Biografia - Świadek europejski

• Lilli Gruber: Początki i debiut w dziennikarstwie
• Lata 90
• Pierwsza połowa lat 2000
• Druga połowa lat 2000 i lata 2010

Lilli Gruber: Początki i debiut w dziennikarstwie

Dietlinde Gruber urodziła się w Bolzano 19 kwietnia 1957 r. w rodzinie przedsiębiorców. W czasach faszyzmu siostra jej babki ze strony matki została zesłana na wygnanie, a jej ojciec, Alfred, pracował jako tajny nauczyciel w tak zwanych "Katakomben - Schulen". Lilli rozpoczęła naukę w Weronie u Małych Córek św. Józefa oraz w liceum lingwistycznym Marcelline w Bolzano, kontynuując naukę w Liceum św.Po ukończeniu studiów wrócił do Południowego Tyrolu: były to lata zaangażowania Alexandra Langera i Lilli Gruber w tworzenie kultury dialogu między różnymi grupami językowymi.

Lilli Gruber

Mówi po włosku, niemiecku, angielsku i francusku: odbyła staż dziennikarski w stacji telewizyjnej Telebolzano, w tamtym czasie jedynej prywatnej stacji telewizyjnej w Południowym Tyrolu. Pisała do gazet codziennych "L'Adige" i "Alto Adige". Została profesjonalną dziennikarką w 1982 r. Po dwóch latach współpracy z RAI w języku niemieckim, w 1984 r. została zatrudniona w Tg3 Regionale del Trentino-Alto Adige; następnieZostała poproszona przez dyrektora Tg2 Antonio Ghirelli o prowadzenie wieczornych i nocnych wiadomości, a także została włączona do redakcji polityki zagranicznej.

W 1987 r. nowy dyrektor Tg2 Alberto La Volpe postanowił awansować Lilli Gruber na prowadzącą główny program informacyjny sieci, wiadomości o 19:45. W ten sposób stała się pierwszą kobietą we Włoszech, która prowadziła program informacyjny w czasie największej oglądalności.

W 1988 r. rozpoczęła również pracę jako międzynarodowa korespondentka polityczna: najpierw w Austrii, aby relacjonować skandal Waldheima, a rok później w Niemczech Wschodnich, gdzie relacjonowała upadek muru berlińskiego. Na podstawie tego doświadczenia i 40 lat DDR napisała wraz z Paolo Borellą książkę dla Rai-Eri zatytułowaną "Tamte dni w Berlinie".

Lata 90

Rozgłos, jaki zyskała, przedstawia ją również jako kobiecy symbol seksu, ze względu na jej atrakcyjność i zdolność do przykuwania widzów do ekranu telewizyjnego. W 1990 r. została wezwana przez Bruno Vespę do Tg1, gdzie przez dwa lata relacjonowała najważniejsze wydarzenia w polityce zagranicznej: od wojny w Zatoce Perskiej po upadek Związku Radzieckiego, od konfliktu izraelsko-palestyńskiego po Konferencję Pokojową na rzecz Zatoki Perskiej.Bliski Wschód, aż do zwycięstwa Billa Clintona w wyborach prezydenckich w 1992 roku.

Lilli Gruber pracuje również za granicą: w 1988 r. prowadzi comiesięczny talk-show o Europie dla niemieckiej telewizji publicznej SWF; w 1996 r. uruchamia, prowadzi i współprodukuje cotygodniowy program "Focus Tv" w Pro 7, telewizji Kirch Group z Monachium. W 1999 r. przeprowadza wywiad portretowy z Sophią Loren dla "60 Minutes" amerykańskiej stacji CBS.

Od lat jest zaangażowany w działalność związkową w Usigrai, gdzie walczy o kulturę zasad z publicznymi konkursami rekrutacyjnymi, przejrzystymi ścieżkami kariery oraz prawami pracowników o niepewnym zatrudnieniu i kobiet.

W 1993 r. zdobył "William Benton Fellowship for Broadcasting Journalists", prestiżowe stypendium Uniwersytetu w Chicago.

