Βιογραφία - Κινηματογράφος, ουρανός και αστέρια

Ένας παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης, που χαρακτηρίζεται πάντα από την πολιτική του δέσμευση και κάποιες πολύ ποιητικές ταινίες που είχαν επίσης μεγάλη επιτυχία στο κοινό. Γεννημένος στις 27 Μαΐου 1956 στη Μπαγκερία, μια μικρή πόλη κοντά στο Παλέρμο, ο Τορνατόρε πάντα τον έλκυε η υποκριτική και η σκηνοθεσία. Σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, σκηνοθέτησε το ανέβασμα, στο θέατρο, έργων γιγάντωνΑντίθετα, προσέγγισε τον κινηματογράφο αρκετά χρόνια αργότερα μέσα από κάποιες εμπειρίες στην παραγωγή ντοκιμαντέρ και στην τηλεόραση.

Σε αυτόν τον τομέα, έκανε το ντεμπούτο του με πολύ σημαντικά έργα. Το ντοκιμαντέρ του "Εθνοτικές μειονότητες στη Σικελία", μεταξύ άλλων, κέρδισε βραβείο στο Φεστιβάλ του Σαλέρνο, ενώ για τη RAI έκανε μια σημαντική παραγωγή όπως το "Diario di Guttuso". Έκανε επίσης προγράμματα όπως το "Ritratto di un rapinatore - Incontro con Francesco Rosi" ή αφοσιωμένες εξερευνήσειςδιαφορετικών ιταλικών αφηγηματικών πραγματικοτήτων, όπως "Σικελικοί συγγραφείς και κινηματογράφος: Verga, Pirandello, Brancati και Sciascia".

Το 1984, συνεργάστηκε με τον Τζουζέπε Φεράρα στα γυρίσματα της ταινίας "Εκατό μέρες στο Παλέρμο", αναλαμβάνοντας και το κόστος και τις ευθύνες παραγωγής. Μάλιστα, ήταν πρόεδρος του συνεταιρισμού που παρήγαγε την ταινία, καθώς και συν-σεναριογράφος και σκηνοθέτης της δεύτερης μονάδας. Δύο χρόνια αργότερα, έκανε το ντεμπούτο του με την πικρή ταινία "Il camorrista", στην οποία υποδύθηκε τη σκοτεινή φιγούρα ενός Ναπολιτάνου υποκόσμου(Η ταινία σημείωσε ενθαρρυντική επιτυχία, τόσο στο κοινό όσο και στους κριτικούς, και κέρδισε το Nastro d'Argento για την κατηγορία του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Ήρθε ο διάσημος παραγωγός Franco Cristaldi και αποφάσισε να του αναθέσει τη σκηνοθεσία μιας ταινίας της επιλογής του, και έτσι γεννήθηκε το "Nuovo cinema Paradiso", μια τεράστια επιτυχία πουθα εκτοξεύσει τον Tornatore στο διεθνές star system, παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης σίγουρα δεν είναι ο τύπος που του αρέσει να ποζάρει ως χαρακτήρας.

Σε κάθε περίπτωση, η ταινία συζητιέται και ήδη γίνεται λόγος για αναγέννηση του ιταλικού κινηματογράφου, για ενοχλητικές συγκρίσεις και επιφανή προηγούμενα. Μετά από ατυχείς κυκλοφορίες και περικοπές, η ταινία απέσπασε βραβείο στις Κάννες και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Επιπλέον, έγινε η πιο πολυπληθής ξένη ταινία στην αμερικανική αγορά τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό το σημείο, το όνομά της αποτελεί εγγύηση ποιότητας αλλά καιbox office, αν και είναι αναπόφευκτο να φοβόμαστε για τον δεύτερο γύρο, όπου τον περιμένουν οι κριτικοί.

