Biografie - Negritudine cara

Aimé Fernand David Césaire werd op 26 juni 1913 geboren in Basse-Pointe (Martinique, een eiland in het hart van de Caraïben). Hij studeerde in Martinique en vervolgens in Parijs aan het Líceo Louis-le-Grand; daarna voltooide hij zijn universitaire studie in Parijs aan de École normale supérieure.

Daar ontmoetten ze de Senegalees Léopold Sédar Senghor en de Guadeloupees Léon Gontran Damas. Door werken van Europese auteurs over het Afrikaanse continent te lezen, ontdekten ze samen de artistieke schatten en de geschiedenis van zwart Afrika. Vervolgens richtten ze het tijdschrift 'L'Étudiant Noir' op, een fundamenteel referentiepunt voor zwarte studenten in de Franse hoofdstad, en richtten ze de 'négritude' op.(negritude), een begrip dat de spirituele, artistieke en filosofische waarden van de zwarte bevolking van Afrika omvat.

Ditzelfde idee zou later de ideologie worden van de zwarte onafhankelijkheidsstrijd.

In de loop van zijn literaire productie zou Césaire duidelijk maken dat dit concept verder gaat dan het biologische gegeven en bedoeld is om te verwijzen naar een van de historische vormen van de menselijke conditie.

Hij keerde in 1939 terug naar Martinique en richtte het tijdschrift 'Tropiques' op, waarbij hij in contact kwam met André Breton en het surrealisme. Césaire had als ideaal de bevrijding van zijn geboorte-eiland van het juk van het Franse kolonialisme: dankzij hem zou Martinique in 1946 een overzees departement van Frankrijk worden, dat later in alle opzichten deel zou gaan uitmaken van Europa. Césaire zou zich actief bezighouden metAls afgevaardigde van Martinique in de Franse Algemene Vergadering was hij lange tijd - van 1945 tot 2001 - burgemeester van Fort-de-France (de hoofdstad) en lid - tot 1956 - van de Franse Communistische Partij.

In literair opzicht is Aimé Césaire een van de bekendste vertegenwoordigers van het Franse surrealisme; als schrijver is hij de auteur van drama's over het lot en de strijd van slaven in de door Frankrijk gekoloniseerde gebieden (bijv. Haïti). Het bekendste gedicht van Césaire is 'Cahier d'un retour au pays natal' (Dagboek van een terugkeer naar het geboorteland, 1939), een tragedie in dichtvorm vanSurrealistische inspiratie, die door velen wordt beschouwd als een encyclopedie van het lot van de zwarte slaven en als een uiting van hoop op hun bevrijding.

Via een rijke productie van dramatische en specifiek theatrale poëzie wijdde hij zijn inspanningen vooral aan het herstel van de Antilliaanse identiteit, niet langer Afrikaans en zeker niet blank. Onder zijn verschillende poëziebundels zijn 'Les armes miraculeuses' (De wonderbaarlijke wapens, 1946), 'Et les chiens se taisaient' (En de honden zwegen, 1956), 'Ferraments' (Kettingen, 1959), 'Cadastre' (Kadaster)(1961).

In 1955 publiceerde hij "Discours sur le colonialisme", dat werd ontvangen als een manifest van opstand. Om te voorkomen dat zijn werk alleen Afrikaanse intellectuelen zou bereiken en niet de brede massa, verliet hij vanaf de jaren zestig de poëzie om zich te wijden aan de vorming van een populair negertheater. Tot zijn belangrijkste toneelstukken behoren: "La tragédie duroi Christophe' (De tragedie van koning Christophe, 1963), 'Une saison au Congo' (Een seizoen in Congo, 1967), geïnspireerd op het toneelstuk van Lumumba, en 'Une tempête' (Een storm, 1969), een herinterpretatie van een stuk van Shakespeare.

Zijn laatste in Italië gepubliceerde werk is 'Negro sono e negro resterò, conversazioni con Françoise Vergès' (Città Aperta Edizioni, 2006).

De bejaarde schrijver trok zich in 2001 op 88-jarige leeftijd terug uit de politiek en liet het leiderschap van Fort-de-France over aan zijn dauphin Serge Letchimy, gekozen door het volk.

Aimé Césaire overleed op 17 april 2008 in het ziekenhuis van Fort-de-France.