Biografie - Rijk van stof

• Valentino Garavani in de jaren 2000

Valentino Clemente Ludovico Garavani, later internationaal alleen bekend als Valentino, werd op 11 mei 1932 geboren in Voghera. Als rustige en chique jongen voelde hij zich na de middelbare school aangetrokken tot de wereld van stoffen en mode.

Daarna besloot hij zich in te schrijven voor een professionele Figurino-school in Milaan, maar zijn natuurlijke nieuwsgierigheid bracht hem er ook toe om vaak naar het buitenland te reizen. Hij studeerde Frans aan de Berlitz School en verhuisde daarna voor een lange periode naar Parijs. Hij studeerde ook aan l'Ecole de La Chambre Syndacale.

Mode is niet haar enige interesse. Als liefhebster van schoonheid en harmonie volgt ze danslessen bij meester Violimin en Vera Krilova.

Dit waren jaren waarin hij op zoek was naar zichzelf en zijn eigen identiteit, een innerlijke rusteloosheid die hem ertoe bracht om te experimenteren met verschillende oplossingen voor zijn kleding, die nog niet goed gedefinieerd was.

Tijdens een vakantie in Barcelona ontdekte hij zijn liefde voor rood. Uit deze elektrocutie werd zijn beroemde 'Valentino rood' geboren, bijzonder omdat het iriserende tinten bevat tussen oranje en echt rood.

In de jaren 1950 nam hij deel aan de IWS-wedstrijd en trad hij in dienst bij het modehuis van Jean Dess. Toen hij in het Parijse atelier werkte, ontmoette hij vrouwen als Michelle Morgan en koningin Federica van Griekenland Maria Felix. In 1954 werkte hij samen met burggravin Jacqueline de Ribes aan haar modecolumn in een vrouwentijdschrift.

Internationaal succes was echter nog ver weg. In dat decennium werkte hij met veel nederigheid en opofferingsgezindheid in het atelier van Guy Laroche, waar hij kleermakerswerk deed en zich bezighield met zowel creatief als organisatorisch werk. Hij leerde andere zeer belangrijke vrouwen kennen, zoals Françoise Arnoul, Marie Hèléne Arnault, Brigitte Bardot, Jane Fonda en de mannequin-visette Bettina.

Gezien de goede resultaten tot nu toe, vroeg hij zijn vader om hulp bij het openen van zijn eigen kleermakerij in Rome. Blij om hem te steunen, financierden zijn ouders het, zelfs vrij genereus volgens de naam van de straat waar Valentino's eerste kleermakerij zijn deuren opende: het is in feite Via Condotti, een van de meest 'in' passages van de hoofdstad.

Hij begon een relatie met het Engelse warenhuis Debenham & Freebody voor de seriematige reproductie van enkele haute couture modellen. In 1962 zag de 'Valentino prêt à porter' het levenslicht; het was de gebeurtenis die hem definitief lanceerde en hem bekend maakte, zelfs in de wereld van de leken.

Tijdens een haute couture modeshow in het Palazzo Pitti gaf Marchese Giorgini hem het laatste uur van de laatste dag om zijn modellen te presenteren. De kleding van de herfst-wintercollectie die over de catwalk paradeerde, maakte enorme indruk op het publiek, met echte ovaties van buitenlandse kopers.

Het duidelijkste teken dat het Valentino-label het rijk der groten is binnengetreden, zijn de twee pagina's die de Franse editie van 'Vogue' eraan wijdt. Kort daarna zal ook de Amerikaanse pers haar deuren openen voor de Italiaanse ontwerper.

Ook in de jaren 1960 Valentino Garavani Nu op de top van een golf, ontvangt hij prestigieuze persoonlijkheden, zoals prinses Paola van Luik, Jacqueline Kennedy en Jacqueline de Ribes, die zijn maison in de Via Gregoriana in Rome bezoeken.

In 1967 kreeg hij twee prijzen in Amerika: de Neiman Marcus Award in Dallas, gelijk aan de Oscar voor mode, en de Martha Award in Palm Beach. Hij ontwierp ook de uniformen voor de stewardessen van TWA. In hetzelfde jaar presenteerde hij de eerste Valentino Uomo collectie. De eerste collecties verschenen echter pas in de jaren 70 op de markt.

Een andere belangrijke mijlpaal in de buitengewone carrière van deze ontwerper is dat Valentino de eerste Italiaanse couturier is die licentieovereenkomsten aangaat met productiebedrijven voor de productie en marketing op internationale markten van producten die zijn label dragen.

De creaties van Valentino Garavani Daarna verschenen ze op de covers van Time en Life. In 1971 werden boetieks geopend in Genève en Lausanne. De grote Amerikaanse schilder Andy Warhol schilderde een portret van de ontwerper. Daarna kwam de eerste modeshow in Parijs van de Boutique-collectie en opende hij nog drie boetieks in New York.

In Parijs organiseerde de couturier een gala-avond waarop Mikhail Barisnikov de hoofdrol speelde in Chaikowski's Lady of Spades. Weinig mensen weten dat er in diezelfde jaren een auto werd geproduceerd met de handtekening van de ontwerper. Het was de zogenaamde 'Alfa Sud Valentino', in brons metallic met een zwart dak.

In de jaren 1980 was de ster Valentino schitteren hoog aan het firmament van de wereldmode. Talrijke prijzen en successen werden behaald. Franco Maria Ricci presenteert 'Valentino', een boek over het leven en werk van de stylist, terwijl hij samen met andere persoonlijkheden uit de sport, cultuur en showbusiness de prijs 'Zeven Koningen van Rome' ontvangt op de Campidoglio. Ter gelegenheid van de Olympische Spelen in Los Angeles ontwerpt hij de kostuums voor deItaliaanse atleten.

