Βιογραφία - Αιώνια σύζυγος της Ιταλίας

Η Sandra Mondaini γεννήθηκε στο Μιλάνο την 1η Σεπτεμβρίου 1931. Κόρη του Giaci, γνωστού ζωγράφου και χιουμορίστα του "Bertoldo", άρχισε να παίζει στο θέατρο μετά από πρόσκληση του χιουμορίστα Marcello Marchesi, φίλου της οικογένειας. Ήταν η μόνη Ιταλίδα σουμπρέτα που επέλεξε, όταν οι πασαρέλες θρόιζαν ακόμα με φορέματα εκατομμυριούχων και κινηματογραφικά χαμόγελα, την κωμική πλευρά των παραστάσεων ποικίλης ύλης, αυτή για την οποία ήταναπαραίτητη για να μπορέσουμε να δράσουμε.

Το 1955, την κάλεσε ο Erminio Macario, ο οποίος την είχε παρατηρήσει δύο χρόνια νωρίτερα ως "γενική διορθώτρια" σε ένα από τα πρώτα προγράμματα της ιταλικής τηλεόρασης.

Δίπλα στον μεγάλο κωμικό, η Σάντρα μαθαίνει την ταπεινότητα του επαγγέλματος και τη σιδερένια πειθαρχία της σκηνής, όταν το παραμικρό λάθος κοστίζει πρόστιμο μέχρι και τρεις χιλιάδες λιρέτες. Παίζει με τον Μακάριο σε μια τριλογία επιθεωρήσεων των Amendola και Maccari, σημειώνοντας εξαιρετική επιτυχία ("L'uomo si conquista la domenica", 1955-56- "E tu biondina...", 1956-57- "Non sparate alla cicogna!",1957-58).

Σε αυτές τις περιπτώσεις, η Sandra Mondaini επιδεικνύει μεγάλη ευελιξία και έντονη αίσθηση του χιούμορ- επιβεβαιώνει επίσης μια νέα εικόνα μιας σουμπρέτας που είναι πάνω απ' όλα μια λαμπρή ηθοποιός και ανατρέπει τις συμβάσεις της πολυτέλειας και της γαλλικής γκλαμουριάς της πριμαντόνας.

Το 1958 η Sandra γνώρισε τον νεαρό Raimondo Vianello, ο οποίος τέσσερα χρόνια αργότερα (1962) θα γινόταν ο σύζυγός της και αχώριστος σύντροφος στη ζωή και τη δουλειά της. Μαζί με τον Raimondo Vianello και τον Gino Bramieri, σχημάτισαν μια συμπαθητική "παρέα" που είχε επιτυχία στο "Sayonara Butterfly" (1959) του Marcello Marchesi, το "Puntoni e Terzoli", μια αστεία παρωδία της όπερας του Puccini.

Τη σεζόν 1959-60, οι κωμικοί παρουσίασαν μια πολύ παραδοσιακή επιθεώρηση, το "Un juke box per Dracula", γεμάτη πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Στη συνέχεια, η Sandra Mondaini κλήθηκε από τους Garinei και Giovannini να παίξει στη μουσική κωμωδία "Un mandarino per Teo", μαζί με τους Walter Chiari, Alberto Bonucci και Ave Ninchi. Στη συνέχεια αφιερώθηκε κυρίως στην τηλεόραση, στην οποία είχε αρχίσει να εργάζεταιτο 1953.

Οι θεατρικές του εμπειρίες περιλαμβάνουν την "Ωρα της Φαντασίας" (ένα έργο από το οποίο ο Billy Wilder διασκεύασε το "Kiss Me, Stupid"), μαζί με τον πολύ νεαρό Pippo Baudo.

Η πρώτη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία ήρθε με τη μουσική εκπομπή "Canzonissima" (1961-62), όπου καθιέρωσε τον χαρακτήρα της Arabella, μιας φοβερής παιδί του θαύματος Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το δίδυμο Vianello-Mondaini σκηνοθετεί τα ξεκαρδιστικά καθημερινά δράματα ενός συνηθισμένου ζευγαριού σε υπέροχες παραστάσεις, όπως "Sai che ti dico?" (1972), "Tante scuse" (1974), "Noi... no" (1977), "Io e la Befana" (1978) και "Stasera niente di nuovo" (1981).

Η Sandra και ο Raimondo έγιναν έτσι το πιο διάσημο ζευγάρι της ιταλικής τηλεόρασης, καθιερωμένο για το ευγενικό και καυστικό χιούμορ με το οποίο εμψύχωναν τις παρωδίες του οικιακού θεάτρου.

Το 1982, το ζευγάρι μετακόμισε στα δίκτυα της Fininvest, όπου, ακολουθούμενο από ένα ολοένα και μεγαλύτερο και πιστό κοινό, παρουσίασαν πολυάριθμες εκπομπές ποικίλης ύλης, όπως το "Attenti a quei due" (1982), το "Zig Zag" (1983-86) και την εκπομπή που φέρει το όνομά τους: "Sandra e Raimondo Show" (1987). Από το 1988, πρωταγωνιστούν στην κωμική σειρά "Casa Vianello", όπου οι δυο τους υποδύονται τους εαυτούς τους- η Σάντρα παίζει το ρόλο μιας πάνταΗ επιτυχία της φόρμουλας μεταφέρθηκε επίσης σε δύο καλοκαιρινές ταινίες: "Cascina Vianello" (1996) και "I misteri di Cascina Vianello" (1997).

Από την Cutolina, στη Sbirulina, στην αιώνια ιδιότροπη αλλά πιστή σύζυγο, η Sandra Mondaini μέτρησε επίσης μερικές κωμωδίες στη μεγάλη οθόνη στη μακρά καριέρα της: "Noi siamo due evasi" (1959), "Caccia al marito" (1960), "Ferragosto in bikini" (1961) και "Le motorizzate" (1963).

Η τελευταία της τηλεοπτική προσπάθεια ήταν η τηλεοπτική ταινία με τίτλο "Crociera Vianello" το 2008. Στα τέλη του ίδιου έτους, ανακοίνωσε την αποχώρησή της από τη σκηνή, με κίνητρο την ολοένα και πιο επισφαλή κατάσταση της υγείας της, η οποία δεν της επιτρέπει να στέκεται εύκολα όρθια και την έχει αναγκάσει σε αναπηρικό καροτσάκι από το 2005.

Πέθανε στο Μιλάνο στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, σε ηλικία 79 ετών, στο νοσοκομείο San Raffaele, όπου είχε νοσηλευτεί για περίπου δέκα ημέρες.