بیوگرافی • ما بانوی نبردها

عضو پارلمان اروپا، کمیسر سابق اتحادیه اروپا برای کمک های بشردوستانه، سیاست مصرف کنندگان و ماهیگیری، اما بونینو بیش از سی سال است که با روش هایی که اغلب جنجال برانگیخته است درگیر سیاست بوده است. . در واقع، کار او در اواسط دهه 1970 با مبارزه برای قانونی شدن سقط جنین در ایتالیا و متعاقباً برای تأیید طلاق و قانونی کردن مواد مخدر آغاز شد.

متولد 9 مارس 1948 در برا (کونئو)، اما بونینو پس از شروع ستیزه جویانه خود در حزب رادیکال در کنار مارکو، از دانشگاه بوکونی میلان در رشته زبان و ادبیات خارجی فارغ التحصیل شد. پانلا، در سال 1975 سیزا (مرکز اطلاعات، عقیم سازی و سقط جنین) را تأسیس کرد و یک سال بعد به عضویت اتاق نمایندگان انتخاب شد. با توجه به فعالیت سیزا، به دلیل ذهنیت کماکان عقب مانده نسبت به این مسائل در آن زمان در ایتالیا، وی دستگیر شد.

در سال 1979 او به عضویت پارلمان اروپا درآمد (وضعیتی که در سال 1984 مجدداً تأیید شد) و اولین کسی بود که شاهد مبارزات رفراندوم متعددی بود که توسط رادیکال‌ها ترویج می‌شد، به ویژه در مورد مسائل حقوق مدنی.

از اواسط دهه هشتاد نیز در میان معدود موارد در اروپا (از آنجایی که مناقشه سیاسی ایتالیا بیشتر بر جنبه های داخلی متمرکز است) مجموعه ای ازکمپین های بین المللی برای دفاع از حقوق بشر، مدنی و سیاسی در کشورهای اروپای شرقی. در سال 1991 رئیس حزب رادیکال فراملی و فراحزبی و در سال 93 دبیر حزب شد. در سال 1994، به توصیه دولت برلوسکونی، او به عنوان کمیسر اتحادیه اروپا برای سیاست مصرف کنندگان و کمک های بشردوستانه منصوب شد. انتخابی که صرفاً به دلیل حمایت رهبران فورتزا ایتالیا، جنجال‌های متعددی را به همراه داشت، زیرا بسیاری همکاری با صنعتگر را خیانت به سیاست رادیکال می‌دانستند. اما اِما این ماموریت را با اشتیاق و شجاعت تفسیر می کند و به لطف مهارت هایش شهرت بین المللی را به دست می آورد.

در 27 سپتامبر 1997 او توسط طالبان در بیمارستانی در کابل در افغانستان ربوده شد، جایی که برای بررسی عملکرد کمک های بشردوستانه اروپا رفته بود. او پس از چهار ساعت آزاد شد و وضعیت وحشتناک زندگی زنان افغان در سراسر جهان را محکوم کرد.

در سال 1999 او خود را برای ریاست جمهوری نامزد کرد. موقعیتی منحصر به فرد و غیرمحتمل (انتخاب مستقیم رئیس جمهور وجود ندارد)، اما با حمایت یک کمپین چکشی که به آن کمک کرد تا در انتخابات اروپا همان سال با 9 درصد موفقیت غیرمنتظره ای به دست آورد. با وجود این، موفق به تایید در کمیسیون جدید نشداتحادیه اروپا به ریاست پرودی، ماریو مونتی ترجیح داده می شود. او همیشه در کنار پانلا خود را به صحنه ملی بازگرداند، اما در انتخابات منطقه ای 16 آوریل 2000، لیست بونینو اکثر آرا را از دست داد و در 2 درصد متوقف شد.

