بیوگرافی

• همکاری با فرانکو باسالیا
• پائولو کرپت در دهه 80
• دهه 90
• دهه 2000
• دهه 2010

پائولو کرپت در 17 سپتامبر 1951 در تورین، پسر ماسیمو کرپت، استاد سابق کلینیک بیماری های شغلی و رئیس دانشگاه پادوآ به دنیا آمد. پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه پادوا در رشته پزشکی و جراحی در سال 1976، او به مدت سه سال در بیمارستان روانی آرتزو ماند و سپس تصمیم به ترک ایتالیا گرفت. این تصمیم به لطف کمک مالی بین المللی اعطا شده توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) گرفته شده است.

او سپس در دانمارک، بریتانیای کبیر، آلمان، سوئیس و چکسلواکی کار کرد و سپس به هند رفت. پائولو کرپت در تورنتو، ریودوژانیرو و هاردوارد در مرکز مطالعات اروپایی تدریس می‌کند. پس از بازگشت به ایتالیا، او دعوت فرانکو باسالیا را می پذیرد، که به او پیشنهاد می کند که او را به رم دنبال کند.

همکاری با فرانکو باسالیا

متعاقباً او به ورونا نقل مکان کرد و در آنجا با یکی از دوستان باساگلیا، پروفسور هرایر ترزیان، آشنا شد. پائولو کرپت که توسط باساگلیا برای هماهنگی خدمات روانپزشکی شهر رم در سال‌هایی که لوئیجی پتروسلی شهردار پایتخت بود فراخوانده شد، پروژه‌های سازمان‌دهی شده با باسالیا را به دلیل مرگ وی متوقف کرد. .

سپس بامشاور فرهنگ رناتو نیکولینی و بعداً توسط WHO برای هماهنگی پروژه ای در رابطه با پیشگیری از رفتارهای خودکشی فراخوانده شد.

در سال 1978 با مقاله "تحقیق، تاریخچه و شیوه های جایگزین در روانپزشکی" در تهیه پیش نویس "تاریخچه سلامت در ایتالیا. روش ها و نشانه های تحقیق" همکاری کرد.

پائولو کرپت در دهه 80

در همین حین فارغ التحصیل رشته جامعه شناسی در دانشگاه اوربینو بود، در سال 1981 به همراه ماریا گرازیا جیانیچدا مقاله ای با عنوان "موجودی از یک روانپزشکی" منتشر کرد که توسط الکتا منتشر شد. این کار در سال بعد توسط "بین قوانین و آرمان شهر. فرضیه ها و اقدامات برای شناسایی زمینه روانپزشکی"، "فرضیه خطر. تحقیق در مورد اجبار در تجربه غلبه بر پناهندگی آرتزو" و "روانپزشکی بدون پناهندگی [اپیدمیولوژیک" دنبال شد. نقد اصلاحات]».

پس از نگارش "روانپزشکی در رم. فرضیه ها و پیشنهادها برای استفاده از ابزارهای اپیدمیولوژیک در واقعیتی در حال تغییر" برای جلد "روانپزشکی بدون بیمارستان روانی. اپیدمیولوژی انتقادی اصلاحات" که مقدمه آن را نیز ویرایش کرده است. ، در سال 1983 به معرفی اثر "موزه های جنون. کنترل اجتماعی انحراف در انگلستان قرن 19" پرداخت.

سپس در جلد «واقعیت و چشم‌انداز اصلاح کمک‌های روانپزشکی» که توسط وزارت بهداشت منتشر شد، همکاری کرد.مقاله "سازمان خدمات حفاظت از سلامت روان در مناطق بزرگ شهری".

در سال 1985 پائولو کرپت تخصص خود را در روانپزشکی در کلینیک روانپزشکی دانشگاه پادوآ به دست آورد. چند سال بعد به همراه ویتو میریزیو جلد «خدمات روانپزشکی در واقعیت شهری» را منتشر کرد که توسط Science thinking منتشر شد.

در سال 1989 او به همراه فرانچسکو فلورنزانو "امتناع از زندگی کردن. آناتومی خودکشی" را نوشت. شرایط جسمی و روحی کسانی که شغل ندارند».

او در سومین سمپوزیوم اروپایی در مورد رفتار خودکشی و عوامل خطر که بین 25 و 28 سپتامبر 1990 در بولونیا برگزار شد، حضور داشت. در سال 1992 او "رفتار خودکشی در اروپا. یافته های تحقیقات اخیر" و سپس "ابعاد خلاء. جوانی و خودکشی" را منتشر کرد که توسط فلترینلی منتشر شد.

در سال 1994 برای جلد "درمان ناراحتی. فراتر از اسطوره بیولوژیکی افسردگی"، سخنرانی "افسردگی بین اسطوره بیولوژیکی و بازنمایی اجتماعی" و همچنین انتشار "معیارهای ناراحتی روانی" نوشت.

سال بعد او با جلد "Cuori violenti. سفر در جرایم نوجوانان" به انتشارات برای فلترینلی بازگشت.

نه تنها غیرداستانی، اما: در نیمه دومدر دهه 1990، روانپزشک پائولو کرپت نیز شروع به وقف خود را به داستان نویسی کرد. از سال 1997، به عنوان مثال، کتاب "تنهایی. خاطرات غیبت" منتشر شده توسط فلترینلی است. به سال بعد «روزهای خشم. داستان های ماترکشی» که با جانکارلو دی کاتالدو ساخته شد، برمی گردد.

دهه 2000

در سال 2001، کرپت برای Einaudi نوشت: "ما قادر به گوش دادن به آنها نیستیم. تأملاتی در مورد دوران کودکی و نوجوانی": این ادامه یک همکاری طولانی با ناشر تورین است که چند سال قبل با "Shipwage" آغاز شده بود. سه داستان مرزی» و همچنین او را به ساختن «تو، ما. بر بی تفاوتی جوانان و بزرگسالان»، «بچه ها دیگر بزرگ نمی شوند» و «در عشق. عاشق شدن، حسادت، اروس، رها شدن، شجاعت احساسات».

دوباره برای Einaudi، در سال 2007 کرپت با جوزپه زوئیس و ماریو بوتا نوشت "جایی که احساسات زندگی می کنند. شادی و مکان هایی که ما در آن زندگی می کنیم".

در این میان رابطه او با داستان ادامه دارد: «دلیل احساسات»، «لعنت و سبک» و «به زن خیانت شده» ثمره یک فعالیت نویسندگی قطعاً پربار است.

"لذت آموزش" به سال 2008 برمی گردد، پس از آن "خانواده. کتابچه راهنمای والدینی که نمی خواهند تسلیم شوند" و "چرا هستیم"ناراضی".

دهه 2010

با بررسی مسائل خانوادگی، در سال 2011 او "اقتدار از دست رفته. شجاعتی که بچه ها از ما می خواهند، در حالی که در سال 2012 «در ستایش دوستی» را تکمیل می کند. در سال 2013 «یاد بگیر شاد بودن» را تکمیل می کند.

پائولو کرپت نیز شهرت خود را مدیون حضور مکرر تلویزیونی اش است که در آن جا او اغلب مهمان برنامه‌ها و برنامه‌های گفتگوی عمیق است، مانند «پورتا یک پورتا» اثر برونو وسپا .