Βιογραφία

• Εκπαίδευση και σπουδές
• Η εγκατάλειψη της Γερμανίας
• Η Χάνα Άρεντ στις δεκαετίες του 1940 και 1950
• Σκέψη και θεμελιώδη έργα της Hannah Arendt
• Τα τελευταία χρόνια

Hannah Arendt ήταν Γερμανίδα φιλόσοφος. Γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1906 στο Λίντεν, ένα προάστιο του Ανόβερου, όπου ζούσαν τότε οι γονείς της Μάρθα και Πάουλ Άρεντ. Η οικογένειά της, που ανήκε στην εβραϊκή αστική τάξη και ήταν σαφώς εύπορη, δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με το σιωνιστικό κίνημα και τις ιδέες. Παρόλο που δεν έλαβε παραδοσιακή θρησκευτική ανατροφή, ωστόσο, η Άρεντ δεν αρνήθηκε τηνποτέ δικά τους Εβραϊκή ταυτότητα που πάντα δηλώνει - αλλά με αντισυμβατικό τρόπο - την πίστη στον Θεό Αυτό το πλαίσιο αναφοράς είναι εξαιρετικά σημαντικό, διότι η Χάνα Άρεντ αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην προσπάθεια να κατανόηση της μοίρας του εβραϊκού λαού και απόλυτα ταυτισμένη με τις εναλλαγές της.

Hannah Arendt

Εκπαίδευση και σπουδές

Στις ακαδημαϊκές της σπουδές ήταν φοιτήτρια του Μάρτιν Χάιντεγκερ στο Μάρμπουργκ, και του Edmund Husserl στο Φράιμπουργκ.

Το 1929 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη, υπό την καθοδήγηση του Karl Jaspers με μια διατριβή για "Η έννοια της αγάπης στον Αυγουστίνο". Όσον αφορά τη σχέση του με τον Χάιντεγκερ, χάρη σε επιστολές και αλληλογραφία που ήρθαν ευτυχώς στο φως τη δεκαετία του 2000, ανακαλύφθηκε ότι ήταν εραστές.

Μετά την αποφοίτησή του μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου έλαβε υποτροφία για ένα έρευνα για τον ρομαντισμό αφιερωμένο στη μορφή της Rahel Varnhagen ( "Rahel Varnahagen. Η ιστορία μιας Εβραίας". Την ίδια χρονιά (1929) παντρεύτηκε Günther Stern έναν φιλόσοφο που γνώρισε χρόνια νωρίτερα στο Μάρμπουργκ.

Η εγκατάλειψη της Γερμανίας

Μετά την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία και την έναρξη της δίωξη απέναντι στις εβραϊκές κοινότητες, η Χάνα Άρεντ εγκατέλειψε τη Γερμανία. Το 1933 πέρασε τα λεγόμενα "πράσινα σύνορα" του Erz.

Περνώντας από την Πράγα, τη Γένοβα και τη Γενεύη φτάνει στο Παρίσι . Εδώ συνάντησε και επισκέφθηκε, μεταξύ άλλων, τον συγγραφέα Walter Benjamin και ο φιλόσοφος και ιστορικός της επιστήμης Alexandre Koyré .

Στη γαλλική πρωτεύουσα, συνεργάζεται με ιδρύματα με στόχο προετοιμασία των νέων σε μια ζωή ως εργάτες ή αγρότες στην Παλαιστίνη ( l'Agricolture et Artisan και το Yugend-Aliyah Για λίγους μήνες εργάστηκε ως προσωπική γραμματέας της βαρόνης Germaine de Rothschild.

Η Χάνα Άρεντ στις δεκαετίες του 1940 και 1950

Το 1940 παντρεύεται για δεύτερη φορά. Ο νέος της σύντροφος είναι ο Heinrich Blücher επίσης φιλόσοφος και ακαδημαϊκός.

Οι ιστορικές εξελίξεις της δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος οδήγησαν τη Χάνα Άρεντ να εγκαταλείψει και αυτή το γαλλικό έδαφος.

