Βιογραφία - Μέσα από δύσκολους καιρούς

Ο Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1897 στο Concesio, ένα χωριό κοντά στην Μπρέσια, σε ένα σπίτι όπου οι γονείς του συνήθιζαν να περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ο πατέρας του, Giorgio Montini, διευθύνει μια καθολική εφημερίδα, την "Il cittadino di Brescia", και είναι βουλευτής του Ιταλικού Λαϊκού Κόμματος του Don Luigi Sturzo. Ο ίδιος είναι επίσης γνωστός εκπρόσωπος του καθολικισμού.Η μητέρα, από την άλλη πλευρά, είναι η Giuditta Alghisi.

Ο Τζοβάνι έχει δύο αδελφούς, τον Φραντσέσκο και τον Λουντοβίκο- σε ηλικία έξι ετών εγγράφεται στο ιησουιτικό οικοτροφείο "Cesare Arici" της Μπρέσια, όπου γίνεται δεκτός ως εξωτερικός μαθητής, καθώς η υγεία του είναι κακή. Το 1907, μετά από παπική ακρόαση, ο Πάπας Πίος Χ του δίνει το μυστήριο της Πρώτης Κοινωνίας και του Χρίσματος. Ο Τζοβάνι φοιτά στο θρησκευτικό ινστιτούτο της Μπρέσια μέχρι τοτο οποίο αποφοίτησε από το δημόσιο γυμνάσιο "Arnaldo da Brescia" το 1916.

Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών άρχισε να εργάζεται στη φοιτητική εφημερίδα "La Fionda" και τρία χρόνια αργότερα εντάχθηκε στην Ιταλική Καθολική Πανεπιστημιακή Ομοσπονδία (FUCI). Στις 29 Μαΐου του επόμενου έτους χειροτονήθηκε ιερέας. Λίγο αργότερα μετακόμισε στη Ρώμη, όπου άρχισε να εργάζεται στη Γραμματεία του Βατικανού και όπου πραγματοποίησε τις ακαδημαϊκές του σπουδές.

Σύντομα αποφοίτησε από τη φιλοσοφία, το αστικό και το κανονικό δίκαιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατείχε επίσης τη θέση του εκκλησιαστικού βοηθού της FUCI, την οποία εγκατέλειψε το 1933 λόγω της μεγάλης δέσμευσης που του ζητούσε η Γραμματεία του Κράτους του Βατικανού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο, ο Μοντίνι διορίστηκε αναπληρωτής της Γραμματείας του Κράτους και συνεργάστηκε με τον Eugenio Pacelli, ο οποίος σε αυτές τιςχρόνια ως Καρδινάλιος Υπουργός Εξωτερικών.

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Πάπας Πίος ΧΙ πέθανε και ο Pacelli ανέβηκε στον παπικό θρόνο με το όνομα Πίος ΧΙΙ. Το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν προ των πυλών και ο Giovanni βοήθησε τον Πάπα να γράψει το ραδιοφωνικό μήνυμα που ο τελευταίος έπρεπε να κάνει για να αποτρέψει την έναρξη των εχθροπραξιών.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Πάπας και ο ίδιος ο Μοντίνι κατηγορούνται για φιλοναζιστικό δωσιλογισμό, αλλά στην πραγματικότητα, κάτω από μεγάλη μυστικότητα, ο τελευταίος θα είναι αυτός που, με τη μεσολάβηση της Εκκλησίας, θα διεξάγει διαπραγματεύσεις με τη Μαρία Ζοζέ της Σαβοΐας, προκειμένου να επιτευχθεί ξεχωριστή ειρήνη με τους Αμερικανούς Συμμάχους.

Επίσης, κατά την περίοδο αυτή, η Εκκλησία βοήθησε περίπου τέσσερις χιλιάδες Ιταλούς Εβραίους, προσφέροντάς τους φιλοξενία στο Βατικανό, εν αγνοία του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Το 1952, ο Μοντίνι υποστήριξε στις τοπικές εκλογές τον υποψήφιο Alcide De Gasperi, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Την ίδια χρονιά, διορίστηκε υφυπουργός για τις τακτικές υποθέσεις.

Τον Νοέμβριο, δύο χρόνια αργότερα, εξελέγη αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου και ως εκ τούτου έπρεπε να εγκαταλείψει την Κρατική Γραμματεία του Βατικανού. Ως αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου, κατάφερε να ξεκινήσει μια πολιτική διαλόγου με τις διάφορες κοινωνικές συνιστώσες της περιοχής του Μιλάνου και, μέσω της δημιουργίας των Χριστιανικών Ενώσεων Ιταλών Εργατών, κατάφερε να επαναλάβει τον διάλογο με τους Μιλανέζους εργάτες.

Το 1958, ο νέος Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ τον χειροτόνησε καρδινάλιο και, κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του πρώτου, προήδρευσε των εργασιών της Δεύτερης Βατικανής Συνόδου, οι οποίες, ωστόσο, διακόπηκαν το 1963 λόγω του θανάτου του Πάπα.

Μετά το θάνατο του Ιωάννη ΚΓ΄, πραγματοποιήθηκε μια σύντομη διαβούλευση και ο Μοντίνι εξελέγη νέος Πάπας με μεγάλη συναίνεση στις 21 Ιουνίου 1963. Ο Μοντίνι πήρε το όνομα Παύλος ΣΤ' .

Τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να πουλήσει την παπική τιάρα με σκοπό να κάνει καλό σε άλλους με τα έσοδα. Αυτή αγοράστηκε από τον αρχιεπίσκοπο της Νέας Υόρκης, Σπέλμαν.

