Βιογραφία - Η δύναμη της σκέψης

Ο Gianni Vattimo γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1936 στο Τορίνο, την πόλη όπου σπούδασε και αποφοίτησε από τη Φιλοσοφία- ειδικεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης με τους H. G. Gadamer και K. Loewith. Από το 1964 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, όπου διετέλεσε και Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής.

Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια (Yale, Los Angeles, New York University, State University of New York) και έχει δώσει σεμινάρια και διαλέξεις σε μεγάλα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο.

Τη δεκαετία του 1950 εργάστηκε στα πολιτιστικά προγράμματα της RAI. Είναι μέλος των επιστημονικών επιτροπών διαφόρων ιταλικών και ξένων περιοδικών και συνεργάζεται ως αρθρογράφος με την καθημερινή εφημερίδα La Stampa και διάφορες ιταλικές και ξένες εφημερίδες- είναι αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Τορίνο. Επίτιμο πτυχίο από το Πανεπιστήμιο της Λα Πλάτα (Αργεντινή, 1996) Επίτιμο πτυχίοτου Πανεπιστημίου του Παλέρμο (Αργεντινή, 1998), Μέγας Αξιωματικός της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (1997), σήμερα αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Λατινικότητας.

Στα έργα του, ο Vattimo έχει προτείνει μια ερμηνεία της σύγχρονης ερμηνευτικής οντολογίας που τονίζει τη θετική της σύνδεση με τον μηδενισμό, ο οποίος νοείται ως αποδυνάμωση των οντολογικών κατηγοριών που παραδίδονται από τη μεταφυσική και επικρίνονται από τον Νίτσε και τον Χάιντεγκερ. Μια τέτοια αποδυνάμωση του είναι αποτελεί την καθοδηγητική έννοια για την κατανόηση των χαρακτηριστικών της ανθρώπινης ύπαρξης στον ύστερο νεωτερικό κόσμο, και(με τις μορφές της εκκοσμίκευσης, της μετάβασης σε δημοκρατικά πολιτικά καθεστώτα, του πλουραλισμού και της ανεκτικότητας) είναι επίσης το νήμα που διατρέχει κάθε πιθανή χειραφέτηση. Παραμένοντας πιστός στην αρχική θρησκευτικοπολιτική του έμπνευση, καλλιέργησε πάντοτε μια φιλοσοφία προσεκτική στα προβλήματα της κοινωνίας.

Η "αδύναμη σκέψη", που τον έκανε γνωστό σε πολλές χώρες, είναι μια φιλοσοφία που σκέφτεται την ιστορία της ανθρώπινης χειραφέτησης ως μια προοδευτική μείωση της βίας και του δογματισμού και που ευνοεί την υπέρβαση εκείνων των κοινωνικών διαστρωματώσεων που απορρέουν από αυτές. Με το πιο πρόσφατο έργο του "Credere di credere" (Garzanti, Μιλάνο 1996), διεκδίκησε και για τη δική του σκέψη τον χαρακτηρισμό τουΈνας προβληματισμός που συνεχίζεται σε πρόσφατες δημοσιεύσεις όπως "Dialogo con Nietzsche. Saggi 1961-2000" (Garzanti, Μιλάνο 2001), "Vocazione e responsabilità del filosofo" (Il Melangolo, Γένοβα 2000) και "Dopo la cristianità. Per un cristianesimo non religioso" (Garzanti, Μιλάνο 2002).

Με τη θέληση να αγωνιστεί ενάντια στους δογματισμούς που τρέφουν τη βία, το φόβο και την κοινωνική αδικία, ασχολήθηκε με την πολιτική, αρχικά στο Ριζοσπαστικό Κόμμα, στη συνέχεια στη Συμμαχία για το Τορίνο και στην προεκλογική εκστρατεία του Ulivo, του οποίου είναι πεπεισμένος υποστηρικτής, αναγνωρίζοντας σήμερα στους Δημοκρατικούς της Αριστεράς τον τόπο για να διεξάγει τις μάχες του ως ευρωβουλευτής. Σήμερα, συμμετέχει σεως μόνιμος προσκεκλημένος στο εθνικό συμβούλιο του DS Homosexual Coordination (CODS).

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συμμετέχει στις εργασίες επιτροπών όπως:

Τακτικό μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού, Νεολαίας, Παιδείας, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και Αθλητισμού- Αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Δικαιωμάτων και Ελευθεριών του Πολίτη, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων- Μέλος της Διακοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας ΕΕ-Νότιας Αφρικής.

Έχει επίσης ασκήσει άλλες κοινοβουλευτικές δραστηριότητες στα Συμβούλια Σωκράτης, Πολιτισμός 2000 και Νεολαία και στη διοργανική ομάδα Επιτροπή-Πορτογαλική Προεδρία-Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την πολιτική για τα ναρκωτικά στην Ευρώπη, η οποία έχει αναλάβει να καθορίσει ένα σχέδιο δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα έτη 2000-2004. Συμμετείχε ως μέλος στις εργασίες της Προσωρινής Επιτροπής για τηνΣυνεργάζεται ως αρθρογράφος με τις εφημερίδες La Stampa, L'Espresso, El Pais και Clarin του Μπουένος Άιρες.