Βιογραφία - Negritudine cara

Ο Aimé Fernand David Césaire γεννήθηκε στο Basse-Pointe (Μαρτινίκα, νησί στην καρδιά της Καραϊβικής) στις 26 Ιουνίου 1913. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Μαρτινίκα και στη συνέχεια στο Παρίσι, στο Líceo Louis-le-Grand- στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στο Παρίσι, στην École normale supérieure.

Εκεί, γνώρισαν τον Σενεγαλέζο Λεοπόλδο Σεντάρ Σενγκόρ και τον Γουαδελούπη Λεόν Γκοντράν Νταμάς. Διαβάζοντας έργα Ευρωπαίων συγγραφέων για την αφρικανική ήπειρο, ανακάλυψαν μαζί τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς και την ιστορία της μαύρης Αφρικής. Στη συνέχεια, ίδρυσαν το περιοδικό "L'Étudiant Noir", βασικό σημείο αναφοράς για τους μαύρους φοιτητές της γαλλικής πρωτεύουσας, και δημιούργησαν το "négritude".(negritude), μια έννοια που περιλαμβάνει τις πνευματικές, καλλιτεχνικές και φιλοσοφικές αξίες των μαύρων της Αφρικής.

Αυτή η ίδια αντίληψη θα γινόταν αργότερα η ιδεολογία των αγώνων των μαύρων για ανεξαρτησία.

Κατά τη διάρκεια της λογοτεχνικής του παραγωγής, ο Σεζέρ θα καταστήσει σαφές ότι η έννοια αυτή υπερβαίνει το βιολογικό δεδομένο και έχει σκοπό να αναφερθεί σε μια από τις ιστορικές μορφές της ανθρώπινης κατάστασης.

Επέστρεψε στη Μαρτινίκα το 1939 και ίδρυσε το περιοδικό "Tropiques", ερχόμενος σε επαφή με τον Αντρέ Μπρετόν και τον υπερρεαλισμό. Ο Σεζέρ είχε ως ιδανικό του την απελευθέρωση του νησιού του από το ζυγό της γαλλικής αποικιοκρατίας: χάρη σε αυτόν, η Μαρτινίκα θα γινόταν υπερπόντιο διαμέρισμα της Γαλλίας το 1946, ενώ αργότερα θα γινόταν κατά βάση μέρος της Ευρώπης. Ο Σεζέρ θα συμμετείχε ενεργά σεΩς βουλευτής της Μαρτινίκας στη γαλλική Γενική Συνέλευση, υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα - από το 1945 έως το 2001 - δήμαρχος του Fort-de-France (πρωτεύουσα) και μέλος - μέχρι το 1956 - του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από λογοτεχνικής άποψης, ο Aimé Césaire είναι ένας από τους πιο διάσημους εκπροσώπους του γαλλικού υπερρεαλισμού- ως συγγραφέας, είναι ο συγγραφέας δραμάτων που αφηγούνται την τύχη και τους αγώνες των σκλάβων στα εδάφη που αποικίστηκαν από τη Γαλλία (π.χ. Αϊτή). Το πιο γνωστό ποίημα του Césaire είναι το "Cahier d'un retour au pays natal" (Ημερολόγιο μιας επιστροφής στη γενέθλια χώρα, 1939), μια τραγωδία σε στίχους τουΣουρεαλιστική έμπνευση, το οποίο θεωρείται από πολλούς ως μια εγκυκλοπαίδεια για τη μοίρα των μαύρων σκλάβων καθώς και μια έκφραση ελπίδας για την απελευθέρωσή τους.

Μέσα από μια πλούσια παραγωγή δραματικής και ειδικά θεατρικής ποίησης, αφιέρωσε τις προσπάθειές του ιδιαίτερα στην ανάκτηση της ταυτότητας των Αντιλλών, όχι πια αφρικανικής και σίγουρα όχι λευκής. Ανάμεσα στις διάφορες ποιητικές του συλλογές είναι οι "Les armes miraculeuses" (Τα θαυματουργά όπλα, 1946), "Et les chiens se taisaient" (Και τα σκυλιά σιώπησαν, 1956), "Ferraments" (Αλυσίδες, 1959), "Cadastre" (Κτηματολόγιο)(1961).

Το 1955 δημοσίευσε το "Discours sur le colonialisme" (Λόγος για την αποικιοκρατία), το οποίο έγινε δεκτό ως μανιφέστο εξέγερσης. Από τη δεκαετία του '60 και μετά, προκειμένου το έργο του να μην φτάνει μόνο στους Αφρικανούς διανοούμενους και όχι στις πλατιές μάζες, εγκατέλειψε την ποίηση για να αφοσιωθεί στη διαμόρφωση ενός λαϊκού νέγρικου θεάτρου. Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του είναι: "La tragédie duroi Christophe" (Η τραγωδία του βασιλιά Χριστόφ, 1963), "Une saison au Congo" (Μια εποχή στο Κονγκό, 1967) εμπνευσμένο από το έργο του Λουμούμπα, και "Une tempête" (Μια τρικυμία, 1969), μια επανερμηνεία ενός έργου του Σαίξπηρ.

Το τελευταίο του έργο που δημοσιεύτηκε στην Ιταλία είναι το "Negro sono e negro resterò, conversazioni con Françoise Vergès" (Città Aperta Edizioni, 2006).

Ο ηλικιωμένος συγγραφέας αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή το 2001, σε ηλικία 88 ετών, αφήνοντας την ηγεσία του Fort-de-France στον Dauphin του Serge Letchimy, που εκλέχθηκε με λαϊκή ψήφο.

Ο Aimé Césaire πέθανε στις 17 Απριλίου 2008 στο νοσοκομείο Fort-de-France.