Biografia - Odwaga samotności

Ignatius Silone , pseudonim Według Tranquilli Urodził się 1 maja 1900 roku w Pescina dei Marsi, mieście w prowincji L'Aquila, jako syn tkacza i drobnego właściciela ziemskiego (który miał pięcioro innych dzieci). Tragedia już naznaczyła życie małego Ignazio, tracąc ojca i pięcioro rodzeństwa podczas strasznego trzęsienia ziemi, które wstrząsnęło regionem Marsica w 1915 roku.

Osierocony w wieku czternastu lat, przerwał naukę w szkole średniej i poświęcił się działalności politycznej, która doprowadziła go do aktywnego udziału w walkach antywojennych i rewolucyjnym ruchu robotniczym. Samotny i bez rodziny, młody pisarz został zredukowany do życia w najbiedniejszej dzielnicy gminy, gdzie wśród różnych zajęć, które wykonywał, był m.in.Silone zawsze był idealistą i w tej grupie rewolucjonistów znalazł chleb dla swoich zębów spragnionych sprawiedliwości i równości.

W międzyczasie Włochy uczestniczyły w I wojnie światowej. Brał udział w protestach przeciwko przystąpieniu Włoch do wojny, ale został osądzony za prowadzenie brutalnej demonstracji. Po wojnie przeniósł się do Rzymu, gdzie dołączył do Młodzieży Socjalistycznej, sprzeciwiając się faszyzmowi.

Jako przedstawiciel Partii Socjalistycznej wziął udział w kongresie w Lyonie w 1921 r. i w założeniu Włoskiej Partii Komunistycznej. W następnym roku faszyści przeprowadzili marsz na Rzym, a Silone został dyrektorem rzymskiej gazety "L'avanguardia" i redaktorem trójmiejskiej gazety "Il Lavoratore". Podejmował różne misje zagraniczne, ale z powodu prześladowań faszystowskich został zmuszony do podjęcia pracy za granicą.żyjący w ukryciu, współpracujący z Gramscim.

W 1926 r., po przyjęciu przez parlament reżimowych przepisów obronnych, wszystkie partie polityczne zostały rozwiązane.

W tych latach zaczął się już ujawniać jego osobisty kryzys tożsamości, związany z rewizją jego komunistycznych idei. Wkrótce potem jego wewnętrzny dyskomfort eksplodował i w 1930 r. opuścił partię komunistyczną. Wyzwalaczem był nieposkromiony wstręt, jaki Silone, jedyny lub prawie jedyny komunista tamtych czasów, czuł do polityki Stalina, postrzeganego przez większość jedynie jako ojciec rewolucji, a nie jako ojciec komunizmu.oświeconego lidera socjalistycznej awangardy.

Zamiast tego, Stalin był kimś zupełnie innym, przede wszystkim krwiożerczym dyktatorem, zdolnym do pozostania obojętnym na miliony śmierci spowodowanych przez jego czystki, a Silone, intelektualnie bystry jak naostrzone ostrze, rozumiał to. Silone, za swoje wyrzeczenie się ideologii komunistycznej zapłacił bardzo wysoką cenę, wynikającą po pierwsze z zakończenia prawie wszystkich jego przyjaźni (wielu przyjaciół Stalina, w tym Stalin).komunistycznej wiary, nie rozumiejąc i nie aprobując jego wyborów, zerwał z nim stosunki), a także przez wykluczenie z całej zwyczajowej sieci kontaktów.

Oprócz goryczy wynikającej z polityki, temu okresowi w życiu pisarza (wówczas uchodźcy w Szwajcarii) towarzyszył inny dramat, jego młodszego brata, ostatniego ocalałego z i tak już nieszczęśliwej rodziny, który został aresztowany w 1928 roku pod zarzutem przynależności do nielegalnej partii komunistycznej.

Jeśli człowiek Silone był rozczarowany i zgorzkniały, pisarz Silone z drugiej strony wyprodukował wiele materiałów. Ze swojego szwajcarskiego wygnania opublikował pisma emigrantów, artykuły i eseje na temat włoskiego faszyzmu, a przede wszystkim swoją najsłynniejszą powieść pt. Fontamara "Walka z faszyzmem i stalinizmem doprowadziła go do aktywnej polityki i do kierowania Socjalistycznym Centrum Zagranicznym w Zurychu. Rozpowszechnianie dokumentów opracowanych przez to Centrum Socjalistyczne wywołało reakcję faszystów, którzy zażądali ekstradycji Silone, która na szczęście nie została przyznana przez władze szwajcarskie.

W 1941 roku pisarz opublikował "The Seed Under the Snow", a kilka lat później, pod koniec II wojny światowej, powrócił do Włoch, gdzie wstąpił do Partii Socjalistycznej.

Następnie kieruje "l'Avanti!", zakłada "Europa Socialista" i próbuje połączyć siły socjalistyczne z założeniem nowej partii, ale spotyka go tylko rozczarowanie, które przekonuje go do wycofania się z polityki. W następnym roku kieruje włoską sekcją Międzynarodowego Ruchu na rzecz Wolności Kultury i przejmuje kierownictwo magazynu "Tempo Presente". W tych latach Silone jest"Garść jeżyn", "Sekret Luki" i "Lis i kamelie" zostają opublikowane.

22 sierpnia 1978 roku, po długiej chorobie, Silone zmarł w genewskiej klinice, porażony prądem w wyniku ataku mózgu. Został pochowany w Pescina dei Marsi, u stóp starej dzwonnicy San Bernardo.