Biografie - Sweet blues made in Italy

Adelmo Fornaciari, ook wel Zucchero genoemd, werd op 25 september 1955 geboren in Roncocesi, een boerendorp in de provincie Reggio Emilia. Zijn eerste passie was voetbal: na zijn eerste ervaringen op het oratorium kwam de piepjonge Adelmo bij het jeugdteam van Reggiana als keeper. Al op de basisschool noemde de leraar hem goedmoedig 'suiker en jam'.

Als zoon van boeren bleef Fornaciari altijd gehecht aan zijn land. In Reggio Emilia begon hij gitaar te spelen, dankzij de hulp van een zwarte Amerikaanse student aan de faculteit diergeneeskunde in Bologna. Hij tokkelde liedjes van de Beatles, Bob Dylan en de Rolling Stones.

In 1968 verhuisde het gezin naar Forte dei Marmi, in Versilia, voor werk. Tegen die tijd stroomde er muziek door de aderen van de kleine Zucchero, zozeer zelfs dat je al kunt spreken van een liefde voor rhythm'n'blues. Hij richtte een kleine band op genaamd 'Le nuove luci', jongens zoals hijzelf met wie hij begon te spelen in lokale danszalen. Ondertussen ging hij naar het industrieel technisch instituut in Carrara; daarna schreef hij zich in voorIn deze periode werkte hij al zelfstandig als muzikant: hij toerde met 'Sugar & Daniel' (Daniel is de zanger van de groep terwijl Zucchero gitaar en saxofoon speelt) tot 1978 en vormde toen 'Sugar & Candies', waarmee hij ook begon met het componeren van liedjes.

Zijn liefde voor de blues blijft de kern van zijn pogingen om meer 'Italiaanse' paden te betreden. De romantische sferen waar hij zich door laat inspireren zijn die van Fred Bongusto, voor wie hij 'Tutto di te' schrijft; dan gebeurt het dat Zucchero schrijft voor een jonge vertegenwoordiger van het melodieuze genre, Michele Pecora. Deze laatste behaalt met 'Te ne vai' een grote zomerhit en de weg is plotseling vrij voor Zuccherovan het beroep van de auteur.

Het was in 1981 toen Gianni Ravera, onder de indruk van het timbre van zijn stem, Zucchero aanspoorde om als performer deel te nemen aan het Castrocaro Festival. Zucchero won, kreeg een contract bij Polygram en nam het jaar daarop deel aan het Sanremo Festival. Het resultaat was niet opwindend, en ook zijn volgende deelnames leverden hem geen grote resultaten op in de competitie. Zijn 'Donne'(deelname aan het Sanremo Festival van 1985) zal vaak als voorbeeld worden genomen van een lied dat in het evenement werd genegeerd, maar toch een verdiende plaats kon vinden tussen de mooiste Italiaanse liedjes ooit.

In 1983 nam hij zijn eerste album op, getiteld 'Un po' di Zucchero'. Op kerstavond van datzelfde jaar werd Irene geboren, de dochter die in de voetsporen van haar vader zou treden en een carrière als muzikant zou beginnen. Het was in 1985 dat zijn artistieke carrière een hoge vlucht nam: na het optreden (met de Randy Jackson Band) in Sanremo van het eerder genoemde 'Donne', het album 'Zucchero & RandyJackson Band', wat hem succes en geloofwaardigheid bracht. Vanaf hier kenden Zucchero's opkomst en successen geen onderbreking.

In 1986 bracht hij het album 'Rispetto' uit; hij werkte samen met Gino Paoli die 'Come il sole all'improvviso' componeerde met Zucchero en de tekst schreef voor 'Con le mani'; 'Senza una donna' werd in 1991 in het Engels opgenomen met Paul Young en bereikte nummer vier in de Engelse hitlijsten.

Tijdens een nieuwjaarsvakantie in 1990 vormde hij samen met Dodi Battaglia, Fio Zanotti, Maurizio Vandelli, Michele Torpedine en Umbi Maggi de band 'I Sorapis', een goliardische maar overtuigende bezetting. Met 'I Sorapis' bracht hij het album 'Walzer d'un Blues' (1993) uit, opgenomen in een week bij de bassist thuis.

Zucchero's succes werd in 1989 bevestigd met het album 'Oro, incenso e birra' (Goud, wierook en bier), dat het best verkochte album in de Italiaanse geschiedenis werd (voor de release had het al bijna een miljoen boekingen). Onder de nummers die erin staan zijn 'Diavolo in me' en het zeer zoete 'Diamante' (tekst van Francesco De Gregori), opgedragen aan de grootmoeder van de zanger, die inderdaad Diamante heette.

Vanaf deze periode zijn er talloze samenwerkingen met internationale artiesten, waaronder Paul Young, Joe Cocker, Luciano Pavarotti (met de maestro vertolkt hij het nummer 'Miserere', opgenomen in het gelijknamige album uit 1992), Fernando Fher Olvera, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan.

In 1992 vertegenwoordigde Zucchero Italië (de enige artiest uit Italië die werd uitgenodigd) op de 'Freddie Mercury Tribute', een concert gewijd aan de nagedachtenis van de Queen-zanger die vroegtijdig overleed aan AIDS: in deze context begon de muzikale samenwerking en vriendschap die Zucchero verbond met gitarist Brian May en drummer Roger Taylor.

Twee jaar later was hij de enige Italiaan die deelnam aan het 'Woodstock 1994' concert.

Andere grote hits van de Emiliaanse artiest zijn 'X colpa di chi?' (opgenomen in het album 'Spirito DiVino', 1995), 'Così celeste' (samen met Cheb Mami) en 'Il grande baboomba' waarmee hij Festivalbar 2004 won.

Zijn samenwerking met de Mexicaanse groep Maná was ook erg succesvol. Met hen zong hij onder andere 'Baila Morena' en nam hij deel aan het album 'Revolución de amor' door samen met Maná het succesvolle nummer 'Eres mi religión' te zingen.

Op het album 'Zu & Co.' (2004) duetteert hij met enkele groten uit de muziekwereld: in de Verenigde Staten haalde hij een verkoop van 200.000 exemplaren, mede dankzij de distributie in Starbucks-winkels. Zucchero's succes in de VS werd ook gemeld door de 'Wall Street Journal Europe' en de 'Los Angeles Times'.

In 2006 verscheen het album 'Fly', een verandering ten opzichte van eerdere platen, met een meer popstijl, veel ballads en auteursamenwerkingen met artiesten als Ivano Fossati en Jovanotti.

In 2007 verscheen 'All the Best', met daarop de single 'Wonderful Life' (een cover van een hit uit 1987 van de Engelsman Black), die wereldwijd werd gelanceerd. In 2010 verscheen begin november de wereldwijde release van 'Chocabeck'; de term 'Chocabeck' gebruikte Zucchero in zijn kindertijd, toen hij zijn vader vroeg of er een zondagse taart was.