Βιογραφία - Το θάρρος της μοναξιάς

Ignatius Silone , ψευδώνυμο του Σύμφωνα με τον Tranquilli γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1900 στην Pescina dei Marsi, μια πόλη της επαρχίας L'Aquila, γιος ενός υφαντή και ενός μικρού γαιοκτήμονα (που είχε άλλα πέντε παιδιά). Μια τραγωδία είχε ήδη σημαδέψει τη ζωή του μικρού Ignazio, η απώλεια του πατέρα του και των πέντε αδελφών του κατά τη διάρκεια του τρομερού σεισμού που συγκλόνισε την περιοχή της Marsica το 1915.

Έτσι, ορφανός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, διέκοψε τις γυμνασιακές του σπουδές και αφοσιώθηκε στην πολιτική δραστηριότητα, η οποία τον οδήγησε να πάρει ενεργό μέρος στους αντιπολεμικούς αγώνες και στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Μόνος και χωρίς οικογένεια, ο νεαρός συγγραφέας περιορίστηκε να ζει στη φτωχότερη γειτονιά του δήμου, όπου, ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες που ασκούσε, ο ίδιοςτης επαναστατικής ομάδας "Ένωση Αγροτών". Ο Silone ήταν πάντα ιδεαλιστής και σε αυτή τη συμμορία επαναστατών βρήκε ψωμί για τα δόντια του διψώντας για δικαιοσύνη και ισότητα.

Εκείνα τα χρόνια, εν τω μεταξύ, η Ιταλία συμμετείχε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συμμετείχε σε διαμαρτυρίες κατά της εισόδου της Ιταλίας στον πόλεμο, αλλά δικάστηκε επειδή ηγήθηκε μιας βίαιης διαδήλωσης. Μετά τον πόλεμο, μετακόμισε στη Ρώμη, όπου εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Νεολαία, αντιτιθέμενος στον φασισμό.

Ως εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, συμμετείχε στο Συνέδριο της Λυών το 1921 και στην ίδρυση του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Τον επόμενο χρόνο, οι φασίστες πραγματοποίησαν την πορεία στη Ρώμη και ο Σιλόνε έγινε διευθυντής της ρωμαϊκής εφημερίδας "L'avanguardia" και εκδότης της τριεθνούς εφημερίδας "Il Lavoratore". Ανέλαβε διάφορες αποστολές στο εξωτερικό, αλλά λόγω των φασιστικών διώξεων, αναγκάστηκε ναπου ζούσε κρυμμένος και συνεργαζόταν με τον Γκράμσι.

Το 1926, αφού το κοινοβούλιο ψήφισε τους αμυντικούς νόμους του καθεστώτος, όλα τα πολιτικά κόμματα διαλύθηκαν.

Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, άρχισε ήδη να αναδύεται η προσωπική του κρίση ταυτότητας, η οποία συνδεόταν με την αναθεώρηση των κομμουνιστικών του ιδεών. Λίγο αργότερα, η εσωτερική του δυσφορία εξερράγη και το 1930 εγκατέλειψε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αφορμή ήταν η ακατάσχετη απέχθεια που ένιωθε ο Σιλόνε, ο μοναδικός ή σχεδόν ο μοναδικός κομμουνιστής της εποχής, για την πολιτική του Στάλιν, που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονταν μόνο ως τον πατέρα της επανάστασης και τηςφωτισμένος ηγέτης της σοσιαλιστικής πρωτοπορίας.

Αντίθετα, ο Στάλιν ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, πρώτα και κύρια ένας αιμοδιψής δικτάτορας, ικανός να παραμείνει αδιάφορος για τα εκατομμύρια των θανάτων που προκάλεσαν οι εκκαθαρίσεις του, και ο Σιλόνε, διανοητικά διαυγής σαν ακονισμένη λεπίδα, το κατάλαβε αυτό. Ο Σιλόνε, για την αποκήρυξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας πλήρωσε ένα πολύ υψηλό τίμημα, που προερχόταν πρώτα από τον τερματισμό όλων σχεδόν των φιλικών του σχέσεων (πολλοί φίλοι τουκομμουνιστική πίστη, δεν κατανοούσε και δεν ενέκρινε τις επιλογές του, αποκήρυξε τις σχέσεις μαζί του), και με τον αποκλεισμό από όλο το συνηθισμένο δίκτυο επαφών.

Εκτός από την πικρία που προερχόταν από την πολιτική, η περίοδος αυτή στη ζωή του συγγραφέα (πρόσφυγας τότε στην Ελβετία) συνοδεύτηκε από ένα άλλο δράμα, αυτό του μικρότερου αδελφού του, του τελευταίου επιζώντος της ήδη άτυχης οικογένειάς του, ο οποίος συνελήφθη το 1928 με την κατηγορία ότι ανήκε στο παράνομο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Αν ο άνθρωπος Σιλόνε ήταν απογοητευμένος και πικραμένος, ο συγγραφέας Σιλόνε από την άλλη παρήγαγε πολύ υλικό. Από την ελβετική εξορία του δημοσίευσε κείμενα μεταναστών, άρθρα και δοκίμια με ενδιαφέρον για τον ιταλικό φασισμό και κυρίως το πιο διάσημο μυθιστόρημά του Fontamara "Ο αγώνας κατά του φασισμού και του σταλινισμού τον οδήγησε στην ενεργό πολιτική και στη διεύθυνση του Σοσιαλιστικού Κέντρου Εξωτερικού στη Ζυρίχη. Η διάδοση των εγγράφων που παρήγαγε αυτό το Σοσιαλιστικό Κέντρο προκάλεσε την αντίδραση των φασιστών, οι οποίοι ζήτησαν την έκδοση του Silone, η οποία ευτυχώς δεν έγινε δεκτή από τις ελβετικές αρχές.

Το 1941, ο συγγραφέας δημοσίευσε το βιβλίο "Ο σπόρος κάτω από το χιόνι" και λίγα χρόνια αργότερα, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην Ιταλία, όπου εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Στη συνέχεια διευθύνει το "l'Avanti!", ιδρύει το "Europa Socialista" και επιχειρεί τη συνένωση των σοσιαλιστικών δυνάμεων με την ίδρυση ενός νέου κόμματος, αλλά μόνο απογοήτευση εισπράττει, γεγονός που τον πείθει να αποσυρθεί από την πολιτική. Την επόμενη χρονιά διευθύνει το ιταλικό τμήμα του Διεθνούς Κινήματος για την Ελευθερία του Πολιτισμού και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του περιοδικού "Tempo Presente". Στα χρόνια αυτά για τον Silone υπάρχει"Μια χούφτα βατόμουρα", "Το μυστικό του Λούκα" και "Η αλεπού και οι καμέλιες" δημοσιεύονται.

Στις 22 Αυγούστου 1978, μετά από μακρά ασθένεια, ο Silone πέθανε σε κλινική της Γενεύης, από ηλεκτροπληξία που υπέστη από εγκεφαλική κρίση. Είναι θαμμένος στην Pescina dei Marsi, στους πρόποδες του παλιού καμπαναριού του San Bernardo.