ბიოგრაფია • მუსიკა და ტრადიცია

რობერტო მუროლო დაიბადა ნეაპოლში 1912 წლის 19 იანვარს. ის არის წყვილის ლია კავანისა და ერნესტო მუროლოს შვიდი შვილის ბოლო. მამა არის პოეტი და ლირიკოსი, რომლის კალამს გვმართებს ნეაპოლიტანური სიმღერების კლასიკა, როგორიცაა "Napule ca se ne va", "Piscatore e Pusilleco", "Nun me scetà". ასევე მამის გავლენის წყალობით, რობერტო ძალიან პატარა ასაკში იწყებს მუსიკის შეყვარებას და გიტარაზე დაკვრას კერძო მასწავლებელთან ერთად სწავლობს. მის სახლში სტუმრობენ პოეტებისა და მწერლების სერია, რომლებიც გადმოსცემენ სიტყვის გემოვნებას. მათ შორის არიან სალვატორე დი ჯაკომო და რაფაელე ვივიანი.

სანამ თავისი გატაცება სამსახურში გადაიქცევა, რობერტო მუროლო მცირე ხნით მუშაობს გაზის კომპანიაში, პარალელურად ავითარებს ცურვისადმი მიდრეკილებას. ამრიგად, მან მოიგო ეროვნული საუნივერსიტეტო ცურვის ჩემპიონატი და დააჯილდოვა თავად დუჩემ პიაცა ვენეციაში.

მისი გატაცება მუსიკით, მაგრამ აიძულებს მას ენერგიის ამ სფეროში დახარჯოს. მან დააარსა მიდას კვარტეტი, რომლის სახელი მომდინარეობს მისი კომპონენტების ინიციალების გაერთიანებიდან: E. Diacova, A. Arcamone და A. Imperatrice. მიუხედავად მამის წინააღმდეგობისა, რომელიც უპირატესობას ანიჭებს ნეაპოლიტანურ ტრადიციას, რობერტო ნებას რთავს ადრეული ასაკიდანვე მოექცეს უცხოური მუსიკის გავლენის ქვეშ. Mida კვარტეტიც კი შთაგონებულია აშშ-ს რითმებით და იღებს ამილს ძმების ამერიკული ფორმირების მოდელირება. რობერტომ თავის ჯგუფთან ერთად რვა წლის განმავლობაში იმოგზაურა ევროპაში, 1938 წლიდან 1946 წლამდე, გამოდიოდა თეატრებსა და დარბაზებში გერმანიაში, ბულგარეთში, ესპანეთში, უნგრეთსა და საბერძნეთში.

ომის ბოლოს ის საბოლოოდ ბრუნდება იტალიაში და იწყებს გამოსვლას კაპრის კლუბში, ტრაგარას კლუბში.ამ პერიოდში ნეაპოლიტანური მუსიკოსები იყოფიან სერჯო ბრუნის არაბულ-ხმელთაშუაზღვის სტილსა და მეცხრამეტე საუკუნის ნეაპოლიტანური ავტორის სიმღერა. რობერტო პირველია, ვინც მესამე ტენდენციის ინაუგურაცია მოახდინა. კაპრიში გამოსვლისას ის გადაწყვეტს ყველაფერს თავის თბილ და მომხიბვლელ ხმაზე დადოს და ფრანგული შანსონიეს მანერით იმღეროს. ამ მუსიკალური არჩევანის წყალობით, დიდი წარმატების პერიოდი იწყება: მისი პირველი 78 წელი გადის რადიოში და მონაწილეობს ფილმების სერიაში, როგორიცაა რაფაელო მატარაცოს "Catene" და "Tormento" და "Saluti e baci", სადაც ის. ითამაშა სხვა ცნობილ კოლეგებთან ერთად, მათ შორის ივ მონტანი და ჯინო ლატილა.

