφυΐας της τζαζ είναι, παραδόξως, αυτή του ποπ σταρ: ο Ντέιβις συνεχίζει να παίζει σε σκηνές σε όλο τον κόσμο, μέχρι λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1991, μια κρίση πνευμονίας τον σκοτώνει, σε ηλικία 65 ετών, στη Σάντα Μόνικα (Καλιφόρνια). Η σορός του αναπαύεται στο νεκροταφείο Woodlawn στην περιοχή Μπρονξ της Νέας Υόρκης.