Biografie - Voorbij de cinema

• Wim Wenders in de jaren 2010

Win Wenders is een regisseur aan wie we een aantal van de meest interessante films te danken hebben die de afgelopen decennia in Europa zijn uitgebracht, van 'Paris, Texas', waarmee hij de 'Gouden Palm' won op het filmfestival van Cannes, tot 'The Sky Over Berlin', waarvoor Peter Handke meewerkte aan het decorontwerp en waarvoor hij een prijs voor beste regisseur ontving, ook op het filmfestival van Cannes.

Wenders werd op 14 augustus 1945 geboren in Düsseldorf als zoon van een chirurg en een eenvoudige huisvrouw. Toen hij nog een kind was, verhuisde het gezin naar Oberhausen. De jonge Wenders probeerde aan het einde van zijn normale schoolcarrière in de professionele voetsporen van zijn vader te treden door zich in te schrijven aan de universiteit. Het feit dat een studie en een universitaire carrière echter niet voorhem, wordt het binnen korte tijd duidelijk.

Toen hij begin twintig was, ontmoette hij Handke, een latere succesvolle schrijver, met wie hij een werkrelatie opbouwde die later zou resulteren in de productie van vier films en verschillende toneelstukken. Eind 1966, toen hij net 21 was, vertrok Wenders naar Parijs, waar hij een jaar verbleef en probeerde te slagen voor het toelatingsexamen van de gerenommeerdeTerug in München schreef hij zich in voor cursussen aan de in datzelfde jaar opgerichte Hogere School voor Televisie en Film, het eerste instituut in zijn soort in Duitsland.

Vanaf dat moment begon Wenders te experimenteren met de camera, waarbij hij eerst de nadruk legde op een overdreven realisme in zijn opnamen en vervolgens, toen hij zich het belang van de soundtrack realiseerde, uitgebreid experimenteerde met contrapunttechnieken tussen beelden en rockmuziek, een geluidselement dat vrijwel altijd terug te vinden is in zijn films. Na het maken van zijn eerste timideIn speelfilms als 'Summer in the City' of 'Before the Penalty Kick' waagde Wenders zich vanaf 1973 aan het thema van de reis, wat leidde tot drie inmiddels beroemde films onder de naam 'Road Trilogy'. Later probeerde Wenders zich ook in de Verenigde Staten te vestigen, met name op aandringen van de Amerikaanse regisseurFrancis Ford Coppola, die er sterk op aandrong hem te betrekken bij het maken van een film over het leven van de detectiveschrijver Dashiell Hammett. De samenwerking leidde in feite tot de productie van een film over dat thema in '79. Hoe dan ook, er bestaat geen twijfel over dat het continent waar Wenders het meest geliefd is, het beschaafde en verfijnde Europa is, dat absoluut meer overeenkomt met zijn wereld.Het is geen toeval dat hij in Europa de belangrijkste onderscheidingen in de wacht sleepte, van de Gouden Leeuw op het Internationale Filmfestival van Venetië in 1982 (met de film 'The State of Things') tot de eerder genoemde Gouden Palm in 1984 voor de film 'Paris, Texas'.

Wat de stijl betreft, is een van de fundamentele kenmerken van de regisseur daarentegen het combineren van intellectueel onderzoek met de meest geavanceerde filmtechnieken die op de markt beschikbaar zijn. Wenders heeft vanuit dit oogpunt nooit enige technische evolutie geschuwd. Integendeel, er kan worden gezegd dat hij vanaf het allereerste begin voortdurend alle mogelijkheden vanmanipulatie van visie, zoals het beroemde 'Until the End of the World', een filmsymbool voor experimenten op het gebied van High Definition.

De Duitse regisseur is er echter ook nooit voor teruggeschrokken om zich te wagen aan schijnbaar banalere en zelfs vulgaire producten, zoals reclame. Tussen geëngageerde producties als documentaires en ficties (die hij zelf echter definieert als 'ergens tussen fictie en documentaires in de strikte zin van het woord'), heeft hij ook drie tv-films en commercials gemaakt voor een bekend bedrijfItaliaanse huishoudelijke apparaten en, in 1998, voor de Duitse spoorwegen.

In 1997 verfilmde hij 'Invisible Crimes' in Los Angeles, met Andie McDowell en muziek van U2-zanger Bono Vox. Zijn liefde voor muziek komt ook tot uiting in de film die hij in 1998 in Cuba opnam, onder de titel 'Buena Vista Social Club', waarmee hij een zanger nieuw leven inblies die als een legende wordt beschouwd: Compay Segundo.

Na 'The Million Dollar Hotel' (1999, met Mel Gibson en Milla Jovovich in de hoofdrollen), 'The Soul of a Man - The Blues' (2002) en 'The Land of Plenty' (2004), presenteerde Wim Wenders zijn nieuwste film 'Don't Come Knocking' op het filmfestival van Cannes in 2005. Voor deze film, eenentwintig jaar na 'Paris Texas', zijn Wim Wenders en scenarioschrijver Sam Shepard (hoofdrolspeler van de film)worden weer herenigd.

Wim Wenders in de jaren 2010

In 2015 ontving Wim Wenders de Gouden Beer voor Lifetime Achievement. In datzelfde jaar kwam zijn langverwachte nieuwe film 'Return to Life' (Every Thing Will Be Fine) uit. In de jaren daarna maakte hij 'The Beautiful Days of Aranjuez' (Les Beaux Jours d'Aranjuez) (2016) en 'Submergence' (2017).