Biografia - Najważniejsze niepodpisane utwory

Giorgione, prawdopodobnie pseudonim Giorgio lub Zorzo lub Zorzi da Castelfranco, urodził się w Castelfranco Veneto, prawie na pewno w 1478 r. Według Gabriele D'Annunzio był bardziej legendą niż rozpoznawalną ikoną włoskiej sztuki ze względu na swoją nieuchwytną twórczość. Rekonstrukcja jego kariery artystycznej i wszystkich jego obrazów jest prawie niemożliwa, biorąc pod uwagę, że prawie nigdy nie tworzył.Uważany jest jednak za jednego z najważniejszych artystów włoskiego renesansu, któremu przypisuje się skierowanie malarstwa weneckiego w stronę nowoczesności, wprowadzając innowacje, zwłaszcza w zakresie koloru.

Praktycznie nic nie wiadomo o jego młodości, zwłaszcza przed przybyciem do Wenecji. W Republice byłby zatem jednym z uczniów Giovanniego Belliniego, podobnie jak jego młodszy kolega Tycjan Vecellio nieco później, który z kolei otrzymałby zadanie ukończenia niektórych słynnych dzieł Giorgione po jego śmierci. Nie ma wątpliwości, że apel,a raczej akrostych jego imienia, pojawił się dopiero po jego odejściu, jako znak jego moralnej, a przede wszystkim fizycznej wielkości.

Giorgio Vasari w swoich "Żywotach" twierdzi, że Leonardo da Vinci, który przejeżdżał przez Wenecję w latach, w których Giorgione z pewnością przeniósł się do Wenecji, tj. między końcem XV a początkiem XVI wieku, również miał wpływ na malarza z Castelfranco Veneto.

To właśnie do słów Vasariego należy się odwołać, jeśli chce się dać jakąś wskazówkę na temat rodziny pierwszego prawdziwie wielkiego weneckiego malarza. Historyk mówi, że artysta jest urodzony z najskromniejszego rodu "Ale jego kolega, kilka wieków później, w XVII wieku, a mianowicie Carlo Ridolfi, twierdził dokładnie odwrotnie, przypisując rodowód malarza wśród " najwygodniejszy na wsi, bogatego ojca ".

Jego sposób życia jako malarza Serenissimy jest taki, który nie skąpi nadmiaru. Bywa w arystokratycznych kręgach, wesołych brygadach, pięknych kobietach. Kolekcjonerzy go uwielbiają, niektóre wpływowe weneckie rodziny, takie jak Contarini, Vendramin i Marcello, chronią go, kupując jego prace i wystawiając je w swoich salonach, domagając się symbolicznych znaczeń, a czasem celowoJest przekonanym humanistą, miłośnikiem muzyki i poezji.

Jeśli chodzi o jego dzieła, pewne jest, że "Judyta z głową Holofernesa" jest sygnowanym obrazem artysty z Castelfranco. Namalowany w oleju, oznacza przybycie Giorgione do Wenecji i początek jego krótkiej i intensywnej kariery jako malarza dworskiego. Data powstania obrazu nie jest starsza niż 1505 r., a temat wybrany przez malarza również jest zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, żeBiblijna bohaterka, aż do tego momentu, nigdy nie była protagonistką inspiracji poprzednich artystów.

Wczesne lata weneckiego malarza charakteryzują się głównie ikonografią sakralną. W kontekście tej produkcji wyróżniają się dzieła "Święta Rodzina Benson", "Adoracja pasterzy", "Allendale", "Adoracja Mędrców" i "Czytająca Madonna".

Inne pewne dzieło Giorgione, zatytułowane "Pala di Castelfranco", jest również datowane na 1502 r. Zostało ono zamówione przez rycerza Tuzio Costanzo do jego rodzinnej kaplicy, znajdującej się w katedrze Santa Maria Assunta e Liberale w Castelfranco Veneto. Zlecenie to podkreśla, że wenecki malarz wykonał tylko kilka dzieł.publiczny charakter, preferując zamiast tego relacje z wybitnymi osobami prywatnymi, zamożnymi i zdolnymi do umożliwienia im wygodnego życia, jak wspomniano.

Giorgio da Castelfranco stworzył tylko kilka dzieł dla instytucji, przynajmniej według źródeł. Były to płótno do Sali Audiencyjnej w Pałacu Dożów, które od tego czasu zaginęło, oraz fresk zdobiący fasadę nowego Fondaco dei Tedeschi, z którego do dziś pozostał ledwie zrujnowany obraz.

Potwierdzeniem jego wysokich rangą znajomości byłaby znajomość z Cateriną Cornaro, na dworze Asolanów, zdetronizowaną królową Cypru. Dwa dzieła przypisywane malarzowi, które odnoszą się do tego okresu i tego typu środowiska, to "Portret podwójny", najprawdopodobniej inspirowany dziełem Pietro Bembo "Gli Asolani", oraz obraz "Portret wojownika z giermkiem".Jest to okresŻycie Giorgione jest bardzo trudne do rozszyfrowania, co potwierdza trudna atrybucja niektórych z jego najlepszych dzieł, takich jak "Paesetti", "Tramonto" i słynna "Tempesta".

Z 1505 roku pochodzi również dzieło "Trzej filozofowie", symptomatyczne ze względu na swoje tajemnicze znaczenia, równie pożądane przez mecenasów artysty, co fascynujące dla niego samego, jak pokazuje cała jego późniejsza część kariery, równie zawiła i tajemnicza. Jedyną sygnaturą Giorgione jest ta, którą umieścił na "Portrecie młodej kobiety o imieniu Laura" w 1506 roku.

W 1510 roku, w samym środku epidemii dżumy, Giorgione zmarł w Wenecji, w wieku około trzydziestu lat, prawdopodobnie zarażony chorobą. Potwierdzenie tego faktu można wywnioskować z korespondencji z tego okresu między Izabelą d'Este, marszandką Mantui, a Taddeo Albano, który 7 listopada przekazuje wiadomość o śmierci "Zorzo", jak nazywa go w liście, z powodu zarazy.Dataśmierć została później odkryta w dokumencie: 17 września 1510 r.