Biografie - Filosofie wordt concreet

De architect en ontwerper Ludwig Mies van der Rohe werd geboren op 27 maart 1886 in Aken (Duitsland). Zijn volledige naam is Maria Ludwig Michael Mies. Samen met andere vooraanstaande architecten zoals Frank Lloyd Wright, Le Corbusier, Walter Gropius en Alvar Aalto, wordt van der Rohe herinnerd als een van de meesters van de Moderne Beweging.

In zijn gezin is hij de jongste van vijf broers en zussen; zijn vader Michael is steenhouwer van beroep en in zijn werkplaats maakt hij grafmonumenten, geholpen door Ewald, de oudste van de zonen. Ludwig Mies helpt mee in de steengroeve van de familie en gaat tot zijn dertiende naar school, zonder een diploma te halen. Gezien zijn bescheiden economische situatie werkt hij ook voorMax Fischer, een specialist in binnenhuisdecoratie met stucwerk.

In deze jaren ontwikkelde Mies een groot vermogen om uit de vrije hand te tekenen; het was ook in deze jaren dat hij het meest bouwplaatsen bezocht, waar hij de gelegenheid had om lokale architecten te ontmoeten. Tegelijkertijd werkte hij ook als meester-leerling (gratis) voor een lokale bouwer. Tijdens zijn professionele omzwervingen kwam de toekomstige architect eerst langsde Goebbles studio als tekenaar, daarna bij Albert Schneider waar hij het tijdschrift 'Die Zukunft' las, wat hem dichter bij filosofie en spiritualiteit bracht. In deze periode ontmoette hij de architect Dülow die hem aanmoedigde om naar Berlijn te gaan om werk te zoeken.

Ludwig Mies van der Rohe verhuisde in 1905 naar Berlijn, waar hij onbezoldigd werkte op verschillende bouwplaatsen in de stad. Vervolgens ging hij als meubelontwerper aan de slag bij de studio van Bruno Paul, waar hij de eerste beginselen van de architectuur begon te leren. Zijn eerste opdracht was het Riehl-huis in Neubabelsberg, Potsdam-Babelsberg (1906). Van 1906 tot 1908 bezocht hij twee kunstacademies.

In 1907 trad Mies in dienst bij de studio van Behrens waar hij tot 1912 bleef werken naast Gropius en kortstondig ook Le Corbusier.

Later liet de Duitser zich sterk inspireren door de neoklassieke werken van Karl Friedrich Schinkel, wiens strakke vormentaal hem in staat stelde een persoonlijke architecturale taal te creëren. In deze periode had hij ook het geluk twee protagonisten van de architectuur van zijn eeuw te ontmoeten: Frank Lloyd Wright tijdens een tentoonstelling van zijn tekeningen in 1910 en Hendrik Petrus Berlage tijdens eenverblijf in Nederland in 1912.

In 1910 keerde hij terug naar zijn geboortestad en nam met zijn broer Ewald deel aan de wedstrijd voor het Bismarck-gedenkteken. In hetzelfde jaar ontwierp hij het Perls-huis in Berlijn. In deze periode besloot hij de achternaam van zijn in Nederland geboren moeder aan zijn eigen achternaam toe te voegen en werd Ludwig Mies van der Rohe, een meer suggestieve en hoog klinkende naam die - volgens hem - beter klonk in de oren vanchique klanten, aan wie hij zijn diensten als architect en ontwerper wil aanbieden.

Zijn eerste opdracht was de bouw van het Riehl-huis: hij leerde Adele Auguste Bruhn kennen, de dochter van een industrieel, met wie hij op 10 april 1913 trouwde: drie dochters, Dorothea, Marianne en Waltraut, werden uit het huwelijk geboren.

Hij verliet de studio van Behrens en het jaar daarop, het was 1913, opende hij zijn eigen studio in Berlijn aan zijn eigen huis. Het gezin besloot naar Berlijn te verhuizen: Am Karlsbad 24 werd ook het adres van zijn studio. Met het uitbreken van de Grote Oorlog kwam zijn carrière als architect abrupt tot stilstand: gelukkig nam hij niet actief deel aan het oorlogsgebeuren omdat hij tedoor de jaren heen.

In 1921 nam hij deel aan de prijsvraag voor een wolkenkrabber aan de Friedrichstrasse, die met zijn uitgekristalliseerde grondplan zou kunnen doen denken aan de expressionistische droom van glasarchitectuur, het eerste van een reeks projecten die nooit werden gerealiseerd, waar de 'Glazen wolkenkrabber' (1922), 'Kantoorgebouw van gewapend beton', 'Landhuis van gewapend beton' (1923), 'Landhuis van baksteen' (1923) en 'Landhuis van baksteen' aan werden toegevoegd.(1924).

