Βιογραφία - Mouthing off

Ο Αιμιλιανός τραγουδοποιός Πιεράγγελο Μπερτόλι γεννήθηκε στο Σασουόλο, στην επαρχία της Μόντενα, στις 5 Νοεμβρίου 1942. Υποφέροντας από μια σοβαρή αναπηρία που θα τον ανάγκαζε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε αναπηρικό καροτσάκι, έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο το 1976 με το άλμπουμ 33 στροφών "Eppure soffia". Το 1977 εξέδωσε το "Il centro del fiume" και την επόμενη χρονιά μια συλλογή τραγουδιών στη διάλεκτο, "S'at ven in ment". Με το "A musohard", το 1979, ο Bertoli πραγματοποίησε το πρώτο του ποιητικό μανιφέστο, αλλά ήταν το "Certi momenti", το 1981, που τον έφερε στα charts, χάρη και στη ραδιοφωνική επιτυχία του "Pescatore", ένα τραγούδι που τραγούδησε σε ντουέτο με τη Fiorella Mannoia.

Το 1986, γιόρτασε τα δέκα χρόνια της καριέρας του με το "Studio & Live", ένα διπλό ανθολογικό άλμπουμ ηχογραφημένο κατά το ήμισυ στο στούντιο και κατά το ήμισυ σε συναυλίες. Το 1987 κυκλοφόρησε το άλμπουμ project "Canzoni d'autore", ένα αφιέρωμα σε παλιούς και νέους τραγουδοποιούς της ιταλικής σκηνής. Το "Tra me e me", το 1988, και το "Sedia elettrica", το 1989, έκλεισαν συμβολικά μια καλλιτεχνική περίοδο, μαζί με το τηλεοπτικό διαφημιστικό σποτ"Σύνδεσμος για τη χειραφέτηση των αναπήρων", στην οποία ο Bertoli συμμετείχε ως ηθοποιός, η οποία κέρδισε το Telegatto από το Tv Sorrisi e Canzoni.

Το 1990 κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Oracoli", το οποίο αποτέλεσε με τον τρόπο του μια αφετηρία, και του οποίου το single "Chiama piano" τραγουδιέται σε ντουέτο με τον Fabio Concato. Το 1991 άνοιξε για τον Bertoli με μια θαρραλέα απόφαση: τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ του Sanremo (επέστρεψε ξανά το 1992), ένα γεγονός που με πολλούς τρόπους απέχει πολύ από την ιδεολογική και καλλιτεχνική γραμμή πουκαθοδηγούσε πάντα τη δραστηριότητα του τραγουδοποιού, σε αντίθεση με την προοδευτική εξύψωση των ηδονιστικών πτυχών που όλο και περισσότερο αποκτούσε η εμπορική μουσική.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο στόχος του Bertoli είναι πολύ συγκεκριμένος: να φέρει ένα ασυνήθιστο και υποβλητικό τραγούδι, το "Disamparados (Spunta la luna dal monte)", στην πιο δημοφιλή σκηνή του ιταλικού τραγουδιού, παρουσιάζοντάς το μαζί με το σαρδηνικό συγκρότημα Tazenda, με σκοπό την ανάκτηση των λαϊκών και εθνικών παραδόσεων σε μια εποχή που αυτού του είδους ο καλλιτεχνικός λόγος δεν ήταν ακόμηΣχεδόν απροσδόκητα, ήρθε μια κολακευτική θέση στο τελικό chart και μια μεγάλη επιτυχία στα charts. "Spunta la luna dal monte" τιτλοφορείται τότε ένα άλμπουμ που συγκέντρωσε τα καλύτερα από την πρόσφατη παραγωγή του μουσικού του Sassuolo και ήταν ένα από τα άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιταλική μουσική, τόσο πολύ που έλαβε πλατινένιο δίσκο.

Άλλες επιτυχίες του περιλαμβάνουν τα "Sera di Gallipoli" και "Per dirti t'amo" (1976), "Maddalena" (1984) και "Una strada" (1989).

Ο Αιμιλιανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός συνέβαλε επίσης στο λανσάρισμα του συμπατριώτη του Luciano Ligabue, ο οποίος τον θυμόταν συχνά στις συναυλίες του.

Λίγο πριν από το θάνατό του (στις 7 Οκτωβρίου 2002), ο Pierangelo Bertoli νοσηλευόταν στο Policlinico της πόλης του, όπου είχε υποβληθεί σε μια περίοδο θεραπείας. Παντρεμένος με τη σύζυγό του Bruna, μια εξαιρετική γυναίκα που πάντα τον στήριζε και τον καθοδηγούσε, απέκτησε τρία παιδιά, τον Emiliano, την Petra (στη γέννηση της οποίας ο Bertoli είχε αφιερώσει ένα τραγούδι με το όνομά του) και τον Alberto, επίσης τραγουδιστή.

Πολύ δεμένος με την πατρίδα του (ο αδελφός του διατηρεί ένα διάσημο εστιατόριο στη Sestola, στα Απέννινα), συμμετείχε συχνά σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας (είχε επίσης τραγουδήσει για τους τροφίμους της φυλακής Sant'Anna στη Μόντενα, ενώ στην πόλη Este τον προηγούμενο Ιούνιο είχε λάβει μέρος στο Φεστιβάλ della canzone dialettale ερμηνεύοντας διάφορα τραγούδια στη διάλεκτο της Μόντενα). Μεταξύ των στενότερων φίλων τουυπήρχε ο πατέρας Σεμπαστιάνο Μπερναρντίνι, ο Καπουτσίνος που ήταν κοντά στους Εθνικούς Τραγουδιστές.

Μεταξύ των τελευταίων εμφανίσεών του ήταν μία την άνοιξη για την εκπομπή "La domenica del villaggio" του Rete 4 μαζί με την Κατερίνα Κασέλι, επίσης από το Σασουόλο. Με τους άλλους καλλιτέχνες από την πόλη, γνωστή ως πρωτεύουσα των κεραμικών πλακιδίων, είχε επίσης εκδώσει ένα βιβλίο και έναν δίσκο. Είχε τη φήμη ότι ήταν σκληρός και δύστροπος, αλλά αντίθετα ήταν απλώς ένας ευαίσθητος τραγουδιστής που παραχωρούσε λίγαστη θυματοποίηση και πολύ στην αυστηρότητα των υπαρξιακών επιλογών. Μαχητικός και πολεμοχαρής, ανίκανος για οποιαδήποτε υποκρισία, περιγραφόταν γι' αυτό συχνά στις συμπεριφορές του με τον τίτλο ενός από τα πιο διάσημα τραγούδια του, "In a Hard Face".