Η κυβέρνηση του Βισύ την έκλεισε στο στρατόπεδο του Γκουρς επειδή ύποπτος αλλοδαπός Στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερη και μετά από διάφορες περιπέτειες κατάφερε να σαλπάρει από το λιμάνι της Λισαβόνας για τη Νέα Υόρκη, όπου έφτασε με τον σύζυγό της τον Μάιο του 1941.

Δείτε επίσης: Βιογραφία του Michele Santoro

Το 1951 της χορηγήθηκε το Αμερικανική υπηκοότητα : ανακτώντας έτσι το πολιτικά δικαιώματα την οποία στερήθηκε από την αναχώρησή της από τη Γερμανία.

Το 1957, το ακαδημαϊκή καριέρα κατάλληλος: έλαβε θέσεις διδασκαλίας στα πανεπιστήμια Berkeley, Columbia, Princeton.

Από το 1967 μέχρι το θάνατό του δίδαξε στο Νέα Σχολή Κοινωνικών Ερευνών της Νέας Υόρκης.

Σκέψη και θεμελιώδη έργα της Hannah Arendt

Η ιστορία θυμάται τη Χάνα Άρεντ για τη συνεχή δέσμευσή της στην αγώνα κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την καταδίκη τους. Η σκέψη του σχετικά με αυτό το θέμα ενσωματώνεται στο βιβλίο-έρευνα στο Adolf Eichmann και τον ναζισμό, με τίτλο " Η κοινοτοπία του κακού: ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ " (1963).

Ακόμα νωρίτερα, το 1951, είχε δημοσιεύσει το θεμελιώδες " Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού ", το αποτέλεσμα μιας ακριβούς ιστορική και φιλοσοφική έρευνα Σε αυτό το δοκίμιο, προκύπτουν αρνητικές κρίσεις τόσο για τη Γαλλική Επανάσταση όσο και για την Ρωσική Επανάσταση .

Από την άποψη αυτή, η αμερικανική George Kateb ένας από τους κορυφαίους μελετητές της φιλοσόφου, συνοψίζει τη σκέψη της σε σχέση με το κακό:

Η Άρεντ επικεντρώνεται στη φιγούρα του Αδόλφου Άιχμαν, που κάθεται στο γυάλινο θάλαμο και ανακρίνεται από έναν Ισραηλινό κατήγορο. Όταν τον ρωτούν γιατί έκανε ό,τι έκανε, ο Άιχμαν απαντάει κάθε φορά διαφορετικά, λέγοντας πότε ότι απλώς εκτελούσε εντολές, πότε ότι θεωρούσε ανέντιμο να μην εκτελέσει τη δουλειά που του είχε ανατεθεί, πότε ότι ηη συνείδησή του τον υποχρέωνε να είναι πιστός στους ανωτέρους του. Στο τέλος, όλες οι απαντήσεις του κατέληγαν σε μία: " Έκανα αυτό που έκανα ".

Ως εκ τούτου Hannah Arendt Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Άιχμαν έλεγε την αλήθεια, ότι δεν ήταν ένας κακός, σκληρός ή παρανοϊκός άνθρωπος. Και το τρομερό ήταν ακριβώς αυτό, ότι ήταν ένας συνηθισμένος, συνηθισμένος άνθρωπος, τις περισσότερες φορές ανίκανος να σκεφτεί, όπως οι περισσότεροι από εμάς.

Για την Άρεντ, όλοι μας είμαστε ως επί το πλείστον ανίκανοι να σταματήσουμε και να σκεφτούμε και να πούμε στον εαυτό μας τι κάνουμε, ό,τι κι αν είναι αυτό.

Με μια πιο προσεκτική ματιά, το επίκεντρο της μελέτης της φιλοσόφου, αυτό που κινεί το ενδιαφέρον της για τον ολοκληρωτισμό, εκφράζεται καλά από μια φράση από το Pascal :

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να σκέφτεσαι.

Τόσο το βιβλίο Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού και αυτή για τον Άιχμαν μπορεί να θεωρηθεί σχόλιο για αυτή τη σύντομη αλλά εξαιρετική πρόταση του Μπλεζ Πασκάλ.