Emma Bonino ، یک شخصیت آهنین، ناامید نیست. در واقع، او همراه با پانلای فنا ناپذیر، مجموعه ای از همه پرسی را در مورد موضوعات مختلف، از بازار کار گرفته تا اتحادیه های کارگری، از قوه قضائیه تا سیستم انتخاباتی، ترویج می کند. ابتکارات ستودنی و شجاعانه که با این حال توسط رأی دهندگان پاداشی دریافت نمی شود: در واقع در 21 مه 2000، همه پرسی ها به دلیل به حد نصاب نرسیدن به حد نصاب نرسیدن به طور اجتناب ناپذیر پایه گذاری شدند. شکستی که بونینو را به سخنان تلخ وادار می کند و متقاعد می شود که با آن یک فصل سیاسی دقیق نیز به پایان رسیده است، فصلی که دقیقاً بر رفراندوم و مشارکت شهروندان تکیه کرده است. در هر صورت، سیاست‌های سال 2001 در راه است، که در آن فهرست بونینو خود را با به دست آوردن اجماع نشان می‌دهد که در واقع چندان دلگرم‌کننده نیست، تنها 2.3 درصد از آرا.

از سوی دیگر، مواضع ابراز شده توسط اِما بونینو به ندرت مصالحه آمیز است و در واقع اغلب با آنچه که فرد دوست دارد حساسیت عمومی باشد، به ویژه در کشوری مانند ایتالیا، در تضاد است. برای مثال، او اخیراً به خاطر تصمیم کلیسای کاتولیک علیه آزمایش مواد مخدر در مقابل واتیکان ایستادگی کردبه اصطلاح سلول های بنیادی (که امید به بهبودی را به افراد مبتلا به آسیب شناسی های مختلف می دهد)، با پلاکاردهایی در مقابل سنت پیتر تظاهرات کردند که حاوی شعارهایی توهین آمیز از سوی برخی مانند "نه طالبان. نه واتیکان" است.

از سوی دیگر، ابتکارات بین المللی بی شماری وجود دارد که در جهان بسیار مورد استقبال قرار می گیرد. همچنین اخیراً، او به همراه مارکو پانلا به زاگرب رفت، جایی که وزیر تونینو پیکولا به خاطر تعهدی که در سال 1991 نشان دادند، هنگامی که از مبارزات کرواسی برای استقلال حمایت کردند، به او تجلیل کرد. سپس از زاگرب برای کنگره حزب رادیکال عازم تیرانا شدند و از آنجا اما بونینو به قاهره نقل مکان کرد، جایی که مدتی است در آنجا زندگی می کند.

اما بونینو به لطف مواضع به شدت لیبرال خود، همراه با کل حزب رادیکال و رهبر آن مارکو پانلا، یکی از جالب‌ترین آلترناتیوهای سیاسی موجود در اروپا، هرچند اقلیت و کمتر شنیده شده را تجسم می‌دهد. اما بونینو همچنین نشان دهنده قدرت فوق العاده زنان در سیاست است: تعهد، فداکاری و اشتیاق او به رشد عظیم کشور از نظر حقوق بشر و مدنی کمک کرده است.

در مه 2006 او به عنوان وزیر امور اروپا در دولت پرودی منصوب شد.

به مناسبت انتخابات سیاسی در آوریل 2008، او به عنوان نامزد شرکت کرد و به عنوان رهبر مجلس سنا انتخاب شد.حزب دموکرات در حوزه انتخابیه پیمونت، بر اساس توافق بین دموکرات ها و رادیکال ها، در هیئت رادیکال در PD. در 6 مه 2008 او به عنوان معاون رئیس جمهور مجلس سنای جمهوری انتخاب شد.

متعاقباً کتابی با عنوان "او بازنشسته خواهد شد - زنان، برابری و بحران اقتصادی" (مارس 2009) در مورد افزایش و یکسان سازی سن بازنشستگی زنان ویرایش و منتشر کرد.

در سال 2010 نامزدی خود را برای ریاست منطقه لاتزیو با حمایت رادیکال ها و متعاقباً حزب دموکرات و سایر احزاب چپ میانه آغاز کرد. در انتخابات شاهد شکست او با تنها 1.7 درصد از رناتا پولورینی، نامزد مردم آزادی است.

در پایان آوریل 2013 اما بونینو به عنوان وزیر امور خارجه دولت لتا منصوب شد.