In 1984 ontving hij ter ere van zijn eerste 25 jaar in de mode een plaquette van erkenning van de minister van Industrie Altissimo voor "de zeer belangrijke bijdrage die hij heeft geleverd aan de mode en kostuums". Hij werd ook verwelkomd tijdens een officieel bezoek aan de Quirinale door president Pertini, in een bijeenkomst die werd verslagen door de wereldpers. Het jaar daarop startte hij zijn eerste tentoonstellingsproject, het Atelier delle Illusioni: een grote tentoonstelling in de Quirinale.tentoonstelling in het Castello Sforzesco in Milaan met alle belangrijke toneelkostuums die in La Scala zijn gedragen door de beroemdste zangers. De tentoonstelling wordt geleid door Giorgio Strehler en wordt geopend door de minister-president. De ontwerper krijgt de eer van Grande Ufficiale dell'Ordine al Merito della Repubblica Italiana door president Sandro Pertini. Een paar jaar laterzal ook tot Ridder van het Grootkruis worden geslagen door President Cossiga.

Om de buitengewone aanwezigheid van de ontwerper in Amerika te benadrukken, is de internationale erkenning onder andere te danken aan het feit dat de burgemeester van Beverly Hills zelfs een " Valentijnsdag "Nog steeds over de Verenigde Staten gesproken, een andere belangrijke erkenning kwam uit Washington, waar hij de N.I.A.F. award ontving voor zijn 'onschatbare bijdragen aan de mode in de afgelopen dertig jaar'.

In het kielzog van deze belangrijke verwezenlijkingen werd eind jaren '80 in Rome de 'Valentino Academy' opgericht, die culturele, sociale en artistieke evenementen promootte en de vereniging 'L.I.F.E.' ('Lottare, Informare, Formare, Educare') oprichtte, die de opbrengsten van de Academy gebruikt om onderzoek tegen aids en voorzieningen voor zieken te steunen. Tegelijkertijd werd in Los Angeleszijn grootste boetiek: meer dan duizend vierkante meter met alle lijnen die de ontwerper heeft gecreëerd.

Op 6 en 7 juni 1991 vierde Valentino zijn 30-jarig jubileum in de modewereld. De viering omvatte een reeks evenementen: van de Campidoglio-presentatie van 'Valentino', een korte film over het leven en werk van de couturier, tot ontbijten, cocktails en recepties. De burgemeester van Rome organiseerde ter ere van hem een tentoonstelling in de Capitolijnse Musea, met originele tekeningen van Valentino en een selectie vanfoto's van zijn mode en schilderijen van grote fotografen en kunstenaars. Op 'zijn' Academie toont Valentino zijn beroemdste creaties in een retrospectieve tentoonstelling van driehonderd jurken.

De tentoonstelling 'Thirty Years of Magic' is ook te zien in New York waar het 70.000 bezoekers registreert in minder dan twee weken. De opbrengst wordt door Valentino gedoneerd aan het New York Hospital om de bouw van een nieuwe vleugel van het Aids Care Center te financieren.

In 1993 huldigde hij het belangrijkste Chinese textielevenement in Beijing in. De ontwerper werd ontvangen door Jiang Zemin, president van de Republiek China, en minister van Industrie Yu Wen Jing.

In januari 1994 maakte hij zijn Amerikaanse debuut als theaterkostuumontwerper voor de opera 'The Dream of Valentino', geïnspireerd op het leven van Rodolfo Valentino en geproduceerd door de Washington Opera; ondertussen werden in New York negen jurken die door de couturier waren ontworpen gekozen als symbolische werken voor de tentoonstelling 'Italian Metamorphosis 1943-68' in het Guggenheim Museum.

In 1995 vierde Florence Valentino's terugkeer met een modeshow in het Stazione Leopolda, dertig jaar na de modeshow in het Palazzo Pitti die hem definitief tot succesvol stylist maakte. De stad kende hem de 'Speciale Prijs voor Kunst in de Mode' toe en de burgemeester kondigde officieel aan dat Valentino de prestigieuze peetvader van de toekomstige modebiënnale in 1996 zou worden.

De rest is recente geschiedenis. Een geschiedenis die Valentino's imago nooit heeft zien barsten, maar die eindigt met de 'traumatische' verkoop van het maison, en dus van het merk, aan het Duitse Hdp. Op het moment van de ondertekening van de verkoop, gefilmd door de camera's, kon de hele wereld met een vleugje ontzetting de tranen van de ontwerper zien toen hij afscheid nam van zijn meest geliefde schepsel.

Valentino Garavani in de jaren 2000

In 2005 werd hij onderscheiden met het Légion d'honneur (Legioen van Eer, een ridderorde die door Napoleon in het leven werd geroepen), de hoogste eer die door de Franse republiek wordt verleend en die zeer zelden aan niet-Franse persoonlijkheden wordt toegekend.

Na 45 jaar te hebben gewerkt, verklaarde hij in 2007 dat hij de Valentino Fashion Group zou verlaten (eind januari 2008): " Ik heb besloten dat dit het perfecte moment is om afscheid te nemen van de modewereld "verklaarde hij.

In 2008 maakte regisseur Matt Tyrnauer een documentaire over zijn leven getiteld 'Valentino: The Last Emperor', een werk dat verhaalt over het leven van een van de grootste stylisten aller tijden, waarin verschillende thema's aan bod komen en waarin Valentino's relatie met Giancarlo Giammetti, zijn levenspartner en zakenpartner voor meer dan 50 jaar, centraal staat.