Biografie - Onmiskenbare aanrakingen

Michel Petrucciani werd geboren in Orange (Frankrijk) op 28 december 1962. Zijn grootvader was van Italiaanse afkomst en kwam uit Napels, terwijl zijn vader Antoine Petrucciani, beter bekend als Tony, een gerenommeerde jazzgitarist was, van wie de jonge Michel meteen een passie voor muziek meekreeg.

Als kind leerde hij drummen en piano spelen; hij wijdde zich eerst aan de studie van klassieke muziek en pas later aan het favoriete genre van zijn vader, de jazz, uit wiens platencollectie hij veel inspiratie kon putten.

Sinds zijn geboorte lijdt hij aan een genetische aandoening genaamd osteogenesis imperfecta, ook wel bekend als het 'kristalbeensyndroom', waardoor zijn botten niet groeien en hij minder dan een meter lang is. Gezien Michels prachtige carrière, de prijzen die hij heeft ontvangen, maar vooral zijn sterke, strijdlustige en tegelijkertijd gevoelige karakter, kan men begrijpen hoe buitengewoonzijn wil om te slagen, het overwinnen van de moeilijkheden die de ziekte met zich meebracht.

Michel Petrucciani trad voor het eerst in het openbaar op toen hij nog maar dertien jaar oud was. Zijn carrière als professioneel muzikant begon pas twee jaar later, toen hij de kans kreeg om te spelen met drummer en vibrafonist Kenny Clarke, met wie Michel zijn eerste album opnam in Parijs.

Na een Franse tournee waarin hij saxofonist Lee Konitz begeleidde, verhuisde Petrucciani in 1981 naar Big Sur, Californië, waar hij werd opgemerkt door saxofonist Charles Lloyd, die hem uitnodigde om drie jaar lang deel uit te maken van zijn kwartet. Deze samenwerking leverde de Franse jazzmuzikant de prestigieuze 'Prix d'Excellence' op.

Michel is een muzikant en een gevoelig man, en zijn buitengewone muzikale en menselijke kwaliteiten stellen hem in staat om samen te werken met muzikanten van het kaliber Dizzy Gillespie, Jim Hall, Wayne Shorter, Palle Daniellson, Eliot Zigmund, Eddie Gomez en Steve Gadd.

Petrucciani beschouwt zijn lichamelijke ongemakken als een voordeel, waardoor hij zich volledig aan muziek kan wijden. Om te spelen moet hij een speciaal apparaat gebruiken, dat zijn vader maakte toen Michel nog jong was, en dat bestaat uit een gearticuleerd parallellogram waarmee hij de pianopedalen kan bereiken.

Onder de vele onderscheidingen die Michel tijdens zijn helaas korte carrière ontving, zijn de felbegeerde 'Django Reinhardt Award', de nominatie als 'beste Europese jazzmuzikant', de laatste door het Italiaanse Ministerie van Cultuur, en het Legioen van Eer in 1994.

In 1997 kreeg hij in Bologna de kans om op te treden in aanwezigheid van paus Johannes Paulus II tijdens het Eucharistisch Congres.

In zijn privéleven, waarin het niet ontbrak aan ondeugden en uitspattingen, had hij drie belangrijke relaties. Hij had twee kinderen, van wie er één zijn ziekte erfde. Zijn eerste vrouw was de Italiaanse pianiste Gilda Buttà, van wie hij later scheidde.

Als gevolg van een triviale griep, opgelopen door de koppigheid van het willen vieren van oudejaarsavond lopend in de kou in de sneeuw, overleed Michel Petrucciani op 6 januari 1999 in New York, na ernstige longcomplicaties. Hij werd slechts 36 jaar oud. Zijn lichaam ligt op de Parijse begraafplaats Père Lachaise, naast het graf van een andere grote componist: dat van FryderykChopin.

In 2011 kwam de ontroerende documentaire 'Michel Petrucciani - Body & Soul' uit in de bioscopen, gemaakt door de Britse regisseur Michael Radford (dezelfde als 'The Postman', die in 1996 een Oscar won).