Biografia - Matka Boża Bitewna

Emma Bonino, posłanka do Parlamentu Europejskiego i była komisarz UE ds. pomocy humanitarnej, polityki konsumenckiej i rybołówstwa, od ponad trzydziestu lat angażuje się w politykę, stosując metody, które często wywoływały kontrowersje. Jej kariera rozpoczęła się w połowie lat siedemdziesiątych od walki o legalizację aborcji we Włoszech, a później o potwierdzenie rozwodów ilegalizacja miękkich narkotyków.

Urodziła się 9 marca 1948 r. w Bra (Cuneo), ukończyła studia w zakresie języków obcych i literatury na mediolańskim Uniwersytecie Bocconi, Emma Bonino Po rozpoczęciu działalności w Partii Radykalnej wraz z Marco Pannellą, założyła Cisa (Centrum Informacji, Sterylizacji i Aborcji) w 1975 r., a rok później została wybrana do Izby Deputowanych. Ze względu na wciąż zacofaną mentalność dotyczącą tych kwestii we Włoszech w tamtym czasie, działalność Cisa została zatrzymana.

W 1979 r. została posłanką do Parlamentu Europejskiego (stanowisko to objęła ponownie w 1984 r.) i była osobiście zaangażowana w liczne bitwy referendalne promowane przez radykałów, zwłaszcza w kwestiach praw obywatelskich.

Od połowy lat 80. była również jedną z nielicznych osób w Europie (włoska konkurencja polityczna była bardziej skoncentrowana na kwestiach wewnętrznych), które promowały szereg międzynarodowych kampanii na rzecz obrony praw człowieka, praw obywatelskich i politycznych w krajach Europy Wschodniej. W 1991 r. została przewodniczącą ponadnarodowej i ponadpartyjnej Partii Radykalnej, a w 93 r. sekretarzem partii.W 1994 roku, na polecenie rządu Berlusconiego, została mianowana komisarzem europejskim ds. polityki konsumenckiej i pomocy humanitarnej. Wybór ten, tylko dlatego, że był popierany przez lidera Forza Italia, wzbudził wiele kontrowersji, ponieważ wielu uważało współpracę z przemysłowcem za zdradę radykalnej polityki. Ale Emma interpretuje tę misję zpasją i odwagą, a dzięki swoim umiejętnościom zyskał międzynarodowy rozgłos.

27 września 1997 r. została porwana przez talibów w szpitalu w Kabulu w Afganistanie, gdzie udała się, aby sprawdzić funkcjonowanie europejskiej pomocy humanitarnej. Została uwolniona po czterech godzinach i potępiła straszne warunki życia afgańskich kobiet na całym świecie.

W 1999 r. wystartowała jako samodzielna kandydatka na prezydenta republiki, co było wyjątkowym i mało prawdopodobnym stanowiskiem (nie ma bezpośrednich wyborów prezydenta), ale wspartym potężną kampanią, która pomogła jej odnieść nieoczekiwany sukces w wyborach europejskich w tym samym roku z niezwykłym wynikiem 9 procent. Mimo to nie dostała się do nowej Komisji Europejskiej,Ponownie wkracza na scenę krajową u boku Pannelli, ale w wyborach regionalnych 16 kwietnia 2000 r. Lista Bonino traci większość poparcia, zatrzymując się na poziomie 2%.

Emma Bonino Wręcz przeciwnie, wraz z niezniszczalnym Pannellą, promował serię referendów na różne tematy, od rynku pracy po związki zawodowe, od sądownictwa po system wyborczy. Godne pochwały i odważne inicjatywy, które nie zostały jednak nagrodzone przez wyborców: w rzeczywistości 21 maja 2000 r. referenda zostały nieuchronnie zniszczone z powodu niepowodzenia w wyborach.Porażka, która sprawi, że Bonino wypowie gorzkie słowa, przekonany, że konkretny sezon polityczny, ten, który opierał się na referendach i zaangażowaniu obywateli, dobiegł końca. W każdym razie zbliżają się wybory polityczne w 2001 r., Do których Lista Bonino zaprezentuje się sama, uzyskując niezbyt zachęcający konsensus, tylko2,3 procent głosów.

Z drugiej strony, stanowisko wyrażane przez Emmę Bonino rzadko jest koncyliacyjne i często kłóci się z tym, co chciałoby się uważać za powszechną wrażliwość, zwłaszcza w kraju takim jak Włochy. Na przykład, niedawno sprzeciwiła się ona decyzji Watykanu w sprawie sprzeciwu Kościoła katolickiego wobec eksperymentów na tzw. komórkach macierzystych (które dałyby nadzieję na wyleczenie osób cierpiących na tzw. choroby nowotworowe).Piotra z transparentami zawierającymi hasła uważane przez niektórych za bluźniercze, takie jak "Nie ma Talibanu, nie ma Watykanu".

Z drugiej strony nie brakuje inicjatyw międzynarodowych, które są wysoko cenione na całym świecie. Niedawno wraz z Marco Pannellą udała się do Zagrzebia, gdzie minister Tonino Picula wręczył im odznaczenia za zaangażowanie w 1991 r., kiedy to wspierali chorwacką walkę o niepodległość. Z Zagrzebia udali się następnie do Tirany na kongres Partii Radykalnej, skąd Emma udała się do Tirany.Następnie Bonino przeniosła się do Kairu, gdzie mieszkała przez jakiś czas.

Dzięki swoim silnie liberalnym poglądom, Emma Bonino uosabia, wraz z partią radykalną i jej liderem Marco Pannellą, jedną z najciekawszych, choć mniejszościowych i mało słuchanych, alternatyw politycznych w Europie. Emma Bonino reprezentuje również niezwykłą siłę kobiet w polityce: jej zaangażowanie, poświęcenie, pasję.przyczyniły się do ogromnego wzrostu praw człowieka i obywatela w tym kraju.

W maju 2006 r. została mianowana ministrem ds. europejskich w rządzie Romano Prodiego.

W wyborach parlamentarnych w kwietniu 2008 r. kandydowała i została wybrana do Senatu jako główna kandydatka Partii Demokratycznej w okręgu wyborczym Piemont, na podstawie porozumienia między demokratami i radykałami, jako część delegacji radykalnej w PD. 6 maja 2008 r. została wybrana wiceprzewodniczącą Senatu Republiki.

Następnie zredagowała i opublikowała książkę na temat podnoszenia i wyrównywania wieku emerytalnego kobiet, zatytułowaną "Pensioner will be her - Women, equality and the economic crisis" (Marzec 2009).

W 2010 r. zgłosiła swoją kandydaturę na prezydenta regionu Lacjum, wspieraną przez radykałów, a następnie przez Partię Demokratyczną i inne partie centrolewicowe. W wyborach została pokonana zaledwie o 1,7 punktu procentowego przez Renatę Polverini, kandydatkę Popolo della Libertà.

Pod koniec kwietnia 2013 r. Emma Bonino został mianowany ministrem spraw zagranicznych w rządzie Letty.