بیوگرافی • لمس های حساس و غیرقابل انکار

میشل پتروچیانی در 28 دسامبر 1962 در اورنج (فرانسه) به دنیا آمد. اصالتا ایتالیایی، پدربزرگش اهل ناپل بود، در حالی که پدرش آنتوان پتروچیانی، معروف به تونی، یک گیتاریست معروف جاز بود که میشل کوچک بلافاصله اشتیاق خود را به موسیقی جذب کرد.

از کودکی نواختن درام و پیانو را آموخت. او ابتدا خود را وقف مطالعه موسیقی کلاسیک کرد و تنها بعداً به ژانر مورد علاقه پدرش، جاز، که می‌توانست از مجموعه رکوردهای آن الهام بگیرد، وقف کرد.

او از بدو تولد تحت تاثیر یک بیماری ژنتیکی به نام استئووژنزیس ایمپرفکتا قرار گرفته است که به آن "سندرم استخوان کریستال" نیز می‌گویند، که استخوان‌ها رشد نمی‌کنند و او را مجبور می‌کند کمتر از یک متر قد داشته باشد. با توجه به حرفه پر زرق و برق میشل، جوایزی که دریافت کرده است، اما مهمتر از همه شخصیت قوی، مبارز و در عین حال حساس میشل، می توان درک کرد که آرزوی او برای موفقیت در زندگی با غلبه بر مشکلات ناشی از این بیماری چقدر خارق العاده بوده است.

اولین اجرای عمومی میشل پتروچیانی زمانی انجام شد که او فقط سیزده سال داشت: کار او به عنوان یک نوازنده حرفه ای تنها دو سال بعد آغاز شد، زمانی که او از فرصت استفاده کرد تا با درامر و ویبرافونیست کنی کلارک، که میشل با آن موسیقی خود را ضبط می کند، نواخت.اولین آلبوم در پاریس

پس از یک تور فرانسوی که در آن لی کونیتز ساکسیفونیست را همراهی کرد، در سال 1981 پتروچیانی به بیگ سور، کالیفرنیا نقل مکان کرد، جایی که مورد توجه ساکسیفونیست چارلز لوید قرار گرفت و او را دعوت کرد تا به مدت سه سال عضو گروه کوارتت خود شود. . این همکاری باعث شد تا نوازنده جاز فرانسوی جایزه معتبر "Prix d'Excellence" را به ارمغان آورد.

میشل یک موزیسین و مردی حساس است و مهارت‌های موسیقی و انسانی فوق‌العاده‌اش به او اجازه می‌دهد با نوازندگانی با کالیبر دیزی گیلسپی، جیم هال، وین شورتر، پال دانیلسون، الیوت زیگموند، ادی گومز کار کند. و استیو گاد

پتروچیانی ناراحتی جسمی خود را یک مزیت می داند، مثلاً به او اجازه می دهد کاملاً خود را وقف موسیقی کند. برای نواختن او باید حتماً از دستگاه خاصی استفاده کند که توسط پدرش در دوران جوانی میشل ساخته شده است که از یک متوازی الاضلاع مفصلی تشکیل شده است که به او اجازه می دهد به پدال های پیانو برسد.

از جوایزی که میشل در طول کار متأسفانه کوتاه خود دریافت کرده است، می توان به جایزه بسیار ارزنده «جانگو راینهارت»، نامزدی «بهترین نوازنده جاز اروپایی»، دومی توسط وزارت فرهنگ ایتالیایی اشاره کرد. و لژیون افتخار در سال 1994.

در سال 1997 در بولونیا او این فرصت را داشت که در حضور پاپ ژان پل دوم به مناسبت کنگره عشای ربانی اجرا کند.

در زندگی خصوصی خود که در آن کم کاری و افراط نبود، سه رابطه مهم داشت. او دو پسر داشت که یکی از آنها بیماری خود را به ارث برد. همسر اول او پیانیست ایتالیایی گیلدا بوتا بود که بعداً از او جدا شد.

به دنبال یک آنفولانزای پیش پا افتاده، به دلیل سرسختی که می خواست برود و جشن سال نو را با راه رفتن در سرما در برف گرفت، میشل پتروچیانی در 6 ژانویه 1999 در نیویورک به دنبال عوارض شدید ریوی درگذشت. . او فقط 36 سال داشت. جسد او در گورستان پاریسی پرلاشز، در کنار مقبره آهنگساز بزرگ دیگری: فریدریک شوپن قرار دارد.

در سال 2011 فیلم مستند متحرک "Michel Petrucciani - Body & Soul" توسط کارگردان انگلیسی مایکل رادفورد (همان "پستچی" برنده اسکار در سال 1996) در سینماها اکران شد.