Biografie - Klassieke menselijke drama's

Johann Christoph Friedrich von Schiller, dichter, toneelschrijver en historicus, werd op 10 november 1759 geboren in Marbach am Neckar (Duitsland). Als zoon van een legerofficier studeerde hij rechten en medicijnen voordat hij in dienst trad van de hertog van Württemberg. Zijn debuut als toneelschrijver vond plaats in 1782 in het Nationaltheater in Mannheim met de succesvolle opvoering van de tragedie 'De Masnadiers'.(Het stuk vertelt de avonturen van een idealistische vogelvrijverklaarde die in opstand komt tegen een onrechtvaardige en wrede samenleving.

Schiller verliet het hertogdom zonder toestemming ter gelegenheid van de voorstelling en werd gearresteerd: het werd hem ook verboden om nog subversieve drama's te componeren. Hij ontsnapte uit de gevangenis en leefde het volgende decennium clandestien in verschillende Duitse steden, van Mannheim en Leipzig tot Dresden en Weimar.

De vroege werken van Schiller worden gekenmerkt door een sterke nadruk op de vrijheid van het individu en door een belangrijke dramatische kracht: voor deze thema's worden ze geplaatst in het kader van de 'Sturm und Drang' (storm en woede), een van de belangrijkste Duitse culturele bewegingen en genoemd naar het gelijknamige toneelstuk van Maximilian Klinger uit 1776. De 'Sturm und Drang' droeg samen bij aannaar het neoclassicisme tot de geboorte van de Duitse romantiek.

De Masnadieri werden gevolgd door de prozatragedies 'De samenzwering van Fiesco in Genua' en 'Intrige en liefde', beide opgevoerd in 1784. Ondertussen was Schiller begonnen aan 'Don Carlos', dat hij in 1787 voltooide en waarmee hij de officiële toneelschrijver van het Mannheim Theater werd. Met 'Don Carlos' verruilde hij proza voor iambische pentapodia, een metrisch type dat werd gebruikt in verschillende Griekse tragediesHoewel het thema van Don Carlos de strijd tegen onderdrukking is, markeert het Schillers stap naar het classicisme, dat de hele tweede fase van zijn productie kenmerkt.

Op voorspraak van Goethe kreeg hij in 1789 de leerstoel Geschiedenis en Wijsbegeerte in Jena toegewezen. Een paar jaar later begon hij aan een diepgaande studie van Kant en esthetica. In 1793 schreef Schiller de 'Geschiedenis van de Dertigjarige Oorlog'. Daarna begon het grote seizoen van Schillers meesterwerken: in 1800 schreef hij 'Mary Stuart', in 1801 'De maagd van Orléans', in 1803 'De bruid van Messina' en in 1801 'De bruid van Messina'.1804 'William Tell'.

Zijn productieve literaire activiteit werd onderbroken door tuberculose, die leidde tot Friedrich Schillers dood op 9 mei 1805 in Weimar.

Veel van zijn meesterwerken werden na zijn dood op muziek gezet. Het refrein van Beethovens 'Ode aan de Vreugde' is ontleend aan strofen uit Schillers Ode 'An die Freude' (Aan de Vreugde). Giuseppe Verdi zette 'La Pulzella d'Orleans' (Jeanne d'Arc), 'I masnadieri', 'Intrige en Liefde' (Luisa Miller) en 'Don Carlos' op muziek.

Over Schiller zei Nietzsche het volgende: " Schiller geloofde, net als andere Duitse kunstenaars, dat men, als men verstand had, ook met de pen kon improviseren over allerlei moeilijke onderwerpen. En zo zijn zijn proza-essays - in alle opzichten een toonbeeld van hoe je wetenschappelijke kwesties van esthetiek en moraal niet moet behandelen - en een gevaar voor jonge lezers die in hun bewondering voor de dichter Schiller niet demoed om slecht te denken over de denker en schrijver Schiller ".