Βιογραφία - Sweet blues made in Italy

Ο Adelmo Fornaciari, γνωστός και ως Zucchero, γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1955 στο Roncocesi, ένα αγροτικό χωριό της επαρχίας Reggio Emilia. Το πρώτο του πάθος ήταν το ποδόσφαιρο: μετά τις πρώτες του εμπειρίες στο ορφανοτροφείο, ο πολύ μικρός Adelmo εντάχθηκε στην ομάδα νέων της Reggiana ως τερματοφύλακας. Ήδη στο δημοτικό σχολείο, ο δάσκαλος τον αποκαλούσε καλοπροαίρετα "ζάχαρη και μαρμελάδα".

Γιος αγροτών, ο Fornaciari παρέμεινε πάντα προσκολλημένος στη γη του. Στο Reggio Emilia άρχισε να παίζει κιθάρα, χάρη στη βοήθεια ενός μαύρου Αμερικανού φοιτητή που φοιτούσε στην Κτηνιατρική Σχολή της Μπολόνια. Έπαιζε τραγούδια των Beatles, του Bob Dylan και των Rolling Stones.

Το 1968, η οικογένεια μετακόμισε στο Forte dei Marmi, στη Βερσίλια, για δουλειά. Εκείνη την εποχή, η μουσική κυλούσε στις φλέβες του μικρού Zucchero, σε τέτοιο βαθμό που μπορεί κανείς να μιλήσει ήδη για αγάπη για τα rhythm'n'blues. Δημιούργησε μια μικρή μπάντα με την ονομασία "Le nuove luci", αγόρια όπως ο ίδιος, με τα οποία άρχισε να παίζει σε τοπικές αίθουσες χορού. Εν τω μεταξύ, παρακολούθησε το βιομηχανικό τεχνικό ινστιτούτο στην Carrara- στη συνέχεια γράφτηκε στοπανεπιστήμιο της Κτηνιατρικής Σχολής, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις ακαδημαϊκές του σπουδές. Εκείνη την εποχή εργαζόταν ήδη ανεξάρτητα ως μουσικός: περιόδευσε με το συγκρότημα "Sugar & Daniel" (ο Daniel είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, ενώ ο Zucchero παίζει κιθάρα και σαξόφωνο) μέχρι το 1978, και στη συνέχεια δημιούργησε το συγκρότημα "Sugar & Candies", με το οποίο άρχισε επίσης να συνθέτει τραγούδια.

Η αγάπη του για τα μπλουζ παραμένει στο επίκεντρο της προσπάθειάς του να βαδίσει σε πιο "ιταλικά" μονοπάτια. Οι ρομαντικές ατμόσφαιρες από τις οποίες εμπνέεται είναι αυτές του Fred Bongusto, για τον οποίο γράφει το "Tutto di te"- στη συνέχεια συμβαίνει ο Zucchero να γράφει για έναν νεαρό εκπρόσωπο του μελωδικού είδους, τον Michele Pecora. Ο τελευταίος με το "Te ne vai" πετυχαίνει μια μεγάλη καλοκαιρινή επιτυχία και ο δρόμος ανοίγει ξαφνικά για τον Zuccheroτου επαγγέλματος του συγγραφέα.

Ήταν το 1981, όταν ο Gianni Ravera, εντυπωσιασμένος από το ηχόχρωμα της φωνής του, προέτρεψε τον Zucchero να λάβει μέρος στο Φεστιβάλ του Castrocaro ως ερμηνευτής. Ο Zucchero κέρδισε, απέκτησε συμβόλαιο με την Polygram και την επόμενη χρονιά έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ του Sanremo. Το αποτέλεσμα δεν ήταν συναρπαστικό, ενώ και οι επόμενες συμμετοχές του δεν του έφεραν σπουδαία αποτελέσματα στο διαγωνισμό. Ωστόσο, το 'Donne' του(συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο το 1985) θα λαμβάνεται συχνά ως παράδειγμα ενός τραγουδιού που αγνοήθηκε στη διοργάνωση, αλλά παρόλα αυτά είναι σε θέση να βρει επάξια μια θέση ανάμεσα στα πιο όμορφα ιταλικά τραγούδια όλων των εποχών.

Το 1983 ηχογράφησε το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο "Un po' di Zucchero". Την παραμονή των Χριστουγέννων του ίδιου έτους γεννήθηκε η Irene, η κόρη που θα ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα της, ξεκινώντας την καριέρα της ως μουσικός καλλιτέχνης. Ήταν το 1985 που η καλλιτεχνική του καριέρα απογειώθηκε: αφού είχε παρουσιάσει (με την Randy Jackson Band) στο Sanremo το προαναφερθέν "Donne", το άλμπουμ "Zucchero & RandyJackson Band", η οποία του έφερε επιτυχία και αξιοπιστία. Από εδώ και πέρα, η άνοδος και οι επιτυχίες του Zucchero δεν γνώρισαν ανάπαυλα.

