بیوگرافی • سفرهای رنگی

• آثار گوگن

پل گوگن در 7 ژوئن 1848 در پاریس به دنیا آمد. پدر و مادرش روزنامه نگار فرانسوی کلوویس گوگن و آلین بودند. ماری شازال، دختر آندره شازال، که به عنوان حکاکی کار می کند، و فلورا تریستان، نویسنده پرویی، فمینیست و سوسیالیست پرشور. پدر و مادر پل کوچولو مخالفان بزرگ رژیم سیاسی ناپلئون سوم هستند که به دلیل آن محکوم به تبعید هستند و در سال 1849 مجبور به ترک فرانسه و عزیمت به پرو هستند.

پدر پل در طول سفر می میرد و آلین شزل و فرزندانش به تنهایی به پرو می رسند و خانواده مادرشان در لیما از آنها استقبال می کنند. گوگن بخشی از دوران کودکی خود را در پرو با خواهرش ماری مارسلین گذراند و تنها شش سال بعد با مادر و خواهرش به فرانسه بازگشت، زیرا پدربزرگ پدری که میراث را به آنها واگذار کرده بود درگذشت. آنها پس از ورود به فرانسه از عموی پدری خود ایزیدور گوگن پذیرایی کردند.

گوگن، از سال 1859، در شهر اورلئان در پتی سمینر تحصیل کرد و شش سال بعد برای پیوستن به نیروی دریایی در آزمون شرکت کرد، اما موفق نشد. در همان سال او تصمیم می گیرد به عنوان خلبان دانشجو سوار یک کشتی تجاری شود و در دسامبر از بندر لو هاور حرکت کند. او سپس به برزیل، در شهر ریودوژانیرو می رسد. او از دیدن دوباره آمریکای لاتین خوشحال است واو سفرهای مختلفی به پاناما، جزایر پلینزی و هند داشت. در این سفرها به زیارت قبر پدرش نیز می رود.

در سال 1867 در جریان ماجراجویی های خود از مرگ مادرش در فرانسه مطلع شد و به گوستاو آروسا سپرده شد. پس از این واقعه دردناک، سال بعد تصمیم گرفت که در نیروی دریایی فرانسه ثبت نام کند و وظایف خود را در کشتی فرانسوی Jéröme Napoleon انجام دهد و در جنگ فرانسه و پروس شرکت کند.

سال بعد از نیروی دریایی مرخص شد و به پاریس بازگشت. او بیست و سه ساله است و در آژانس صرافی فرانسه، Bertin، شروع به کار می کند. پس از ملاقات با نقاش Ėmile Schuffenecker و به توصیه معلم خود گوستاو آروسا، او شروع به وقف خود به نقاشی کرد و این حرفه را به عنوان یک خودآموز انجام داد. نگهبان او یک مجموعه هنری مهم شامل نقاشی های اوژن دلاکروا دارد که پل از آن الهام می گیرد.

در سال 1873 با متی سوفی گاد، دختر جوان دانمارکی آشنا شد و در همان سال با او ازدواج کرد. این زوج صاحب پنج فرزند خواهند شد: Ėmile، Aline، Clovis، Jean-René و Paul. سال بعد او در آکادمی کولاروسی حضور یافت و با کامیل پیسارو، نقاش امپرسیونیست فرانسوی آشنا شد، که به او توصیه های مهمی کرد که بر روش نقاشی او تأثیر گذاشت. در این دوره او بوم های امپرسیونیستی خرید و یکی از آثار منظره خود را در این نمایشگاه به نمایش گذاشتسالن پاریس. در این دوره آثار متعددی از جمله "Etude de nu ou Suzanne cousant" را نیز خلق کرد. در نقاشی‌های او، یکی از موضوعاتی که بیشتر به نمایش درآمده، طبیعت بی‌جان است که در آن از کلود مونه و سبک تصویری‌اش الهام می‌گیرد.

در سال 1883، کار اداری خود را رها کرد تا کاملاً خود را وقف نقاشی کند، اما موفقیت بزرگی به دست نیاورد. در این شرایط او تصمیم می گیرد تمام آثارش را بفروشد تا خانواده اش را تامین کند.