Το 1990, ήταν τότε η σειρά μιας άλλης ποιητικής ταινίας μεγάλου μήκους, του "Stanno tutti bene" (το ταξίδι ενός Σικελό πατέρα προς τα παιδιά του που βρίσκονται διάσπαρτα στη χερσόνησο), με πρωταγωνιστή έναν Mastroianni σε μια από τις τελευταίες του ερμηνείες. Την επόμενη χρονιά, ωστόσο, συμμετείχε στην ταινία συνόλου "La domenica specialmente", για την οποία γύρισε το επεισόδιο "Il cane blu" (Ο μπλε σκύλος).

Το 1994, γύρισε το "Μια καθαρή τυπικότητα", που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών. Το ύφος, σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες, άλλαξε ριζικά και είχε επίσης δύο αστέρες διεθνούς βεληνεκούς, τον σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι (στον ασυνήθιστο ρόλο του ηθοποιού) και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Η ιστορία έχασε τους ποιητικούς και εμπνευσμένους τόνους των προηγούμενων ιστοριών για να γίνει αντίθετα ανησυχητική και ενοχλητική.

Την επόμενη χρονιά, επέστρεψε στην παλιά του αγάπη: το ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για ένα εργαλείο που του επιτρέπει να εξερευνήσει θέματα και θέματα που αποκλείονται από ταινίες που απευθύνονται στο ευρύ κοινό και που αναπόφευκτα υπόκεινται σε εμπορικά κριτήρια. Το "Lo schermo a tre punte", από την άλλη πλευρά, είναι μια προσπάθεια να αφηγηθεί τη Σικελία ένας από τους πιο ευαίσθητους και προσεκτικούς γιους της.

Το 1995, το "L'uomo delle stelle" ήταν ίσως το πιο δημοφιλές έργο του. Ο Sergio Castellitto υποδύεται έναν μοναδικό "κλέφτη ονείρων" και η ταινία κέρδισε το David di Donatello για τη σκηνοθεσία και το Nastro d'Argento για την ίδια κατηγορία.

Μετά από αυτές τις επιτυχίες, ήρθε η σειρά ενός άλλου εισπρακτικού τίτλου. Ο Τορνατόρε διάβασε τον θεατρικό μονόλογο "Novecento" του Αλεσάντρο Μπαρίκο και κεραυνοβολήθηκε, αν και η ιδέα να κάνει μια κινηματογραφική μεταφορά πήρε μορφή αργά, με την πάροδο του χρόνου. Από αυτή τη μακρά διαδικασία εσωτερικής "απόκτησης" της πλοκής, γεννήθηκε ο μακροσκελής "Ο μύθος του πιανίστα στον ωκεανό". Πρωταγωνιστής είναι οΟ Αμερικανός ηθοποιός Τιμ Ροθ και, όπως πάντα, ο Ennio Morricone συνέθεσε την υπέροχη μουσική για το soundtrack. Μια παραγωγή που αγγίζει τα όρια του blockbuster.... Ο τίτλος αυτός συγκέντρωσε επίσης πολλά βραβεία, κερδίζοντας το Ciak d'Oro για τη σκηνοθεσία, το David di Donatello για τη σκηνοθεσία και δύο Nastri d'Argento, ένα για τη σκηνοθεσία και ένα για το σενάριο. Ακριβώς το 2000 είναι το έτος τηςπιο πρόσφατο έργο "Maléna", μια ιταλοαμερικανική συμπαραγωγή με πρωταγωνίστρια τη Monica Bellucci. Το 2000, παρήγαγε επίσης μια ταινία του σκηνοθέτη Roberto Andò με τίτλο "Το χειρόγραφο του πρίγκιπα".

Το 2006 γύρισε την ταινία "La sconosciuta", η οποία τιμήθηκε με τρία βραβεία David di Donatello. Το 2009 γύρισε την ταινία "Baarìa".

Βασική φιλμογραφία:

Camorrista, The (1986)

Νέος κινηματογράφος Paradiso (1987)

Είναι όλοι καλά (1990)

Sunday Especially, The (1991)

Pure Formality, One (1994)

Star Man, The (1995)

Ο θρύλος του πιανίστα στον ωκεανό (1998)

Malèna (2000)

Jane Doe (2006)

Baarìa (2009)