Mies experimenteerde echter met dit laatste materiaal bij de bouw van het Wolfshuis in 1927, het Monument voor Karl Liebknecht en Rosa Luxemburg in Berlijn in 1926, en het Lange Huis en Esters Huis in Krefeld in respectievelijk 1927 en 1930, werken waarin de proportie en constructie gerelateerd zijn aan de module van de enkele baksteen.

Later werd hij artistiek directeur van de Weissenhof en directeur van het Bauhaus, gebieden waarop hij zijn grootste bijdragen leverde aan de architectuurfilosofie van zijn tijd. Met zijn deelname aan de Expo van 1929 - als vertegenwoordiger van Duitsland - bracht Mies van der Rohe zijn ideeën volledig tot uiting. Zijn paviljoen in Barcelona bood de mogelijkheid omexperimenteren met de elementen die kenmerkend zijn voor de toekomstige architectuur (zoals de stalen pilaar in combinatie met het frame van staal en glas).

Door de opkomst van de nazi's aan het eind van de jaren 1930 verliet hij verbitterd het land. Hij kwam aan in de Verenigde Staten en zijn roem ging hem voor. Beroemd zijn zijn motto's "... minder is meer " ( minder is meer ), e " God zit in de details " ( God zit in de details ).

In de laatste twintig jaar van zijn leven kwam de Duitse architect tot de visie van een monumentale architectuur die letterlijk 'huid en botten' werd genoemd (' huid en botten "Zijn laatste werken bieden de visie van een leven gewijd aan het idee van een vereenvoudigde en essentiële universele architectuur.

Hij vestigde zich in Chicago en werd decaan van de architectuurschool van 'Chicago's Armour Institute of Technology' (dat later zijn naam zou veranderen in Illinois Institute of Technology - IIT). De voorwaarde die hij stelde voor het accepteren van het aanbod van die rol was de vrijheid om de campus opnieuw te ontwerpen. Tot op de dag van vandaag zijn enkele van zijn beroemdste gebouwen hier te vinden, zoals Crown Hall, dehoofdkwartier van het IIT.

Van 1946 tot 1950 ontwierp en bouwde hij het Farnsworth House voor Edith Farnsworth, een rijke dokter in de stad. Het is zijn eerste huis aan de andere kant van de oceaan. Het beroemde gebouw is rechthoekig, met acht stalen kolommen verdeeld in twee parallelle rijen. Hangend tussen de kolommen zijn twee oppervlakken (de vloer en het dak) en een eenvoudige leefruimte omsloten door glazen muren. Alle murenDe buitenkant is van glas en het interieur is helemaal open, behalve een gedeelte dat is omsloten door houten panelen met daarin twee badkamers, de keuken en dienstvertrekken. Het algemene uiterlijk van het huis is, afgezien van het glas, glanzend wit.

In 1958 realiseerde hij het Seagram Building in New York, een werk dat wordt beschouwd als de hoogste uitdrukking van de internationale architectuurstijl: het is een groot glazen gebouw, waar hij ervoor koos om een groot plein met een fontein in te voegen voor het bouwwerk, waardoor een open ruimte aan Park Avenue ontstond.

Andere belangrijke werken van Mies van der Rohe zijn het Federal Building (1959), het IBM Building (1966) en 860-880 Lake Shore Drive (1948-1952).

In 1962, toen hij oud en ziek was, nam Mies de taak op zich om het Berlijnse Museum voor Hedendaagse Kunst te bouwen. De 'Neue Nationalgalerie' is zijn grootste en meest tragische werk: het is een vierkante hal van ongeveer vijfenzestig meter met een dak dat op slechts acht stalen pilaren rust: het lijkt een tijdloos werk van klassieke architectuur, vergelijkbaar met de tempelsvan het oude Griekenland.

Een jaar later, in 1963, ontving hij de Presidential Medal of Freedom van de Amerikaanse president J.F. Kennedy.

Ludwig Mies van der Rohe overleed op 17 augustus 1969 op 83-jarige leeftijd in Chicago (VS). Na crematie is zijn as samen met die van andere architecten begraven in de buurt van Chicago op de Graceland Cemetery. Zijn graf bestaat uit een eenvoudige zwart granieten plaat met een Judasdoornboom.