Βιογραφία - Πιο σύγχρονο από σύγχρονο

• Μερικές από τις πιο διάσημες τραγωδίες του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
• Οι κωμωδίες

Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον το 1564. Θεωρείται από τους κριτικούς ως μία από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές μορφές όλων των εποχών και όλων των χωρών. Με μια πιο προσεκτική ιστορική ματιά, ωστόσο, κατηγοριοποιείται ως ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της αγγλικής Αναγέννησης.

Από αυστηρά βιογραφική άποψη, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τον Σαίξπηρ. Εκτός από την έλλειψη ασφαλών στοιχείων για τη ζωή του, κυκλοφορούν, όπως είναι φυσικό, αμέτρητα γεγονότα και ανέκδοτα γι' αυτόν. Ανέκδοτα που στην πλειονότητά τους είναι αβάσιμα. Μέσα σ' αυτό το πλέγμα πληροφοριών, οι μελετητές προσπαθούν εδώ και αρκετό καιρό να ρίξουν φως στο θέμα, καταλήγοντας σε λίγες αλλά σχεδόν βέβαιες τεκμηριωμένες πληροφορίες.Όσον αφορά τη γέννηση, αναφέρεται η 23η Απριλίου, αλλά ακόμη και αυτή η ημερομηνία είναι αμφισβητήσιμη, καθώς βασίζεται περισσότερο στην παράδοση.

Η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των Άγγλων πλουσίων. Ο πατέρας του ήταν πλούσιος έμπορος, ενώ η μητέρα του έφερε τον θυρεό ενός οίκου της μικρής γαιοκτησίας. Το 1582, ο θεατρικός συγγραφέας παντρεύτηκε την Anne Hathaway, μια όμορφη κοπέλα ταπεινής καταγωγής από αγροτική οικογένεια. Η Anne γέννησε στον θεατρικό συγγραφέα τρία παιδιά, τα δύο τελευταία από τα οποία ήταν δίδυμα. Δυστυχώς, το ένα από αυτά ήταν μόνοΈντεκα ετών πέθανε. Στο μεταξύ, ο Γουίλιαμ είχε ήδη κάνει την αποφασιστική επιλογή να ζήσει για το θέατρο. Όχι μόνο αφοσιώθηκε ολόψυχα στην υποκριτική, αλλά συχνά έγραφε ο ίδιος τα κείμενα, έτσι ώστε μετά από λίγα χρόνια να μπορεί ήδη να υπερηφανεύεται για μια σημαντική παραγωγή. Μετακόμισε στο Λονδίνο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε ήδη αποκτήσει καλή φήμη. Η δημοσίευση δύο ερωτικών ποιημάτων, "Venus andAdonis" (1593) και "Lucrece raped" (1594), καθώς και τα "Σονέτα" (που εκδόθηκαν το 1609, αλλά κυκλοφορούσαν ήδη από καιρό) τον καθιέρωσαν ως έναν πολύπλευρο και ευχάριστο ποιητή της Αναγέννησης.

Από την άποψη της διάδοσης των θεατρικών του έργων, από την άλλη πλευρά, το κοινό ήταν αρχικά λιγότερο δεκτικό. Στην πραγματικότητα, θεωρήθηκε από τον κύκλο των ειδικών και το μορφωμένο κοινό ως ένας δάσκαλος της λυρικής και του στίχου παρά του δράματος. Τα έργα, αν και είχαν ευνοϊκή υποδοχή, δεν απολάμβαναν μεγάλης εκτίμησης, παρόλο που ο Σαίξπηρ, με καλή διαίσθηση και αξιοσημείωτο ταλέντο(σαν να ήταν συντονισμένος με τα καλλιτεχνικά μονοπάτια της ιστορίας), επένδυσε τα κέρδη του σε αυτόν ακριβώς τον, τότε προφανώς λιγότερο κερδοφόρο, τομέα. Μάλιστα, είχε μερίδιο στα κέρδη του θεατρικού θιάσου Chamberlain's Men, που αργότερα ονομάστηκε King's Men, ο οποίος ανέβαζε δικές του παραστάσεις και παραστάσεις άλλων. Αργότερα, τα σημαντικά κέρδη από αυτές τιςπαραστάσεις του επέτρεψαν, μεταξύ άλλων, να γίνει συνιδιοκτήτης των δύο σημαντικότερων θεάτρων του Λονδίνου: του "Globe Theatre" και του "Blackfriars". Και είναι αυτονόητο ότι η φήμη του σήμερα συνδέεται κυρίως με τα 38 θεατρικά έργα που συνέθεσε κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του.....