Το 1986 κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Rispetto"- συνεργάστηκε με τον Gino Paoli, ο οποίος συνέθεσε το "Come il sole all'improvviso" με τον Zucchero και έγραψε τους στίχους για το "Con le mani"- το "Senza una donna" ηχογραφήθηκε στα αγγλικά με τον Paul Young το 1991 και έφτασε στο νούμερο τέσσερα των αγγλικών charts.

Κατά τη διάρκεια των πρωτοχρονιάτικων διακοπών του 1990, μαζί με τους Dodi Battaglia, Fio Zanotti, Maurizio Vandelli, Michele Torpedine και Umbi Maggi, δημιούργησε το συγκρότημα "I Sorapis", μια γολιάρικη αλλά πειστική σύνθεση. Με τους "I Sorapis" κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Walzer d'un Blues" (1993), ηχογραφημένο μέσα σε μια εβδομάδα στο σπίτι του μπασίστα.

Η επιτυχία του Zucchero επιβεβαιώθηκε το 1989 με το άλμπουμ "Oro, incenso e birra" (Χρυσός, λιβάνι και μπύρα), το οποίο έγινε το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία της Ιταλίας (πριν από την κυκλοφορία του είχε ήδη σχεδόν ένα εκατομμύριο κρατήσεις). Ανάμεσα στα κομμάτια που περιλαμβάνονται είναι το "Diavolo in me" και το πολύ γλυκό "Diamante" (στίχοι Francesco De Gregori), αφιερωμένο στη γιαγιά του τραγουδιστή, το όνομα της οποίας ήταν πράγματι Diamante.

Από αυτή την περίοδο και μετά, θα υπάρξουν πολυάριθμες συνεργασίες με διεθνείς καλλιτέχνες, όπως οι Paul Young, Joe Cocker, Luciano Pavarotti (με τον μαέστρο ερμηνεύει το τραγούδι "Miserere", που περιλαμβάνεται στο ομώνυμο άλμπουμ του 1992), Fernando Fher Olvera, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan.

Το 1992, ο Zucchero εκπροσώπησε την Ιταλία (ο μοναδικός καλλιτέχνης από την Ιταλία που προσκλήθηκε) στο "Freddie Mercury Tribute", μια συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του τραγουδιστή των Queen που πέθανε πρόωρα λόγω του AIDS: στο πλαίσιο αυτό ξεκίνησε η μουσική συνεργασία και η φιλία που συνέδεσε τον Zucchero με τον κιθαρίστα Brian May και τον ντράμερ Roger Taylor.

Δύο χρόνια αργότερα, ήταν ο μόνος Ιταλός που συμμετείχε στη συναυλία "Woodstock 1994".

Άλλες μεγάλες επιτυχίες του Αιμιλιανού καλλιτέχνη είναι το "X colpa di chi?" (περιλαμβάνεται στο άλμπουμ "Spirito DiVino", 1995), το "Così celeste" (μαζί με τον Cheb Mami) και το "Il grande baboomba" με το οποίο κέρδισε το Festivalbar 2004.

Η συνεργασία του με το μεξικανικό συγκρότημα Maná ήταν επίσης πολύ επιτυχημένη. Μαζί τους, μεταξύ άλλων, τραγούδησε το "Baila Morena" και συμμετείχε στο άλμπουμ "Revolución de amor" τραγουδώντας με τους Maná το επιτυχημένο τραγούδι "Eres mi religión".

Στο άλμπουμ "Zu & Co." (2004), κάνει ντουέτα με μερικούς από τους μεγάλους της μουσικής: στις Ηνωμένες Πολιτείες, πέτυχε πωλήσεις 200.000 αντιτύπων, χάρη και στη διανομή στα καταστήματα Starbucks. Η επιτυχία του Zucchero στις ΗΠΑ αναφέρθηκε επίσης από τη "Wall Street Journal Europe" και τους "Los Angeles Times".

Το 2006 κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Fly", το οποίο αποτελούσε μια αλλαγή σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους, με πιο ποπ ύφος, πολλές μπαλάντες και συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Ivano Fossati και ο Jovanotti.

Το 2007 κυκλοφόρησε το "All the Best", το οποίο περιλάμβανε το single "Wonderful Life" (διασκευή μιας επιτυχίας του Άγγλου Black από το 1987), το οποίο κυκλοφόρησε παγκοσμίως. Το 2010 κυκλοφόρησε παγκοσμίως το "Chocabeck" στις αρχές Νοεμβρίου- ο όρος "Chocabeck" χρησιμοποιήθηκε από τον Zucchero κατά την παιδική του ηλικία, όταν ρωτούσε τον πατέρα του αν υπήρχε κυριακάτικο κέικ.