بیوگرافی • آثار بزرگ بدون امضا

Giorgione، نام مستعار احتمالی Giorgio یا Zorzo یا Zorzi da Castelfranco، در Castelfranco Veneto متولد شد، تقریباً به طور قطع در سال 1478. به گفته Gabriele D'Annunzio، به دلیل دست نیافتنی بودن او اثر، بیشتر یک افسانه بود تا یک نماد قابل تشخیص از هنر ایتالیایی. در واقع بازسازی حرفه هنری و همه نقاشی هایش با توجه به اینکه او تقریباً هرگز آثارش را امضا نکرده است تقریباً غیرممکن است. با این حال، او را یکی از مهم‌ترین هنرمندان رنسانس ایتالیا می‌دانند که شایسته این است که نقاشی ونیزی را به سمت مدرنیته سوق دهد و بیش از همه آن را از نظر رنگ نوآوری کند.

از دوران جوانی او، به ویژه قبل از ورود به ونیز، عملاً چیزی مشخص نیست. بنابراین، در جمهوری، او یکی از شاگردان جیووانی بلینی بود، مانند همکار جوانترش، تیزیانو وچلیو کمی بعد، که به نوبه خود وظیفه به پایان رساندن برخی از آثار معروف خود جورجیونه را پس از مرگش بر عهده داشت. شکی نیست که این نام، در واقع افزایش نام او، تنها پس از رفتن او، به نشانه عظمت اخلاقی و بالاتر از همه، جسمانی او به وجود آمد.

جورجیو وازاری، در "زندگی" خود، ادعا می کند که لئوناردو داوینچی همچنین بر نقاش کاستلفرانکو ونتو، که از ونیز می گذرد، تأثیر گذاشته است.سال‌هایی که مطمئناً جورجیونه در آن جا به جا می‌شد، یعنی بین پایان دهه 1400 و آغاز دهه 1500. عشق او به مناظر دقیقاً ناشی از مشاهده نابغه فلورانسی برای مدت طولانی است.

اگر بخواهیم نکاتی را در مورد خانواده اولین نقاش واقعاً بزرگ ونیزی بیان کنیم، بار دیگر سخنان وازاری است که باید به آن اشاره کنیم. مورخ می گوید که این هنرمند « از دودمان فروتن متولد شده است »، اما یکی از همکاران او، چند قرن بعد، در دهه 1600، یعنی کارلو ریدولفی، دقیقاً برعکس ادعا می کند و به نقاش تبار نسبت می دهد. در میان " راحت ترین در حومه شهر، یک پدر ثروتمند ".

شیوه زندگی او، خیلی زود، به عنوان نقاش سرنیسیما، یکی از کسانی است که از افراط و تفریط دریغ نمی کند. او در محافل نجیب، تیپ های شاد، زنان زیبا رفت و آمد می کند. کلکسیونرها او را می پرستند، برخی از خانواده های ونیزی با نفوذ، مانند Contarini، Vendramin و Marcello، از او محافظت می کنند، آثار او را می خرند و در اتاق نشیمن خود به نمایش می گذارند، و معانی نمادین و گاهی عمداً پنهان را می خواهند. جورجیو یک انسان گرای متقاعد، عاشق موسیقی و همچنین عاشق شعر است.

در رابطه با آثار او مسلماً «جودیت با سر هولوفرنس» تابلویی است با امضای هنرمند اهل کاستلفرانکو. ساخته شده در روغن، ورود جورجیونه به شهر ونیز و آغاز فعالیت کوتاه و شدید او به عنوان یک نقاش دربار است. آنجاتاریخ نقاشی نه دیرتر از 1505 است و شیء انتخاب شده توسط نقاش نیز غافلگیر کننده است، زیرا قهرمان کتاب مقدس تا آن لحظه هرگز قهرمان الهام هنرمندان پیش از خود نبوده است.

سالهای جوانی نقاش ونیزی با شمایل نگاری عمدتاً مقدس مشخص می شود. در چارچوب این تولید آثار «خانواده بنسون مقدس»، «ستایش شبان‌ها»، «آلندیل»، «ستایش مجوس» و «مدونای ساق پا» قابل توجه است.

به همان اندازه قطعی است که تاریخ گذاری اثر معین دیگری از جورجیونه با عنوان "Pala di Castelfranco" در سال 1502 متوقف شده است. این بنا توسط شوالیه توزیو کوستانزو برای کلیسای کوچک خانوادگی خود، واقع در کلیسای جامع سانتا ماریا آسونتا و لیبراله، در محله کاستلفرانکو ونتو، سفارش داده شد. این کمیسیون تأکید می‌کند که چگونه نقاش ونیزی فقط آثار بسیار کمی با ماهیت عمومی انجام داده است، در عوض روابط با افراد برجسته خصوصی، ثروتمند و قادر به زندگی راحت به او، همانطور که ذکر شد، ترجیح می‌دهد.

برای مؤسسات، جورجیو دا کاستلفرانکو، حداقل بر اساس منابع، تنها چند اثر خلق کرد. این یک تله‌رو برای Sala delle udienze در Palazzo Ducale است که بعداً گم شد، و تزئینات دیواری نمای جدید Fondaco dei Tedeschi، که در حال حاضر تقریباً تصویری از آثار آن باقی مانده است.خراب.

با تایید آشنایان بلندپایه او، یکی با کاترینا کورنارو، در دربار آسولان، ملکه خلع شده قبرس وجود خواهد داشت. دو اثر منسوب به نقاش که مربوط به این دوره و این نوع محیط است عبارتند از «پرتره دوگانه» که احتمالاً با الهام از اثر «گلی اسولانی» پیترو بمبو و تابلوی «پرتره یک جنگجو با یک سرباز» ساخته شده است. رمزگشایی این دوره بسیار دشوار از زندگی جورجیونه است. این را انتساب دشوار برخی از بهترین آثار او مانند "Paesetti"، "Tramonto" و "Tempesta" معروف تأیید می کند.

کار "سه فیلسوف" نیز به سال 1505 برمی گردد، به دلیل معانی رمزآلود خود نشانه ای است، به همان اندازه که توسط حامیان هنرمند درخواست می شود و برای خودش جذاب است، همانطور که در تمام قسمت آخر او به همان اندازه مبهم او نشان می دهد. حرفه ای و مرموز تنها امضای جورجیونه امضایی است که در سال 1506 روی «پرتره زن جوانی به نام لورا» گذاشت.

در سال 1510، در بحبوحه اپیدمی طاعون، جورجیونه در اوایل سی سالگی در ونیز درگذشت، احتمالاً به این بیماری مبتلا شده بود. تأیید این داده ها را می توان از مکاتبات این دوره در مورد ایزابلا d'Este، Marchiones of Mantua و Taddeo Albano استنباط کرد. او در 7 آبان خبر مرگ «زورزو» را که در نامه او را نامیده بود، بر اثر طاعون داد. تاریخ مرگ مشخص خواهد شدسپس در یک سند: در 17 سپتامبر 1510.