Η σημαντική καλλιτεχνική του παραγωγή, η οποία περιλαμβάνει ιστορικά δράματα, κωμωδίες και τραγωδίες, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, όχι μόνο λόγω της μετέπειτα επανερμηνείας των έργων του από τους ρομαντικούς λογοτέχνες, οι οποίοι είδαν βαθιές ομοιότητες μεταξύ της αισθητικής τους έρευνας και των έργων του Σαίξπηρ. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, μάλιστα, η επανερμηνεία αυτή επηρέασε τόσο τους κριτικούς όσο και τις παραγωγές των έργων του,Αναμφίβολα, υπάρχουν, ιδιαίτερα στις μεγάλες τραγωδίες, θέματα και χαρακτήρες που προοιωνίζονται τη ρομαντική εμπειρία, αλλά η πρωτοτυπία του μεγάλου Άγγλου καλλιτέχνη βρίσκεται περισσότερο στη μεγάλη ικανότητά του να συνθέτει τις διαφορετικές θεατρικές μορφές της εποχής του σε έργα μεγάλης ευρύτητας και ισορροπίας, όπου το τραγικό, το κωμικό, το πικρό, τογούστο για σφιχτό διάλογο και ευφυΐα είναι συχνά παρόντα σε ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό μείγμα.

Θα ήταν επίσης μεγάλη προσπάθεια να απαριθμήσουμε τον τεράστιο όγκο μουσικής που έχει ληφθεί από τα κείμενά του. Η όπερα έχει κυριολεκτικά λεηλατήσει τα σαιξπηρικά δράματα ή κωμωδίες, τα οποία, με την πλούσια θεματολογία τους, προσφέρονται ιδιαίτερα για την απόδοση σε νότες. Λατρεία για τον Σαίξπηρ είχε ο Βάγκνερ (αν και ποτέ δεν έθεσε λιμπρέτα τουbard), αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να αναφέρουμε τον Verdi ("Otello", "Falstaff" "Macbeth", κ.λπ.), τον Mendelssohn (που έγραψε τη φανταστική σκηνική μουσική για το "Όνειρο θερινής νυκτός"), τον Tchaikovsky και, στον 20ό αιώνα, τους Prokovief, Bernstein (ας μην ξεχνάμε ότι το "West side story" δεν είναι τίποτε άλλο από μια διασκευή του "Romeo and Juliet") και Britten. Επιπλέον, η εξαιρετική της νεωτερικότητα αποδεικνύεται από τοαπό τις δεκάδες ταινίες που εμπνεύστηκαν από τα έργα του.

Έχοντας αποκτήσει μια κάποια ευμάρεια, από το 1608 και μετά ο Σαίξπηρ μείωσε τη θεατρική του ενασχόληση- φαίνεται ότι περνούσε όλο και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα στο Στράτφορντ, όπου αγόρασε ένα επιβλητικό σπίτι, το New Place, και έγινε ένας σεβαστός πολίτης της κοινότητας. Πέθανε στις 23 Απριλίου 1616 και θάφτηκε στην εκκλησία του Στράτφορντ. Η εικονογραφία που σχετίζεται με τον μεγάλο βάρδο είναι επίσης προβληματική. Μέχρι στιγμής τηςΜόνο δύο "μεταθανάτιες" εικόνες του Σαίξπηρ ήταν γνωστές: η μαρμάρινη προτομή στον τάφο και η γκραβούρα που χρησιμοποιήθηκε στην σελίδα τίτλου μιας από τις πρώτες εκδόσεις των θεατρικών έργων, η οποία έκτοτε έχει αναπαραχθεί αμέτρητες φορές μέχρι σήμερα σε βιβλία, αφίσες και μπλουζάκια. Αλλά ο Καναδός Σαίξπηρ δεν έχει μεγάλη ομοιότητα με το "επίσημο" ομοίωμα λόγω των πυκνών, σγουρών, καστανόξανθων μαλλιών.

Μερικές από τις πιο διάσημες τραγωδίες του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

• "Άμλετ" (1599-1600)
• "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" (1594-95)
• "Ερρίκος IV" (1597-98)
• "Μάκβεθ" (1605-06)

Οι κωμωδίες

• "Ο εξημερωτής της στρίγγλας" (1593-94)
• "Πολύς θόρυβος για το τίποτα" (1598-99)
• "Οι εύθυμες γυναίκες του Ουίνδσορ" (1600-01)

Άξια ιδιαίτερης μνείας είναι δύο "φανταστικά" έργα στα οποία το όνειρο και η πραγματικότητα αναμειγνύονται με τόσο υποβλητικό τρόπο που αποτελούν πραγματικούς γενάρχες του "φανταστικού" είδους: το "Όνειρο θερινής νυκτός" (1595-96) και η "Τρικυμία" (1611-12).