Ο Άιχμαν δεν σκέφτηκε- και σε αυτό ήταν όπως είμαστε όλοι μας τις περισσότερες φορές: πλάσματα υποταγμένα στη συνήθεια ή στη μηχανική παρόρμηση. Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, γιατί το κακό ορίζεται από αυτήν 'ασήμαντο' Δεν έχει βάθος, δεν έχει ουσία που να αντιστοιχεί στα αποτελέσματά του.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον συγγραφέα, αυτή η ψυχολογική ερμηνεία του Άιχμαν δεν μπορεί να επεκταθεί στους ηγέτες του ναζισμού, στους Χίτλερ , a Göring , a Χίμλερ Είχαν ένα σημαντικό ψυχολογικό βάθος: ήταν ιδεολογικά δεσμευμένος Ο Άιχμαν, αντίθετα, ήταν μόνο δημόσιος υπάλληλος: αυτό είναι το "κοινοτοπία του κακού .

Η διαφορά, επομένως, μεταξύ Οι απαρχές του ολοκληρωτισμού e Η κοινοτοπία του κακού: ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ συνίσταται σε αυτό:

• η πρώτη μιλάει, κατά κύριο λόγο, για όλους εκείνους που υποδαυλίζουν το κακό,
• η δεύτερη, που έρχεται να ολοκληρώσει την ανάλυση του όλου φαινομένου, αφορά τη νοοτροπία των κακών αξιωματούχων.

Μετά από όλα αυτά, ότι ο μεγαλύτερος εγκληματίας του 20ου αιώνα είναι ο άνθρωπος από καλή οικογένεια είναι μια ιδέα που πηγάζει έντονα από την παραγωγή της Arendt.

Δείτε επίσης: Βιογραφία της Nathalie Caldonazzo

Αυτό ολοκληρώνει την προσπάθειά του να βρει ένα εξήγηση στο πιο φρικτό από όλα τα φαινόμενα.

Το αν το πέτυχε πραγματικά αυτό είναι θέμα ακαδημαϊκής συζήτησης.

Η Χάνα Άρεντ προσπάθησε να εξηγήσει την αιτία και τη φύση του κακού του ολοκληρωτισμού, πηγαίνοντας βαθύτερα από Τζορτζ Όργουελ , του Simone Weil Αυτό είναι αρκετό για να τους αξίζει μεγάλη προσοχή.

Επίσης, πρέπει να θυμόμαστε την επίπονη υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ενώσεις κατά τη διάρκεια της Πόλεμος του Βιετνάμ και επεισόδια πολιτικής ανυπακοής: γραπτά σχετικά με αυτή τη φάση βρίσκονται στο έργο " Πολιτική ανυπακοή ".

Τα τελευταία χρόνια

Το 1972 προσκλήθηκε να πραγματοποιήσει το Διαλέξεις Gifford (μια ετήσια σειρά διαλέξεων, από το 1887, για τη θεολογία) στο σκωτσέζικο Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν, το οποίο είχε φιλοξενήσει στο παρελθόν διακεκριμένους στοχαστές όπως Henri Bergson , Étienne και Gabriel Marcel.

Δύο χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύκλου του Gifford , η Άρεντ υφίσταται την πρώτη καρδιακή προσβολή .

Άλλα σημαντικά έργα αυτής της περιόδου είναι το "Vita activa. Η ανθρώπινη κατάσταση" και ο θεωρητικός τόμος "Η ζωή του νου", ο οποίος κυκλοφόρησε μετά θάνατον το 1978. Μέσω του τελευταίου, η Άρεντ, ακολουθώντας τα βήματα των πολυαγαπημένων Ελλήνων συγγραφέων (η αγάπη πέρασε από τον Χάιντεγκερ), φέρνει την " marvel "(η thaumàzein ).

Η μεγάλη στοχαστής Χάνα Άρεντ πέθανε στις 4 Δεκεμβρίου 1975, σε ηλικία 69 ετών, από δεύτερη καρδιακή ανακοπή, στο διαμέρισμά της στην Riverside Drive της Νέας Υόρκης.

Το 2012, η βιογραφική ταινία "Hannah Arendt". με πρωταγωνίστρια την Barbara Sukowa και σκηνοθέτη τη Γερμανίδα σκηνοθέτιδα Margarethe von Trotta.