Biografie - De moed van eenzaamheid

Ignatius Silone , pseudoniem van Volgens Tranquilli hij werd geboren op 1 mei 1900 in Pescina dei Marsi, een stadje in de provincie L'Aquila, als zoon van een wever en een kleine landeigenaar (die nog vijf andere kinderen had). Een tragedie tekende al het leven van de kleine Ignazio, het verlies van zijn vader en vijf broers en zussen tijdens de verschrikkelijke aardbeving die de regio Marsica in 1915 teisterde.

Zo wees geworden op veertienjarige leeftijd, onderbrak hij zijn middelbare schoolstudie en wijdde hij zich aan politieke activiteiten, die hem ertoe brachten actief deel te nemen aan de anti-oorlogsstrijd en de revolutionaire arbeidersbeweging. Alleen en zonder familie leefde de jonge schrijver in de armste wijk van de gemeente, waar hij, naast de verschillende activiteiten die hij ontplooide, onder andereSilone was altijd al een idealist en in die kring van revolutionairen vond hij brood op de plank, dorstend naar rechtvaardigheid en gelijkheid.

In die jaren nam Italië deel aan de Eerste Wereldoorlog. Hij nam deel aan protesten tegen de deelname van Italië aan de oorlog, maar werd berecht voor het leiden van een gewelddadige demonstratie. Na de oorlog verhuisde hij naar Rome, waar hij lid werd van de Socialistische Jeugd en zich verzette tegen het fascisme.

Als vertegenwoordiger van de Socialistische Partij nam hij deel aan het Congres van Lyon in 1921 en aan de oprichting van de Italiaanse Communistische Partij. Het jaar daarop voerden de fascisten de mars op Rome uit en Silone werd directeur van de Romeinse krant 'L'avanguardia' en redacteur van de Triestijnse krant 'Il Lavoratore'. Hij ondernam verschillende missies in het buitenland, maar door de fascistische vervolging werd hij gedwongenondergedoken, samenwerkend met Gramsci.

In 1926, nadat het parlement de defensiewetten van het regime had aangenomen, werden alle politieke partijen ontbonden.

In deze jaren begon zijn persoonlijke identiteitscrisis, die verband hield met de herziening van zijn communistische ideeën, zich al af te tekenen. Kort daarna explodeerde zijn innerlijke ongemak en in 1930 verliet hij de Communistische Partij. De aanleiding was de onbedwingbare afkeer die Silone, de enige of bijna de enige communist van die tijd, voelde voor de politiek van Stalin, die door de meesten alleen werd gezien als de vader van de revolutie enverlichte leider van de socialistische avant-garde.

In plaats daarvan was Stalin iets heel anders, in de eerste plaats een bloeddorstige dictator, die in staat was onverschillig te blijven voor de miljoenen doden die zijn zuiveringen veroorzaakten, en Silone, intellectueel zo helder als een geslepen lemmet, begreep dit. Silone betaalde voor zijn afzweren van de communistische ideologie een zeer hoge prijs, die in de eerste plaats voortkwam uit de beëindiging van bijna al zijn vriendschappen (veel vrienden vancommunistische geloof, die zijn keuzes niet begreep en niet goedkeurde, verbrak de relatie met hem), en door uitsluiting van het hele gebruikelijke netwerk van contacten.

Naast de bitterheid die voortkwam uit de politiek, ging deze periode in het leven van de schrijver (destijds een vluchteling in Zwitserland) gepaard met een ander drama, dat van zijn jongere broer, de laatste overlevende van zijn toch al ongelukkige familie, die in 1928 werd gearresteerd op beschuldiging van lidmaatschap van de illegale Communistische Partij.

Was de man Silone teleurgesteld en verbitterd, de schrijver Silone produceerde daarentegen veel materiaal. Vanuit zijn Zwitserse ballingschap publiceerde hij geschriften van emigranten, interessante artikelen en essays over het Italiaanse fascisme en vooral zijn beroemdste roman ' Fontamara "De strijd tegen het fascisme en stalinisme bracht hem tot actieve politiek en het leiden van het Socialistisch Buitenland Centrum in Zürich. De verspreiding van de documenten die door dit Socialistisch Centrum werden geproduceerd, lokte de reactie van de fascisten uit, die Silone's uitlevering eisten, wat gelukkig niet werd toegestaan door de Zwitserse autoriteiten.

In 1941 publiceerde de schrijver 'Het zaad onder de sneeuw' en een paar jaar later, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, keerde hij terug naar Italië, waar hij lid werd van de Socialistische Partij.

Vervolgens leidt hij 'l'Avanti!', richt hij 'Europa Socialista' op en probeert hij de socialistische krachten te verenigen met de oprichting van een nieuwe partij, maar dit loopt uit op een teleurstelling die hem ervan overtuigt zich terug te trekken uit de politiek. Het jaar daarop leidt hij de Italiaanse afdeling van de Internationale Beweging voor de Vrijheid van Cultuur en neemt hij de leiding over van het tijdschrift 'Tempo Presente'. In deze jaren is er voor SiloneEen handvol bramen', 'Luca's geheim' en 'De vos en de camelia's' worden gepubliceerd.

Op 22 augustus 1978, na een lang ziekbed, stierf Silone in een kliniek in Genève, geëlektrocuteerd door een herseninfarct. Hij ligt begraven in Pescina dei Marsi, aan de voet van de oude klokkentoren van San Bernardo.