Biografía • Sweet blues made in Italy

Adelmo Fornaciari, máis coñecido como Zucchero, naceu o 25 de setembro de 1955 en Roncocesi, unha cidade agrícola da provincia de Reggio Emilia. A súa primeira paixón é o fútbol: tras as súas primeiras experiencias no oratorio, o xovencísimo Adelmo incorpórase ao equipo Reggiana como porteiro. Xa na escola primaria a profesora chámao de bondade "azucre e marmelada".

Fillo de labregos, Fornaciari permanecerá sempre atado á súa terra. En Reggio Emilia comezou a tocar a guitarra, grazas á axuda dun estudante negro americano que asistiu á Facultade de Veterinaria de Boloña. Toca cancións dos Beatles, Bob Dylan e os Rolling Stones.

En 1968, a familia trasladouse a Forte dei Marmi, na Versilia, por motivos de traballo. A música corre agora polas veas do pequeno Zucchero tanto que xa se pode falar de amor polo rhythm'n'blues. Monta unha pequena banda chamada "The New Lights", rapaces coma el cos que comeza a tocar nos salóns de baile locais. Mentres, asistiu ao instituto técnico industrial de Carrara; despois matriculouse na Universidade na Facultade de Veterinaria, sen con todo concluír os seus estudos académicos. Neste período xa se sustenta de xeito independente coa actividade de músico: realiza xiras cos "Sugar & Daniel" (Daniel é o cantante do grupo mentres Zucchero toca a guitarra e o saxo) ata 1978,despois forma o "Sugar & Candies", co que tamén comeza a compoñer cancións.

O amor polo blues segue sendo a base do seu esforzo por percorrer estradas máis "italianas". As atmosferas románticas que a inspiran son as de Fred Bongusto, para quen escribe "Tutto di te"; entón acontece que Zucchero escribe para un novo representante do xénero melódico, Michele Pecora. Este último con "Te ne vai" consegue un gran éxito estival e a Zucchero ábrese de súpeto o camiño da profesión de autor.

Corría o ano 1981 cando Gianni Ravera, impresionado polo timbre da súa voz, empuxou a Zucchero a enfrontarse ao Festival de Castrocaro como intérprete. Zucchero gaña, consegue un contrato con Polygram e ao ano seguinte participa no Festival de Sanremo. O resultado non é emocionante, e mesmo as participacións posteriores non valerán grandes resultados na competición. Non obstante, a súa "Donne" (participación no Festival de Sanremo de 1985) adoita ser tomada como un exemplo de canción ignorada dentro do evento, pero aínda capaz de atopar un merecido lugar entre as máis fermosas cancións italianas de todos os tempos.

En 1983 gravou o seu primeiro disco titulado "Un po' di Zucchero". Na Noiteboa do mesmo ano nace Irene, a filla que seguiría os pasos do seu pai embarcando na carreira de artista musical. Foi en 1985 cando oa carreira artística despega: despois de propoñer (coa Randy Jackson Band) en Sanremo o citado "Donne" sácase o disco "Zucchero & Randy Jackson Band", que lle dá éxito e credibilidade. A partir de aquí, o ascenso e os éxitos de Zucchero non terán ruptura.

En 1986 publicou o álbum "Rispetto"; colabora con Gino Paoli quen con Zucchero compón "Come il sole suddenly" e escribe o texto de "Con le mani"; "Senza una donna" gravarase en inglés con Paul Young en 1991 e acadará o cuarto posto nas listas inglesas.

Durante unhas vacacións de Ano Novo en 1990, xunto con Dodi Battaglia, Fio Zanotti, Maurizio Vandelli, Michele Torpedine e Umbi Maggi, forma a banda "I Sorapis", unha formación goliárdica pero convincente. Con "I Sorapis" sacou o disco "Walzer d'un Blues" (1993), gravado nunha semana na casa do baixista.

O éxito de Zucchero confirmouse en 1989 co álbum "Gold, incense and beer", que se converteu no álbum máis vendido da historia italiana (xa tiña case un millón de reservas antes de saír). Entre as cancións incluídas están "Diavolo in me" e o doce "Diamante" (texto de Francesco De Gregori), dedicado á avoa do cantante, que en realidade se chamaba Diamante.

A partir deste período haberá numerosas colaboracións con artistas internacionais, entre eles Paul Young, Joe Cocker,Luciano Pavarotti (co mestre interpreta a canción "Miserere", incluída no disco homónimo de 1992), Fernando Fher Olvera, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan.

En 1992 Zucchero representou a Italia (o único artista italiano invitado) no "Freddie Mercury Tribute", un concerto dedicado á memoria do cantante de Queen falecido prematuramente por mor da sida: neste contexto comeza a colaboración musical e a amizade que unirá a Zucchero co guitarrista Brian May e o batería Roger Taylor.

Dous anos despois é o único italiano que participa no concerto "Woodstock 1994".

Entre os outros grandes éxitos do artista emiliano lembramos "X culpa de quen?" (incluído no disco "Spirito DiVino", 1995), "Così celeste" (xunto con Cheb Mami) e "Il grande baboomba" co que gañou o Festivalbar 2004.

A colaboración coa banda mexicana Maná. Con estes, entre outras cousas, cantou "Baila Morena" e participou no disco "Revolución de amor" cantando con Maná a exitosa canción "Eres mi religión".

No álbum "Zu & Co." (2004) dúos con algúns dos grandes da música: en Estados Unidos acada as 200.000 copias vendidas, grazas tamén á distribución na cadea Starbucks. O "Wall Street Journal Europe" e o "LosAngeles Times".

En 2006 publicouse o álbum "Fly", que supón un cambio con respecto aos discos anteriores, cun estilo máis pop, moitas baladas e colaboracións de firma con artistas como Ivano Fossati e Jovanotti

En 2007 lanzouse "All the Best" que inclúe o sinxelo "Wonderful Life" (portada dunha canción exitosa de 1987 dos ingleses Black), lanzado en todo o mundo. En 2010 foi "Chocabeck", lanzado en todo o mundo no principios de novembro; o termo "Chocabeck" foi empregado por Zucchero durante a súa infancia, cando lle preguntaba ao seu pai se había sobremesa o domingo.