Άνθρωπος με πολύ ήπια διάθεση, Πάπας Παύλος ΣΤ' καταφέρνει να διευθύνει με πείσμα τις θρησκευτικές και κοινωνικές υποθέσεις, συνεχίζοντας το έργο της Β΄ Βατικανής Συνόδου που είχε διακοπεί λίγο νωρίτερα, μετά το θάνατο του προκατόχου του. Κατά τη διάρκεια του έργου, ανοίγεται στον εκσυγχρονισμό του καθολικού κόσμου, ξεκινώντας το δρόμο του διαλόγου και της ειρήνης με τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, παραμένοντας όμως πιστός σε ορισμένες αρχές της θρησκείαςΚαθολικός.

Ένα χρόνο μετά την εκλογή του, ξεκίνησε ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους, δείχνοντας μεγάλο άνοιγμα και προς το Ορθόδοξο Χριστιανικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, όπως μαρτυρά ο εναγκαλισμός του με τον Πατριάρχη Αθηναγόρα.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1965, συγκάλεσε τη Σύνοδο των Επισκόπων για να προσπαθήσει να εκτονώσει την ένταση με την επισκοπική συλλογικότητα. Τον επόμενο μήνα του ίδιου έτους, πραγματοποίησε ένα ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάνοντας μια ομιλία στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά, οι εργασίες της Β' Βατικανής Συνόδου έφτασαν στο τέλος τους, αλλά η κοινωνική κατάσταση στη χώρα έγινε περίπλοκη, καθώςδιέδωσε μαρξιστικά και κοσμικά πολιτικά ιδεώδη, επιτιθέμενος στην Καθολική Εκκλησία. Την επόμενη χρονιά κατήργησε το "Ευρετήριο των απαγορευμένων βιβλίων" και το 1968 καθιέρωσε την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, η οποία θα εορταζόταν την επόμενη χρονιά.

Την περίοδο αυτή έγραψε την εγκύκλιο "Sacerdotalis Caelibatus", με την οποία ασχολήθηκε με το θέμα της ιερατικής αγαμίας, μένοντας πιστός στις διατάξεις της Συνόδου του Τρέντο. Την επόμενη χρονιά τέλεσε τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία στη χαλυβουργία Italsider στον Τάραντα, με σκοπό να συνεχίσει το διάλογο με τους Ιταλούς εργάτες. Μεταξύ των εγκυκλίων του που έγιναν γνωστές τα χρόνια αυτά είναι η "Populorumprogressio" με στόχο την περαιτέρω βοήθεια προς τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, καθώς και το επικρινόμενο "Humanae vitae", στο οποίο τονίζεται ότι η τεκνοποίηση πρέπει να γίνεται αποκλειστικά στο πλαίσιο του γάμου.

Κατά τη διάρκεια του ποντιφικού του αξιώματος πραγματοποίησε πολυάριθμα ταξίδια: προσκύνησε στην Πορτογαλία, στο ιερό της Φάτιμα, στην Ινδία, στην Κωνσταντινούπολη, στην Έφεσο και στη Σμύρνη σε αποστολικό ταξίδι, στην Μπογκοτά, στη Γενεύη με την ευκαιρία της 50ής επετείου της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, προσκύνησε στην Ουγκάντα, στην Ανατολική Ασία, στην Ωκεανία και στην Αυστραλία. Πήγε επίσης σεστην Πίζα για το Εθνικό Ευχαριστιακό Συνέδριο και προσκύνησε στο Κάλιαρι στο Μαριανό Ιερό της Παναγίας της Μποναρίας.

Το 1974-1975, εγκαινίασε το Άγιο Έτος και κατά τη διάρκεια του ανοίγματος της Αγίας Πύλης, μπάζα μετά από πτώση έπεσαν πάνω στον Πάπα. Το επεισόδιο μεταδόθηκε ζωντανά από την τηλεόραση. Δύο χρόνια αργότερα πραγματοποίησε την τελευταία του επίσκεψη εκτός Ρώμης, όταν επισκέφθηκε την Πεσκάρα κατά τη διάρκεια του Εθνικού Ευχαριστιακού Συνεδρίου.

Στις 16 Μαρτίου 1978, ο Ιταλός πρωθυπουργός Άλντο Μόρο απήχθη στα χέρια των Ερυθρών Ταξιαρχιών- στις 21 Απριλίου του ίδιου έτους, ο Πάπας Παύλος ΣΤ' δημοσίευσε επιστολή σε όλες τις ιταλικές εφημερίδες, με την οποία ζητούσε ταπεινά από τους απαγωγείς να απελευθερώσουν τον χριστιανοδημοκράτη πολιτικό. Δυστυχώς, το αυτοκίνητο του Άλντο Μόρο βρέθηκε στις 9 Μαΐου του ίδιου έτους στοVia Caetani στη Ρώμη, με τη σορό του πολιτικού, ο οποίος υπήρξε μεγάλος φίλος του Πάπα κατά τη διάρκεια της ζωής του, μέσα. Επίσης, προκαλώντας επικρίσεις, ο Πάπας παρίσταται στην κρατική κηδεία του Aldo Moro.

Πάπας Παύλος ΣΤ' πέθανε στις 6 Αυγούστου 1978 στην κατοικία του στο Castel Gandolfo, χτυπημένος κατά τη διάρκεια της νύχτας από πνευμονικό οίδημα.

Μακαρίστηκε από τον Πάπα Φραγκίσκο την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014 και αγιοποιήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 14 Οκτωβρίου 2018.