Biografia - Pobity jak hamburger

George Foreman, niezapomniany bokser, który został mistrzem olimpijskim w wieku zaledwie dziewiętnastu lat, urodził się 10 stycznia 1949 r. w Marshall w Teksasie (USA). Wspaniały sportowiec, jest uważany przez większość krytyków za najlepszego boksera wszech czasów po niepowtarzalnym Cassiusie Clayu.

Jak każdy szanujący się amerykański bokser, jego początki naznaczone są ciężką pracą i surowością slumsów. Jego początki, zamiast na kanonicznym ringu, widziały go odgrywającego wiodącą rolę na ulicach stolicy Teksasu, Houston, gdzie toczyły się epickie i nieregularne pojedynki, rzadko opuszczane przez niezłomnego George'a. Jak mówią, na ulicach zrobił swoje kości. I to jakie kości. Tylko kilkaW następnym roku, 1968, zadziwił świat zdobywając złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku, dzięki wybuchowej mieszance niezrównanej klasy i niezwykłej siły.

Z tym zwycięstwem wiąże się ciekawa anegdota o Włochu, 23-letnim Giorgio Bambinim, który w półfinale zmierzył się z przygaszonym Foremanem i po jednym ciosie położył się na macie, głuchy na oburzone nawoływania trenerów, którzy krzyczeli, by natychmiast stanął na nogi. Do historii przeszedł jako "jeden z najsłynniejszych Włochów na świecie". Gdybym był szalony, to by mnie zabiło "mruknął dzieciak dosłownie przerażony przez swojego przeciwnika.

Nie trzeba więc wiele, aby zrozumieć, dlaczego George Foreman szybko zyskał przydomek "Morderca", nie tyle ze względu na swoją zaciekłość (która w rzeczywistości w ogóle nie istnieje), ale ze względu na przysłowiową śmiertelną siłę swoich ciosów, które uczyniły z niego prawdziwą maszynę ringową. Po niezwykłym sukcesie olimpijskim przeszedł na zawodowstwo w 1969 roku.

Cztery lata później został mistrzem świata, pokonując w drugiej rundzie Joe Fraziera, mistrza poprzednich Igrzysk Olimpijskich, które odbyły się w Tokio w 1964 roku.

Ale nieszczęściem Foremana (jeśli można to tak nazwać) jest to, że był współczesny Cassiusowi Clayowi, czyli Muhammadowi Alemu, wielkiemu mistrzowi odpowiedzialnemu za pierwszą porażkę wychowanego na drodze łagodnego olbrzyma.

Jesienią 1974 roku obaj spotkali się w Kinszasie w historycznej walce (która powróciła do mody dzięki filmowi dokumentalnemu "When we were kings"), w której Foreman doznał tego, co niektórzy nazywają "najpiękniejszym sportowym gestem stulecia", czyli ścięcia legendy Foremana przez Cassiusa Claya, który doznał dramatycznego nokautu w ósmej rundzie.

Paradoksalnie jednak ta porażka uświęciła go w historii, nierozerwalnie wiążąc go z życiem jego rywala. Zwolennicy twierdzą, że George Foreman był już u schyłku życia, kiedy stanął do tej walki, deklarując pewność, że z pewnością by ją wygrał, gdyby tylko walczył rok lub dwa wcześniej.

W następnym roku (1977) Foreman ogłosił światu, że definitywnie wycofuje się z rywalizacji.

Dziesięć lat później nadchodzi sensacyjne ogłoszenie jego powrotu do świata boksu, teraz łysego, grubego i najwyraźniej bardzo zardzewiałego. Starzy fani, przerażeni, martwią się o możliwe niezdrowe skutki tego powrotu, podczas gdy krytycy mówią o niezdarnym ruchu reklamowym.

Jednak po kilku wstępnych walkach Foreman pokazuje, że wcale nie żartuje i jest zdeterminowany, aby wykorzystać swoje ostatnie sportowe możliwości do maksimum. Jego przeciwnicy, Dwight Muhammad, Qawi Simile, Bert Fabbrica, Gerry Cooney i Adilson Rodrigues, wiedzą o tym tak bardzo, że wbrew wszelkim przeciwnościom udaje mu się odzyskać tytuł 5 listopada 1994 r. w Las Vegas.mistrzostwo świata wagi ciężkiej przeciwko Michaelowi Moorerowi o pas WBO.

W wieku 45 lat i 9 miesięcy George Foreman został najstarszym mistrzem świata w historii boksu: ten wyczyn należy uznać za równy wyczynowi Muhammada Alego, kiedy pokonał go w legendarnej walce.

Dziś Foreman, który stał się znaną postacią w swoim kraju, otoczył się piękną rodziną, został ewangelickim kaznodzieją i publikuje książki z przepisami, w których udziela porad na temat gotowania i przygotowywania niepowtarzalnych burgerów.