Biografie - De evolutie van jazz

Het leven van Miles Davis vertellen staat gelijk aan de hele geschiedenis van de jazz: trompettist, bandleider, componist en een van de meest briljante componisten ooit, Miles Davis was persoonlijk een van de scheppers van de jazz.

Miles Dewey Davis III III werd op 26 mei 1926 geboren op het platteland van Illinois; op achttienjarige leeftijd was hij al in New York (met een flinke dosis ervaring in de jazzclubs van St. Louis), verveelde hij zich in de lessen aan de prestigieuze Juilliard School of Music en speelde hij elke avond in de vurige jamsessies van de Harlem en Fifty-Seventh clubs, aan de zijde van Charlie Parker en Dizzy Gillespie.

Uit de be-bop ervaring kwam Davis' eerste centrale werk, 'Birth of the Cool', opgenomen tussen 1949 en 1950 en uitgebracht als een langspeelplaat in 1954.

De invloed van deze opnames op de hele jazzscene is enorm, maar de vroege jaren 1950 zijn voor Davis (en voor veel van zijn medemuzikanten) de donkere jaren van de heroïne.

Hij kwam in 1954 uit de tunnel en vormde binnen een paar jaar een legendarisch sextet met John Coltrane en Cannonball Adderley.

De opnames uit deze periode zijn stuk voor stuk klassiekers: van de reeks albums voor Prestige (Walkin', Cookin', Relaxin', Workin', Steamin') tot de orkestplaten gearrangeerd door mijn vriend Gil Evans (Miles Ahead, Porgy and Bess, Sketches of Spain), tot de experimenten met modale muziek (Milestones), tot wat door veel critici wordt beschouwd als het mooiste album uit de jazzgeschiedenis, deprachtige 'Kind of Blue', 1959.

Aan het begin van de jaren 60 ondermijnden freejazzmuzikanten de suprematie van Miles Davis als vernieuwer, die dat muziekgenre te vaag en te gekunsteld vond. Hij reageerde in 1964 door een andere formidabele groep op te richten, dit keer een kwartet met Herbie Hancock, Tony Williams, Ron Carter en Wayne Shorter, en ging geleidelijk over op rock en elektrische instrumentatie (eensamenwerking met Gil Evans en Jimi Hendrix die alleen in de geschiedenis zou blijven vervagen door de tragische dood van Hendrix).

Davis, die steeds meer gefascineerd raakte door de psychedelische rock van de West Coast, verscheen tegen het einde van het decennium op grote rockfestivals en won het jonge blanke 'alternatieve' publiek voor zich. Albums als 'In a Silent Way' en 'Bitches Brew' markeerden de geboorte van de jazzrock en maakten de weg vrij voor het fusionfenomeen.

Davis' rusteloze persoonlijkheid lijkt hem echter naar zijn ondergang te leiden: een hernieuwde drugsverslaving, botsingen met de politie, een ernstig auto-ongeluk, allerlei gezondheidsproblemen, steeds meer gespannen menselijke relaties.

In 1975 trok Miles Davis zich terug van het podium en sloot zichzelf op, een slachtoffer van drugs en in de greep van een depressie. Iedereen dacht dat hij klaar was, maar ze hadden het mis.

Na zes jaar komt hij terug om op zijn eigen trompet te blazen, feller dan ooit.

Wars van critici en jazzpuristen stort hij zich op allerlei contaminaties met de nieuwste geluiden: funk, pop, elektronica, de muziek van Prince en Michael Jackson. In zijn vrije tijd wijdt hij zich ook, met succes, aan schilderen.

Het publiek laat hem niet in de steek. De laatste incarnatie van het grote jazzgenie is, verrassend genoeg, die van de popster: Davis blijft spelen op podia over de hele wereld, tot een paar maanden voor zijn dood. Op 28 september 1991 wordt hij op 65-jarige leeftijd gedood door een aanval van longontsteking in Santa Monica (Californië). Zijn lichaam rust in Woodlawn Cemetery in de wijk Bronx in New York.