بیوگرافی • شگفتی کلمات

او در 12 ژوئیه 1904 در پارال (شیلی)، نه چندان دور از پایتخت سانتیاگو به دنیا آمد. نام اصلی او نفتالی ریکاردو ریس باسوآلتو است.

پدر بیوه ماند و در سال 1906 به Temuco نقل مکان کرد. در اینجا او با ترینیداد کاندیا ازدواج می کند.

شاعر آینده به زودی به ادبیات علاقه نشان داد. پدرش با او مخالفت می کند، اما گابریلا میسترال، برنده آینده جایزه نوبل، که در دوره آموزش مدرسه معلم او خواهد بود، تشویق می شود.

اولین کار رسمی او به عنوان نویسنده مقاله "Entusiasmo y perseverancia" است و در سن 13 سالگی در روزنامه محلی "La Manana" منتشر شده است. در سال 1920 است که او شروع به استفاده از نام مستعار پابلو نرودا برای انتشارات خود کرد که بعداً از نظر قانونی نیز شناخته خواهد شد.

نرودا در سال 1923 تنها 19 سال داشت که اولین کتاب خود را منتشر کرد: "کرپوسکولاریو". در سال بعد او با "بیست شعر عاشقانه و یک آهنگ ناامیدانه" موفقیت قابل توجهی داشت.

از سال 1925 او نقد "Caballo de Bastos" را کارگردانی کرد. او کار دیپلماتیک خود را از سال 1927 آغاز کرد: او ابتدا به عنوان کنسول در رانگون و سپس در کلمبو (سیلان) منصوب شد.

پابلو نرودا

در سال 1930 با یک زن هلندی در باتاویا ازدواج کرد. در سال 1933 کنسول در بوئنوس آیرس بود و در آنجا با فدریکو گارسیا لورکا آشنا شد. سال بعد او در مادرید است و در آنجا با رافائل دوست می شودآلبرتی در آغاز جنگ داخلی (1936) او طرف جمهوری را گرفت و از دفتر کنسولی خود برکنار شد. سپس به پاریس می رود. در اینجا او کنسول مهاجرت پناهندگان جمهوری خواه شیلی شد.

در سال 1940 نرودا به عنوان کنسول مکزیک منصوب شد و در آنجا با ماتیلد اوروتیا آشنا شد و برای او "آیات کاپیتان" را نوشت. او در سال 1945 به عنوان سناتور انتخاب شد و به حزب کمونیست پیوست.

در سال 1949، پس از یک دوره مخفی کاری، برای فرار از دولت ضد کمونیستی گابریل گونزالس ویدلا، از شیلی گریخت و از طریق اتحاد جماهیر شوروی، لهستان و مجارستان سفر کرد.

بین سالهای 1951 و 1952 نیز از ایتالیا گذشت. مدت کوتاهی پس از آن به آنجا باز می گردد و در کاپری ساکن می شود. بین سالهای 1955 و 1960 او به اروپا، آسیا و آمریکای لاتین سفر کرد.

در سال 1966 شخص او مورد بحث خشونت آمیز روشنفکران کوبایی برای سفرش به ایالات متحده قرار گرفت.

پابلو نرودا در سال 1971 جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد. او در 23 سپتامبر 1973 در سانتیاگو درگذشت. "، "صد غزل عشق"، "Canto Generale"، "قصیده های ابتدایی"، "Extravagario"، "انگور و باد"، درام "شکوه و مرگ از خواکین موریتا" و خاطرات "اعتراف می کنم که من زندگی کرده اند".