მისი კარიერა შეჩერდა 1954 წელს, როდესაც ის მონაწილეობდა ახალგაზრდა ბიჭზე ძალადობის ბრალდებაში. სამწუხარო ეპიზოდს მიჰყავს იგი გარკვეული პერიოდის განმავლობაში თავის სახლში ვომეროში, სადაც ის თავის დასთან ერთად ცხოვრობს. მოგვიანებით ბრალდება უსაფუძვლო იქნება, მაგრამ რობერტო 1980-იან წლებამდე გარკვეული ოსტრაციზმის მსხვერპლია. მიუხედავად სირთულისა, ის არ ტოვებს მუსიკას, მართლაც სიმღერისადმი გატაცებასნეაპოლიტანური კლასიკაზე სწავლის გაღრმავების სურვილში იქცევა. ამ კვლევების შედეგია 1963-1965 წლებში არანაკლებ თორმეტი 33 ბრ/წთ ჩანაწერის გამოქვეყნება სათაურით: "Napoletana. ნეაპოლიტანური სიმღერის ქრონოლოგიური ანთოლოგია".

1969 წლიდან მან ასევე გამოაქვეყნა ოთხი მონოგრაფიული დისკი, რომელიც ეძღვნებოდა იმდენივე დიდ ნეაპოლიტანელ პოეტს: სალვატორე დი ჯაკომო, ერნესტო მუროლო, ლიბერო ბოვიო და რაფაელე ვივიანი.

Roberto Murolo-ს რეპერტუარი უზარმაზარია და მოიცავს ნამდვილ შედევრებს, როგორიცაა "Munastero e Santa Chiara", "Luna Caprese", ძალიან ცნობილი "Scalinatela", "Na voce, na chitarra".

სამოცდაათიანი წლების შუა ხანებში მან გარკვეული პერიოდით შეწყვიტა ჩამწერი საქმიანობა, მაგრამ არა საკონცერტო საქმიანობა, შემდეგ კი ოთხმოცდაათიან წლებში დაუბრუნდა ალბომების ჩაწერას. 1990 წელს მან ჩაწერა "Na voce e na chitarra", ალბომი, რომელშიც მან ინტერპრეტაცია გაუკეთა სხვა ავტორების სიმღერებს, მათ შორის "Caruso" ლუჩიო დალას, "Spassiunatamente" პაოლო კონტეს, "Lazzari felici" პინო დანიელეს, "Senza fine" ჯინო პაოლი და მისი მეგობრის რენცო არბორეს "Ammore scumbinato".

ამ დისკის გამოქვეყნებიდან იწყება რობერტოსთვის მეორე მხატვრული ახალგაზრდობა, რომელიც ხედავს, რომ 1992 წელს აქვეყნებს ალბომს "Ottantavoglia di canta", მისი ასაკის მიხედვით: სინამდვილეში ის ახლახანს ოთხმოცი წლის გახდა. დისკი შეიცავს დუეტს მია მარტინისთან, "Cu'mmè" და ერთი ფაბრიციო დე ანდრესთან. ეს უკანასკნელი აკეთებსდუეტის პატივი მის "დონ რაფაში", რომელიც აღებულია ალბომიდან "ღრუბლები", სიმღერა ძალიან მომთხოვნი ტექსტით ციხის მცველის მონაწილეობით, რომლისთვისაც კამორისტა, რომელიც მეთვალყურეობს, წარმოადგენს სიკეთისა და სამართლიანობის განსახიერებას.

ამ დისკის წყალობით მან დაიწყო თანამშრომლობა სხვა ნეაპოლიტანელ ავტორთან, ენცო გრანნიელოსთან, რომელთანაც 1993 წელს ჩაწერა ალბომი "L'Italia è bbella"; ამ ორს მია მარტინიც უერთდება. მისი ბოლო მცდელობა 2002 წლით თარიღდება და ეს არის ალბომი "მე ვოცნებობდი სიმღერაზე", რომელიც შეიცავს თორმეტ სასიყვარულო სიმღერას, რომლებიც შექმნილ იქნა ნეაპოლიტანელ ავტორებთან, როგორებიც არიან დანიელ სეპე და ენცო გრაგნიელო. ბოლო წარმოდგენა თარიღდება 2002 წლის მარტში სანრემოს ფესტივალის სცენაზე; აქ იგი აღიარებს თავისი ხანგრძლივი მხატვრული მოღვაწეობისთვის. ეს არის მეორე მნიშვნელოვანი აღიარება იტალიის რესპუბლიკის დიდ ოფიცრად მხატვრული დამსახურებისთვის დანიშვნის შემდეგ.

რობერტო მუროლო გარდაიცვალა ერთი წლის შემდეგ საკუთარ სახლში ვომეროში: ეს იყო 2003 წლის 13 და 14 მარტის ღამეს შორის.