Βιογραφία

• Συνεργασία με τον Franco Basaglia
• Ο Paolo Crepet τη δεκαετία του 1980
• Η δεκαετία του 1990
• Η δεκαετία του 2000
• Τα έτη 2010

Ο Paolo Crepet γεννήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1951 στο Τορίνο, γιος του Massimo Crepet, πρώην καθηγητή Επαγγελματικών Ασθενειών και προ-πρύτανη του Πανεπιστημίου της Πάντοβα. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα με πτυχίο Ιατρικής και Χειρουργικής το 1976, έμεινε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Αρέτσο για τρία χρόνια, πριν αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ιταλία. Η απόφαση αυτή προέκυψε χάρη σε μια υποτροφίαχορηγείται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ).

Στη συνέχεια εργάστηκε στη Δανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ελβετία και την Τσεχοσλοβακία πριν μετακομίσει στην Ινδία. Paolo Crepet διδάσκει στο Τορόντο, στο Ρίο ντε Τζανέιρο και στο Χάρντγουορντ, στο Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών. Μόλις επιστρέφει στην Ιταλία, αποδέχεται την πρόσκληση του Franco Basaglia που προτείνει να τον ακολουθήσει στη Ρώμη.

Συνεργασία με τον Franco Basaglia

Στη συνέχεια μετακόμισε στη Βερόνα, όπου γνωρίστηκε με τον φίλο του Basaglia, τον καθηγητή Hrayr Terzian. Ο Basaglia τον κάλεσε να συντονίσει τις ψυχιατρικές υπηρεσίες στην πόλη της Ρώμης κατά τα χρόνια που δήμαρχος της πρωτεύουσας ήταν ο Luigi Petroselli, Paolo Crepet τα σχέδια που οργανώθηκαν με τον Basaglia σταματούν λόγω του θανάτου του τελευταίου.

Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον σύμβουλο Πολιτισμού Renato Nicolini και αργότερα κλήθηκε από την Oms να συντονίσει ένα πρόγραμμα για την πρόληψη της αυτοκτονικής συμπεριφοράς.

Το 1978 συνεργάστηκε στο έργο "Storia della Sanità in Italia. Metodo e indicazioni di ricerca", με το άρθρο "Έρευνα, ιστορία και εναλλακτικές πρακτικές στην ψυχιατρική".

Ο Paolo Crepet τη δεκαετία του 1980

Έχοντας εν τω μεταξύ αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο στην Κοινωνιολογία, το 1981 έγραψε μαζί με τη Μαρία Γκράτσια Τζανιτσέντα το δοκίμιο "Inventory of a Psychiatry", που δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο Electa. Το έργο αυτό ακολούθησαν τον επόμενο χρόνο τα "Between Rules and Utopia. Hypotheses and Practices for an Identification of the Psychiatric Field", "Hypotheses of Dangerousness. Research on Coercion in the Experience of Overcoming the Asylum ofArezzo" και "Ψυχιατρική χωρίς άσυλα [Κριτική επιδημιολογία της μεταρρύθμισης]".

Αφού έγραψε το έργο "Η ψυχιατρική στη Ρώμη. Υποθέσεις και προτάσεις για τη χρήση επιδημιολογικών μέσων σε μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα" για τον τόμο "Ψυχιατρική χωρίς άσυλα. Κριτική επιδημιολογία της μεταρρύθμισης", για τον οποίο έγραψε επίσης την εισαγωγή, το 1983 ήταν υπεύθυνος για την εισαγωγή του έργου "Μουσεία της τρέλας. Ο κοινωνικός έλεγχος της παρέκκλισης στην Αγγλία του 19ου αιώνα".

Στη συνέχεια συνεργάστηκε στο βιβλίο "Πραγματικότητες και προοπτικές της μεταρρύθμισης της ψυχιατρικής περίθαλψης", που εκδόθηκε από το Υπουργείο Υγείας, με το άρθρο "Οργάνωση των υπηρεσιών για την προστασία της ψυχικής υγείας στις μεγάλες αστικές περιοχές".

Το 1985 Paolo Crepet Ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου της Πάντοβα. Μερικά χρόνια αργότερα, μαζί με τον Vito Mirizio, δημοσίευσε το βιβλίο "Ψυχιατρικές υπηρεσίες σε μια μητροπολιτική πραγματικότητα", το οποίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Il pensiero scientifico.

