Biografie - Eeuwige vrouw van Italië

Sandra Mondaini werd geboren in Milaan op 1 september 1931. Als dochter van Giaci, een bekende schilder en humorist uit de 'Bertoldo', begon ze met acteren in het theater op uitnodiging van humorist Marcello Marchesi, een vriend van de familie. Ze was de enige Italiaanse soubrette die, toen de catwalks nog ruisden van miljonairsjurken en cinemascopische glimlachen, koos voor de komische kant van variétéshows, waarvoor zeessentieel om te kunnen handelen.

In 1955 werd ze gebeld door Erminio Macario, die haar twee jaar eerder had opgemerkt als 'generieke fixer' in een van de eerste programma's op de Italiaanse televisie.

Aan de zijde van de grote komiek leert Sandra de nederigheid van het beroep en de ijzeren discipline van het toneel, waar elke kleine fout een boete van wel drieduizend lire kan opleveren. Ze treedt op met Macario in een trilogie van revues van Amendola en Maccari, en boekt buitengewoon succes ("L'uomo si conquista la domenica", 1955-56; "E tu biondina...", 1956-57; "Non sparate alla cicogna!",1957-58).

Bij deze gelegenheden toont Sandra Mondaini een grote veelzijdigheid en een scherp gevoel voor humor; ze laat ook een nieuw beeld zien van een soubrette die bovenal een briljante actrice is en die de conventies van luxe en Franse prima donna glamour omver gooit.

In 1958 ontmoette Sandra de jonge Raimondo Vianello, die vier jaar later (1962) haar man en onafscheidelijke levens- en werkgezel zou worden. Samen met Raimondo Vianello en Gino Bramieri vormden ze een sympathieke 'firma' die succesvol was in Marcello Marchesi's 'Sayonara Butterfly' (1959), 'Puntoni e Terzoli', een grappige parodie op Puccini's opera.

In het seizoen 1959-60 presenteerden de komieken een zeer traditionele revue, 'Un juke box per Dracula', vol politieke en sociale satire. Daarna werd Sandra Mondaini door Garinei en Giovannini gevraagd om op te treden in de muzikale komedie 'Un mandarino per Teo', naast Walter Chiari, Alberto Bonucci en Ave Ninchi. Daarna wijdde ze zich voornamelijk aan televisie, waarin ze was begonnen te werken...in 1953.

Zijn theaterervaringen omvatten 'Fantasy Hour' (een toneelstuk waarvan Billy Wilder 'Kiss Me, Stupid' heeft gemaakt), samen met een piepjonge Pippo Baudo.

Het eerste grote televisiesucces kwam met het muziekprogramma 'Canzonissima' (1961-62), waarin ze het personage van Arabella, een angstaanjagende wonderkind Sinds het begin van de jaren 1970 brengt het duo Vianello-Mondaini de hilarische dagelijkse drama's van een gewoon stel in prachtige variétéshows, zoals 'Sai che ti dico?' (1972), 'Tante scuse' (1974), 'Noi... no' (1977), 'Io e la Befana' (1978) en 'Stasera niente di nuovo' (1981).

Sandra en Raimondo werden zo het beroemdste koppel op de Italiaanse televisie, bekend om de beleefde en bijtende humor waarmee ze hun huiselijke theaterparodieën animeerden.

In 1982 verhuisde het echtpaar naar de Fininvest-netwerken waar ze, gevolgd door een steeds groter en trouwer publiek, talrijke variétéshows presenteerden, zoals 'Attenti a quei due' (1982), 'Zig Zag' (1983-86) en de show die hun naam draagt: 'Sandra e Raimondo Show' (1987). Sinds 1988 spelen ze de hoofdrol in de sit-com 'Casa Vianello', waarin de twee zichzelf spelen; Sandra speelt de rol van een immerverveelde en nooit afhakende gemalin, die een Italiaans icoon zou worden. Het succes van de formule werd ook overgebracht naar een paar zomerformats: 'Cascina Vianello' (1996) en 'I misteri di Cascina Vianello' (1997).

Sandra Mondaini ging van Cutolina, naar Sbirulina, naar de eeuwige wispelturige maar trouwe echtgenote, en telde in haar lange carrière ook een paar komedies op het witte doek: 'Noi siamo due evasi' (1959), 'Caccia al marito' (1960), 'Ferragosto in bikini' (1961) en 'Le motorizzate' (1963).

Haar laatste televisieoptreden was de tv-film 'Crociera Vianello' in 2008. Aan het einde van datzelfde jaar kondigde ze haar terugtrekking van het podium aan, ingegeven door haar steeds precairder wordende gezondheidstoestand waardoor ze niet goed kan staan en sinds 2005 in een rolstoel zit.

Ze overleed op 21 september 2010 op 79-jarige leeftijd in Milaan, in het San Raffaele ziekenhuis waar ze ongeveer tien dagen was opgenomen.