بیوگرافی • موسیقی و سنت

روبرتو مورولو در 19 ژانویه 1912 در ناپل به دنیا آمد. او ماقبل آخر از هفت فرزند زوج لیا کاوانی و ارنستو مورولو است. پدر شاعر و ترانه‌سرایی است که به قلم او، ترانه‌های کلاسیک ناپلی مانند «Napule ca se ne va»، «Piscatore e Pusilleco»، «Nun me scetà» را مدیون قلم او هستیم. همچنین به لطف تأثیر پدرش، روبرتو در سنین پایین عاشق موسیقی می شود و نواختن گیتار را نزد یک معلم خصوصی یاد می گیرد. خانه او با یک سری شاعر و نویسنده رفت و آمد می کند که ذوق کلمه را منتقل می کنند. از جمله سالواتوره دی جاکومو و رافائله ویویانی هستند.

روبرتو مورولو قبل از اینکه اشتیاق خود را به شغل تبدیل کند، برای مدت کوتاهی در شرکت گاز کار می کند و همزمان تمایل خود را به شنا پرورش می دهد. بدین ترتیب او در مسابقات قهرمانی شنای دانشگاهی کشوری به دست آورد و توسط خود دوسه در پیازا ونزیا جایزه دریافت کرد.

اشتیاق او به موسیقی، اما او را به سرمایه گذاری انرژی خود در این زمینه سوق می دهد. او کوارتت میدا را تأسیس کرد که نام آن از اتحاد حروف اول اجزای آن گرفته شده است: E. Diacova، A. Arcamone و A. Imperatrice. علی رغم مخالفت پدرش که سنت ناپل را ترجیح می دهد، روبرتو اجازه می دهد از سنین پایین تحت تأثیر موسیقی خارج از کشور قرار گیرد. حتی کوارتت میدا نیز از ریتم های ایالات متحده الهام گرفته شده استشکل گیری آمریکایی برادران میلز را مدل کنید. روبرتو به همراه گروه خود به مدت هشت سال، از سال 1938 تا 1946، به تور اروپا رفت و در تئاترها و سالن‌هایی در آلمان، بلغارستان، اسپانیا، مجارستان و یونان اجرا کرد.

در پایان جنگ سرانجام به ایتالیا بازگشت و شروع به اجرا در یک باشگاه در کاپری به نام کلوپ تراگارا کرد.در این دوره نوازندگان ناپلی بین سبک عربی مدیترانه ای سرجیو برونی و آن دسته تقسیم می شوند. از آهنگ نویسنده ناپلی قرن نوزدهم. روبرتو اولین کسی است که روند سوم را افتتاح کرد. او با اجرای کاپری تصمیم می گیرد همه چیز را روی صدای گرم و نوازشگر خود شرط بندی کند و به شیوه شانسونیر فرانسوی بخواند. به لطف این انتخاب موسیقایی، دوره ای از موفقیت بزرگ آغاز می شود: اولین 78 سالگی او از رادیو پخش می شود و او در مجموعه ای از فیلم ها مانند "Catene" و "Tormento" ساخته Raffaello Matarazzo و "Saluti e baci" شرکت می کند. در کنار سایر همکاران برجسته از جمله ایو مونتان و جینو لاتیلا بازی کرد.

زمانی که در سال 1954 درگیر اتهام آزار و اذیت پسر جوانی بود، حرفه او متوقف شد. این قسمت غم انگیز باعث می شود که او برای مدتی به خانه اش در وومرو، جایی که با خواهرش زندگی می کند، عقب نشینی کند. این اتهام بعدا ثابت خواهد شد که بی‌اساس است، اما روبرتو تا دهه 1980 قربانی طردگرایی خاصی شده است. با وجود سختی ها، موسیقی را رها نمی کند، در واقع اشتیاقش به آهنگ استناپلی به میل به تعمیق مطالعات خود در مورد کلاسیک تبدیل می شود. ثمره این مطالعات انتشار، بین سالهای 1963 و 1965، نه کمتر از 12 رکورد 33 دور در دقیقه با عنوان: "Napoletana. گلچین زمانی آواز ناپلی" است.

از سال 1969 به بعد او همچنین چهار دیسک تک نگاری را منتشر کرد که به همین تعداد از شاعران بزرگ ناپل تقدیم شده بود: سالواتوره دی جاکومو، ارنستو مورولو، لیبرو بوویو و رافائله ویویانی.

رپرتوار روبرتو مورولو گسترده است و شامل شاهکارهای واقعی مانند "Munastero e Santa Chiara"، "Luna Caprese"، "Scalinatela"، "Na voce, na chitarra" است.

در اواسط دهه هفتاد فعالیت ضبط خود را برای مدتی قطع کرد، اما فعالیت کنسرت خود را قطع کرد، سپس در دهه نود به ضبط آلبوم بازگشت. در سال 1990 او آلبوم "Na voce e na chitarra" را ضبط کرد، آلبومی که در آن ترانه هایی از نویسندگان دیگر از جمله "Caruso" لوسیو دالا، "Spassiunatamente" از پائولو کونته، "Lazzari felici" از Pino Daniele، "Senza fine" از جینو پائولی و «آمور اسکومبیناتو» اثر دوستش رنزو آربوره.

از انتشار این دیسک به نوعی دومین جوانی هنری برای روبرتو آغاز می شود که می بیند او آلبوم "Ottantavoglia di canta" را در سال 1992 با اشاره به سن خود منتشر می کند: در واقع او به تازگی هشتاد ساله شده است. این دیسک شامل یک دوئت با میا مارتینی، "Cu'mmè" و یکی با Fabrizio De André است. دومی این کار را می کندافتخار دوتایی در "دان رافا" او، برگرفته از آلبوم "ابرها"، آهنگی با متنی بسیار سخت با بازی یک نگهبان زندان، که برای او کاموریستایی که نظارت می کند تجسم خیر و عدالت است.

به لطف این دیسک، او همکاری خود را با یک نویسنده ناپلی دیگر، انزو گراگنانیلو، آغاز کرد، که با او آلبوم "L'Italia è bbella" را در سال 1993 ضبط کرد. میا مارتینی نیز به این دو می پیوندد. آخرین تلاش او به سال 2002 برمی گردد و این آلبوم "من رویای آواز خواندن" را در بر می گیرد که شامل دوازده آهنگ عاشقانه است که با نویسندگان ناپلی مانند دانیله سپه و انزو گراگنیلو خلق شده است. آخرین اجرا به مارس 2002 بر روی صحنه جشنواره Sanremo برمی گردد. در اینجا او به خاطر فعالیت طولانی هنری خود مورد تقدیر قرار می گیرد. این دومین قدردانی مهم پس از انتصاب او به عنوان افسر بزرگ جمهوری ایتالیا برای شایستگی های هنری است.

روبرتو مورلو یک سال بعد در خانه خود در وومرو درگذشت: شبی بین 13 و 14 مارس 2003 بود.