Το 1989, έγραψε το "Il rifiuto di vivere. Anatomia del suicidio", σε συνεργασία με τον Francesco Florenzano.

Η δεκαετία του 1990

Το 1990 ασχολήθηκε με το θέμα "Οι ασθένειες της ανεργίας. Οι σωματικές και ψυχολογικές συνθήκες των ανέργων".

Συμμετείχε στο τρίτο ευρωπαϊκό συμπόσιο για την αυτοκτονική συμπεριφορά και τους παράγοντες κινδύνου, το οποίο πραγματοποιήθηκε μεταξύ 25 και 28 Σεπτεμβρίου 1990 στην Μπολόνια. Το 1992 δημοσίευσε το βιβλίο "Suicidal behavior in Europe. Recent research findings" και στη συνέχεια το βιβλίο "Le dimensioni del vuoto. Giovani e suicidio", το οποίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Feltrinelli.

Το 1994, έγραψε για το βιβλίο "Η θεραπεία της δυστυχίας. Πέρα από τον βιολογικό μύθο της κατάθλιψης", την εργασία "Η κατάθλιψη ανάμεσα στον βιολογικό μύθο και την κοινωνική αναπαράσταση", και δημοσίευσε επίσης το βιβλίο "Μέτρα ψυχολογικής δυσφορίας".

Το επόμενο έτος, επέστρεψε στις εκδόσεις Feltrinelli με τον τόμο "Cuori violenti. Viaggio nella criminalità giovanile" (Βίαιες καρδιές. Ταξίδι στην εγκληματικότητα των ανηλίκων).

Ωστόσο, δεν είναι μόνο μη μυθοπλασία: στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, ο ψυχίατρος Paolo Crepet άρχισε επίσης να αφιερώνεται στη μυθοπλασία. Το 1997, για παράδειγμα, κυκλοφόρησε το "Solitudini. Memorie di assenze", από τον εκδοτικό οίκο Feltrinelli. Το επόμενο έτος κυκλοφόρησε το "I giorni dell'ira. Storie di matricidi", ένα κοινό έργο με τον Giancarlo De Cataldo.

Η δεκαετία του 2000

Το 2001, ο Crepet έγραψε το "Non siamo capaci di ascoltarli. Riflessioni sull'infanzia e sull'adolescenza" για τον Einaudi: αυτή ήταν η συνέχεια μιας μακράς συνεργασίας με τον εκδότη του Τορίνο, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα με το "Naufragi. Tre storie di confine", και η οποία τον οδήγησε επίσης να γράψει τα "Voi, noi. Sull'indifferenza di giovani e adulti", "I figli non crescono più" και "Sull'amore,ζήλια, έρωτας, εγκατάλειψη. Το θάρρος των συναισθημάτων".

Και πάλι για τον Einaudi, το 2007 ο Crepet έγραψε μαζί με τους Giuseppe Zois και Mario Botta το "Dove abitano le emozioni. La felicità e i luoghi in cui viviamo".

Εν τω μεταξύ, η σχέση του με τη μυθοπλασία συνεχίζεται: "Ο λόγος των συναισθημάτων", "Καταραμένοι και φως" και "Σε μια γυναίκα προδομένη" είναι οι καρποί μιας σαφώς παραγωγικής συγγραφικής δραστηριότητας.

Το 2008 κυκλοφόρησε το "La gioia di educare" (Η χαρά της εκπαίδευσης), ακολουθούμενο από το "Sfamiglia. Vademecum per un genitore che non si vuole resssegnare" (Άγνωστο. Vademecum για έναν απρόθυμο γονέα) και το "Perché siamo infelici" (Γιατί είμαστε δυστυχισμένοι).

Τα έτη 2010

Εμβαθύνοντας σε οικογενειακά θέματα, το 2011 δημοσίευσε το βιβλίο "Η χαμένη εξουσία. Το θάρρος που μας ζητούν τα παιδιά", ενώ το 2012 ολοκλήρωσε το βιβλίο "In Praise of Friendship". Το 2013 ολοκλήρωσε το βιβλίο "Learn to be Happy".

Ο Paolo Crepet οφείλει επίσης τη φήμη του στις συχνές τηλεοπτικές του εμφανίσεις, όπου είναι συχνά καλεσμένος σε εμπεριστατωμένες εκπομπές και τοκ σόου, όπως το "Porta a Porta" του Bruno Vespa .