پس از نمایش آثار در آخرین نمایشگاهی که سه سال بعد توسط جنبش امپرسیونیستی ترتیب داده شد، خانواده خود را در دانمارک ترک کرد و به بریتانی، یک منطقه فرانسه نقل مکان کرد.

در این دوره او نقاشی های متعددی را در Pont Aven، یکی از مکان هایی در منطقه که اغلب از آن بازدید می کند، ساخت. در بریتانی همچنین با نقاش بسیار جوانی به نام Ėmile Bernard آشنا شد که از سبک تصویری به نام «کلاسونیسم» استفاده می‌کرد که هنر شیشه‌سازان را به یاد می‌آورد. در این دوره با برادران تئو و ونسان ون گوگ نیز آشنا شد و در دو سال بعد به همراه نقاش چارلز لاوال به پاناما رفت و سپس به مارتینیک رفت. پس از بازگشت به فرانسه، مدت کوتاهی را در آرل با ونسان ون گوگ گذراند، به لطف ورود پل گوگن، وضعیت روانی ون گوگ به طور قابل توجهی بهبود یافت. این بهبود در سلامت طولانی نیست، زیرا نقاشداچ در 23 دسامبر 1888 بخشی از گوش خود را با تیغ برید. در این شرایط دراماتیک، گوگن آرل را ترک می کند.

او همچنان به فعالیت هنری خود می پردازد و یکی از آثاری که در این دوره خلق می کند «دیدگاه پس از خطبه» است که در آن از سبک تصویری نمادین استفاده می کند و به طور قطع از امپرسیونیسم می شکند. استعداد عالی خلاق او او را به نقاشی بوم های جدیدی مانند «Le Christ Jaune»، «La Belle Angèle» و «le Calvaire breton» سوق می دهد که تأثیر سبک تصویری ونسان ون گوگ در آن ها بسیار مشهود است.

بین سالهای 1889 و 1890 او به بریتانی بازگشت و سال بعد به تاهیتی رفت و در آنجا موفق شد یکی از نقاشی های خود را به نام "La Belle Angèle" بفروشد. در این اقامت، او علاقه زیادی به فرهنگ مائوری و آداب و رسوم آن، نقاشی صحنه های زندگی روزمره و مردم محلی روی بوم های نقاشی خود احساس می کند. از بوم های نقاشی او در این دوره می توان به «Paroles du diable» و «La Fille à la mangue» اشاره کرد.

در ژوئن 1893، او تاهیتی را ترک کرد تا به فرانسه بازگردد. چند ماه بعد او چهل و یک اثر خلق شده در طول اقامت خود در تاهیتی، سه بوم نقاشی شده در بریتانی و تعدادی مجسمه را در گالری هنر فرانسوی Paul Durand-Ruel به نمایش گذاشت. او در مورد آثار تاهیتی خود قضاوت هنری مثبتی از منتقدان فرانسوی دریافت نمی کند، بنابراین بسیار ناامید است.

سالبعدها، از آوریل تا نوامبر، او دوباره در بریتانی، در Pont Avene، که به دلیل تایید بسیاری از هنرمندان بسیار مشهور شد، اقامت کرد. در ژوئیه 1895 بندر مارسی را ترک کرد و سپس به Paapete در جزیره تاهیتی رسید و تا سال 1901 در آنجا ساکن خواهد شد. در همان سال او تاهیتی را ترک کرد تا برای همیشه به جزایر مارکزاس نقل مکان کند. او با سرپیچی از فقر، فعالیت هنری خود را تا زمان مرگش در 8 مه 1903 در هیوا اوا بر اثر بیماری سیفلیس ادامه داد.

آثار گوگن

• کافه شبانه در آرل (1888)
• مسیح زرد (1889)
• استودیوی شوفنکر (1889)
• La belle Angéle (1889)
• خود پرتره با مسیح زرد (1890-1891)
• دو زن تاهیتی در ساحل (1891)
• غذا (1891)
• ماتا موآ (1892)
• آرارا (1892)
• منظره برتون - آسیاب دیوید (1894)
• اسب سفید ( 1898)