Po prowadzeniu politycznego talk-show "Al voto, Al voto", w 1994 r. została prezenterką programu informacyjnego Tg1 o godz. 20:00. Kontynuowała pracę jako korespondentka zagraniczna i prezenterka programów specjalnych poświęconych polityce międzynarodowej. W 2000 r. śledziła podróże papieża Jana Pawła II do Ziemi Świętej i Syrii.

Pierwsza połowa lat 2000

W dniu 16 lipca 2000 r. zawarła związek małżeński ze swoim kolegą Jacques Charmelot Obaj poznali się, gdy byli korespondentami - on dla agencji France Presse - na froncie w Zatoce Perskiej w 1991 roku.

Wśród najważniejszych późniejszych wydarzeń na świecie, które Lilli Gruber Śledzi i jest świadkiem wojny w byłej Jugosławii, francuskich testów nuklearnych w Mururoa na Pacyfiku, wyborów parlamentarnych i prezydenckich w Iranie, ataków terrorystycznych na Twin Towers i Pentagon 11 września 2001 r. oraz rocznicy tragedii w 2002 r., kryzysu irackiego i wojny z Irakiem. Następnie przez trzy miesiące przebywa w Bagdadzie. W październiku 2003 r,W związku z tym ostatnim doświadczeniem napisał i opublikował książkę "I miei giorni a Bagdad", która stała się bestsellerem, sprzedając się w ponad 100 000 egzemplarzy.

W listopadzie 2003 r. prezydent Republiki, Carlo Azeglio Ciampi, przyznał jej odznaczenie Cavaliere OMRI (Order Zasługi Republiki Włoskiej) jako dziennikarce wysłanej do Iraku, gdzie wróciła w pierwszą rocznicę wojny.

Na początku 2002 r. została zaproszona jako visiting scholar do Waszyngtonu do SAIS (School of Advanced International Studies) na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa. Uczestniczyła głównie w kursach dotyczących międzynarodowego terroryzmu i wykładała na temat włoskiej polityki. W maju 2004 r. otrzymała tytuł Laurea honoris causa Amerykańskiego Uniwersytetu w Rzymie.

Współpracowniczka dzienników La Stampa i Corriere della Sera, po potępieniu braku wolności informacji we Włoszech, w 2004 r. kandydowała z koalicji "Uniti nell'Ulivo" w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Jako liderka w północno-wschodnim i środkowym okręgu wyborczym, zajęła pierwsze miejsce w obu okręgach, zbierając łącznie ponad 1,1 miliona głosów.Lilli Gruber jest członkinią grupy parlamentarnej Europejskiej Partii Socjalistycznej: jest przewodniczącą delegacji ds. stosunków z państwami Zatoki Perskiej, w tym z Jemenem; członkinią Konferencji Przewodniczących Delegacji; członkinią Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych; członkinią delegacji ds. stosunków z Iranem.

Druga połowa lat 2000 i lata 2010

W 2007 r., po początkowej odmowie przystąpienia do "Komitetu Promującego 14 Października" Partii Demokratycznej, został członkiem Komisji Etyki, powołanej przez Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne.

We wrześniu 2008 r. ogłosił, że zakończył to, co nazwał " dziennikarz zaangażowany w politykę "W liście do wyborców wyjaśnił swoją decyzję o niekandydowaniu w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 r. Powrócił do zawodu dziennikarza, przyjmując prowadzenie programu "Otto e mezzo" na antenie kanału telewizyjnego La7.

W 2010 r. nadal prowadziła program La 7 i opublikowała kilka książek: powracającym tematem jej pracy są prawa kobiet. Jednym z przykładów jest książka z 2019 r. "Dość! Siła kobiet przeciwko polityce testosteronu".

W 2021 roku opublikował nową książkę o życiu słynnej korespondentki wojennej, trzeciej żony Ernesta Hemingwaya: "The War Within. Martha Gellhorn and the Duty of Truth".